Το ισχυρότερο επιχείρημα για την κατάργηση της μοναρχίας ως μορφής διακυβέρνησης ήταν ότι το τυχαίο γεγονός πως κάποιος γεννήθηκε σε μια βασιλική οικογένεια δεν ήταν αρκετό για να τον καταστήσει εξ ορισμού άξιο και ικανό ηγέτη μιας χώρας. Η μοναρχία είναι ασυμβίβαστη με την αξιοκρατία. Αν όμως η δημοκρατία φέρνει στην εξουσία, με λαϊκή επικύρωση, ανδρόγυνα, αδέλφια, πατεράδες και γιους, πόσο πιο αξιοκρατικό σύστημα είναι; Μοιάζει σαν να ζούμε έναν πολιτικό Μεσαίωνα, ο οποίος επαναφέρει και τις φεουδαρχικές μορφές άσκησης εξουσίας…
Το προηγούμενο σχόλιο φιλοξενείται στο χθεσινό ΕΘΝΟΣ με αφορμή τις εκλογές στην Αργεντινή, όπου σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τον απερχόμενο πρόεδρο Νέστωρ Κίρχνερ αναμένεται στις εκλογές της 10ης Δεκεμβρίου να τον διαδεχθεί η σύζυγός του Χριστίνα.
Την πήρε ο πόνος βλέπετε την εφημερίδα για το τι συμβαίνει στην Αργεντινή. Θέλησε να χτυπήσει με το σχόλιο αυτό την οικογενειοκρατία στη Λατινική Αμερική. Λες και την έχουμε αντιμετωπίσει στην… Ευρωπαϊκή Βαλκανική. Βέβαια τα συμφέροντα, κατασκευαστικά και άλλα, που εκπροσωπεί η εφημερίδα δεν την αφήνουν να μιλήσει καθαρά. Πειράχτηκε η εφημερίδα από τη γυναίκα του Αργεντίνου προέδρου που θα γίνει χαλίφισσα στη θέση του χαλίφη. Καραμανλισμός, Παπανδρεϊσμός και Μητσοτακισμός μπορούν να περνάνε απαρατήρητοι από τις μεγάλες εφημερίδες των Αθηνών. Στο κάτω-κάτω και τα παιδιά του Βενιζέλου, αν ευτυχήσει ο πατέρας τους, σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον εξουσίας θα ζήσουν κι αυτά. Αυτά περί λατινικής Ευρώπης.
Η Δημοκρατία ως … «Μοναρχία»
