Κατά τα άλλα είμαστε η χώρα-λίκνο της Δημοκρατίας, άρα και του σεβασμού των προσωπικών δικαιωμάτων. Η χώρα που αποδέχεται τη διαφορετικότητα, άρα και όλα όσα κάνουν κάποιον να διαφέρει από έναν άλλον. Η χώρα, που επειδή έχει υποφέρει και ταλαιπωρηθεί, έχει αναπτυγμένο το αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και θεωρεί τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, ως την αυτόνομη αξία που είναι. Υποτίθεται ότι με αυτές τις αρχές μπολιάζουμε την κοινωνική μας συνείδηση και εκπαιδεύουμε το κράτος μας σε κανόνες συμπεριφοράς.
Τότε γιατί –πάλι- μας διαψεύδουν οι εκθέσεις διεθνών οργανισμών και παρατηρητηρίων για τη συμπεριφορά υπηρεσιών μας απέναντι σε μετανάστες; Τι περισσότερο ανατριχιαστικό από την περιγραφή των σκληρών βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκαν μετανάστες από άνδρες του Λιμενικού; Οι πρωτοφανείς μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν και δυστυχώς αποκαλύπτονται μέσα από τις μαγνητοφωνημένες καταθέσεις των θυμάτων, όπως εικονικές εκτελέσεις, πυροβολισμοί και ξυλοδαρμοί προσφύγων, παράνομες «επαναπροωθήσεις» και απελάσεις ακόμη και ανηλίκων, εξευτελιστικές συνθήκες κράτησης κ.λ.π., αποκαλύπτουν το σκοτεινό πρόσωπο που υπάρχει ακόμη σε κάποιες υπηρεσίες «της τάξης και της ασφάλειας». Πότε θα είναι τα περιστατικά με τις «ζαρντινιέρες, πότε οι «κατά λάθος» εκπυρσοκροτήσεις υπηρεσιακών όπλων, πότε η προστασία κυκλωμάτων πορνείας, πότε οι απαγωγές και πότε οι βασανισμοί ανυπεράσπιστων και φοβισμένων μεταναστών και προσφύγων. Η παλιά νοοτροπία του «μπάτσου», ταυτισμένη με τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας, επανέρχεται τώρα σε άλλες υπηρεσίες. Εκεί που υπηρετούν οι «μπρατσαράδες», που η φύση της υπηρεσίας δικαιολογεί (κακώς) την αδιαφάνεια στον τρόπο λειτουργίας, που η επιδίωξη της υπερίσχυσης έναντι συναδέλφων ή άλλων ανάλογων υπηρεσιών τροφοδοτεί την υπέρβαση στη συμπεριφορά.
Δεν φταίνε οι λιμενικοί. Ούτε οι σημερινοί βασανιστές προσφύγων ούτε οι αυριανοί πιθανοί δράστες άλλων «υπερβάσεων εξουσίας». Φταίνε εκείνοι που δεν μπορούν να δώσουν τον τόνο και το πνεύμα που θα διέπει τη λειτουργία τέτοιων υπηρεσιών. Εκείνοι που δεν μπορούν να διανοηθούν ότι μπορεί ποτέ τέτοιες υπηρεσίες να υπηρετούν αντί να καταδιώκουν τον άνθρωπο. Και ίσως γι’ αυτό τίθενται επικεφαλής τους…
Ποιος θα τους μάθει άραγε ότι υπηρετούν τον άνθρωπο;
