Κάθε τόσο μαθαίνουμε ότι η χώρα μας καταδικάσθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ή από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διότι δεν συμμορφώθηκε προς το κοινοτικό δίκαιο και τις κοινοτικές οδηγίες.
Δεν ξέρω αν κάποιοι αισθάνονται υπερήφανοι γι αυτή την πραγματικότητα. Οι πολίτες πάντως αισθάνονται μόνο οργή και ντροπή. Όχι όλοι βεβαίως. Διότι υπάρχουν και εκείνοι που επιμένουν να αγνοούν ότι δεν είμαστε πια η μοναχική ψωροκώσταινα που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο φτωχικό της και λογαριασμό να μη δίνει. Είμαστε μέλος μιας διακρατικής οντότητας με κανόνες τους οποίους αποδεχθήκαμε ως υποχρεωτικούς.
Είναι εκείνοι που ξαναβάζουν φωτιά στα τόπια, οργανώνοντας κινητοποιήσεις με αίτημα να μην εφαρμόσει η κυβέρνηση την κοινοτική οδηγία για την αναγνώριση των επαγγελματικών και άλλων δικαιωμάτων όσων απέκτησαν πτυχίο ξένου Πανεπιστημίου, αφού προηγουμένως έκαναν δυο χρόνια σπουδών στην Ελλάδα, σε συνεργαζόμενα «κολέγια» ή Κ.Ε.Σ., ή όπως αλλιώς θέλετε να τα ονομάσουμε, αλλά τα οποία κατά την κοινοτική νομοθεσία είναι νόμιμα και στην πραγματικότητα συνιστούν τμήματα ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και μάλιστα κάθε άλλο παρά μη κερδοσκοπικών. Εννιά χιλιάδες ευρώπουλα θα πληρώσει το χρόνο φίλος μου που έστειλε το γιο του σε ένα από αυτά.
Τέτοια τύφλωση, υποκρισία, στρουθοκαμηλισμός και ψεύτικη γλώσσα προς το λαό, σίγουρα δεν παρατηρείται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Λες και είναι στο χέρι της κυβέρνησης να μην εφαρμόσει τις κοινοτικές οδηγίες.
Αυτή η διγλωσσία και ο λαϊκισμός προκάλεσαν και το μεγαλύτερο εσωτερικό πρόβλημα στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν άλλη γραμμή ακολουθούσε, ακόμη και όταν ψηφιζόταν το Σύνταγμα επί Σημίτη, ο Γιώργος Παπανδρέου και άλλη ο Βενιζέλος. Ο οποίος κατάφερε να σύρει τον αρχηγό του και όλο το κόμμα εκτός κοινοβουλίου κατά την συζήτηση τους άρθρου 16.
Θα πουν κάποτε την αλήθεια στους πολίτες οι πολιτικοί μας, ιδιαίτερα τα δυο κόμματα της Αριστεράς και οι ελεγχόμενοι από αυτά -και το ΠΑΣΟΚ- συνδικαλιστές, που παπαγαλίζουν συνθήματα τελείως έξω από την πραγματικότητα και ανάβουν φωτιές, δημιουργώντας αδιέξοδα στο χώρο της εκπαίδευσης;
Καταδικαζόμαστε, αλλά το χαβά μας
