«Καθίστε, κύριε καθηγητά, καθίστε. Τι επιθυμείτε, παρακαλώ;» είπε ο διευθυντής του νοσοκομείου. Ο καθηγητής των Γερμανικών έβγαλε ένα έγγραφο. Ο διευθυντής στριφογύρισε στην καρέκλα του ενοχλημένος. «Γνωρίζω την υπόθεσή σας. Κι αν δεν έχω έως τώρα επιληφθεί, είναι γιατί ήμουν πολύ απασχολημένος κι εκτός αυτού δεν είναι της αρμοδιότητός μου».
Ο διευθυντής έκανε μια παύση και συνέχισε: «Έχω την εντύπωση ότι αργήσατε να με επισκεφθείτε και σχημάτισα τη γνώμη ότι αντιληφθήκατε το άτοπο του διαβήματός σας. Αλλά τώρα, αφού κάνατε τον κόπο να έρθετε ως εδώ, θα σας πω την αλήθεια, όσο σας αφορά. Όπως λέτε και όπως τα χαρτιά σας αποδεικνύουν, σας διόρισαν ως καθηγητή Γερμανικών στο νοσοκομείο μας, αλλά δυστυχώς εμείς δεν χρειαζόμαστε κανέναν καθηγητή! Με άλλα λόγια δεν θα υπήρχε τίποτε που να μπορούσατε να κάνετε σ’ ένα νοσοκομείο. Εμείς χρειαζόμαστε γιατρούς, νοσοκόμους, βοηθητικό προσωπικό. Τι να τον κάνουμε λοιπόν έναν καθηγητή και μάλιστα των Γερμανικών;».
Ο καθηγητής Γερμανικών ανάσανε βαθιά. Ήταν σίγουρος ότι θα λάμβανε μια τέτοια απάντηση, την οποία στο βάθος της καρδιάς του θεωρούσε λογική, ωστόσο οι πιεστικές ανάγκες της ζωής τον έκαναν ν’ αντιτείνει: «Δεν είναι δυνατόν! Τότε γιατί με διόρισαν;». «Δυστυχώς πάνω σε αυτό εγώ δεν μπορώ να δώσω κάποια απάντηση. Όμως σε μια τόσο τεράστια διοικητική μηχανή, όπως είναι του κράτους, συχνά συμβαίνει το ένα υπουργείο να διατάσσει την εκτέλεση μιας απόφασης και το άλλο να διατάσσει το αντίθετο. Κανένα υπουργείο δεν ξέρει πώς ενεργεί το άλλο. Βέβαια στο τέλος επεμβαίνει αποτελεσματικά ο πρωθυπουργός και το θέμα λύνεται πάντα επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου. Αλλά εξ αιτίας της πολύπλοκης δομής των υπηρεσιών των υπουργείων η επέμβαση αυτή γίνεται με πολύ μεγάλη καθυστέρηση και στο μεταξύ άνθρωποι σαν εσάς παραπονούνται και διαμαρτύρονται. Στη δική σας περίπτωση μας κοινοποιήθηκε εντολή του υπουργείου η οποία μας πληροφορούσε κατηγορηματικά ότι θα αναλάμβανε υπηρεσία κάποιος καθηγητής Γερμανικών. Φυσικά αυτή η διαταγή δεν μας αφορούσε, κοινοποιήθηκε όμως και σε σας που σας αφορά απόλυτα. Ακούστε λοιπόν τι θα γίνει: μέσω της σχετικής αλληλογραφίας θα πάρουμε εμείς όλο το βάρος πάνω μας και θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από καθηγητή Γερμανικών. Κατά συνέπεια μπορείτε να μας φορτώσετε αυτή την έγνοια, χωρίς να φοβηθείτε για τυχόν συνέπειες από τη μη παρέμβασή σας, οπότε μπορείτε να γυρίσετε ήσυχα ήσυχα στο σπίτι σας. Άλλωστε δεν είστε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Είναι συνηθισμένο στα ασήμαντα ζητήματα να προκύπτουν κάποιες μικροανωμαλίες».
Ο διευθυντής του νοσοκομείου το σκέφτηκε ακόμα λίγο κι έπειτα έσκυψε προς το μέρος του καθηγητή των Γερμανικών κι έκανε φιλικά:
«Εάν παρ’ όλα αυτά εξακολουθείτε να φοβάστε για τυχόν συνέπειες, μπορώ, κατόπιν εγκρίσεως του Συμβουλίου φυσικά, να σας παράσχω έγγραφη διαβεβαίωση ότι μας είστε αχρείαστος»…
Περί λειτουργίας της κρατικής μηχανής
