Του Λεωνίδα Γ. Τζανή, Δικηγόρου, τ. Υφ/γού Εσωτερικών και τ. Βουλευτή Μαγνησίας
ΙΙΙ. Απ’ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Κ. Σημίτη
Με τον ίδιο χαρακτήρα, του συνόλου δηλαδή των ετερόκλητων στοιχείων, το ΠΑΣΟΚ το 1996 πέρασε στα χέρια του Κώστα Σημίτη. Και επειδή ο υποφαινόμενος έζησα, και μάλιστα από πολύ κοντά, τις τότε διαδικασίες της διαδοχής, θα ήθελα να μου επιτραπεί να καταθέσω εμπειρία:
Αρχές Σεπτεμβρίου 1995, λίγο πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου εισαχθεί στο Ωνάσειο, μια ομάδα νεοεκλεγέντων (το 1993), και νεαρών στην ηλικία Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνοντας τον ηθικοπολιτικό εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας της έντονης ανάμειξης της συζύγου του Α.Π. στη λειτουργία του Κόμματος αλλά και της Κυβέρνησης, προχωρήσαμε σε επαφές με ορισμένα απ τα κορυφαία και ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, καταθέτοντας την αγωνία μας για το μέλλον του Κόμματος. Επισκεφθήκαμε ανάμεσα σε άλλους τον αείμνηστο Γιάννη Αλευρά και τον Κώστα Σημίτη.
Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν σε ελεύθερη πτώση, όταν ο Κώστας Σημίτης λίγο αργότερα, μετά την γνωστή (και προβλεπόμενη απ το Σύνταγμα) εκλογική διαδικασία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, εκλέγονταν Πρωθυπουργός και αργότερα απ το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και Πρόεδρος του Κινήματος, για να οδηγήσει το Κόμμα στις εκλογικές νίκες του 1996 και το 2000.
Και (είναι άραγε σύμπτωση;) ήταν πάλι οι ίδιοι άνθρωποι, που σήμερα υποστηρίζουν ότι η επιλογή του ενός απ τους υποψήφιους Προέδρους του ΠΑΣΟΚ δήθεν “παραδίδει το Κόμμα στη Δεξιά και στα συμφέροντα”, αυτοί που και τότε αφενός μεν ανήκουν στην αυλή της κας Προέδρου, αφετέρου δε σχεδόν λοιδορούσαν, όλους εμάς που στηρίζαμε τον Κ. Σημίτη ως περίπου συνοδοιπόρους της Δεξιάς και ως “προδότες” των αρχών του Κινήματος…
Ήταν αυτοί που με τριτοκοσμική συμπεριφορά αποδοκίμαζαν τον Κ. Σημίτη κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Συνέδριο, υπερθεματίζοντας έτσι του “αριστερού και προοδευτικού χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ”, που δήθεν ακύρωνε ο Κ. Σημίτης.
Ήταν, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι που ευχαρίστως υπηρέτησαν την δεξιά πολιτική” των Κυβερνήσεων Σημίτη, μετέχοντας ως Υπουργοί σ αυτές ή στελεχώνοντας (ως Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων, Διοικητές Οργανισμών κλπ.) τον Κρατικό μηχανισμό…
Άραγε, τουλάχιστον αυτοί, δεν θα έπρεπε σήμερα να “κοκκινίζουν” από ντροπή, εξαπολύοντας “ΦΙΛΙΠΠΙΚΟΥΣ” κατά της περιόδου Σημίτη ή έστω, ανεχόμενοι τη συκοφάντηση και την ακύρωσή της;
Όταν λοιπόν επισκεφθήκαμε τον Κ. Σημίτη, ζητώντας του να καθαρίσει το τοπίο του ΠΑΣΟΚ από τα υποχείρια της τότε συζύγου του Α.Π., η απάντησή του ήταν καταλυτική:
“Συμμερίζομαι τους προβληματισμούς σας… Εγώ όμως οφείλω να είμαι Πρόεδρος ολόκληρου του ΠΑΣΟΚ”…
Αυτό λοιπόν τον πολιτικό αμφισβητούν και προσβάλλουν σήμερα ακόμη και στελέχη “επιφανή” στις σημερινές εξελίξεις, που κατοικοέδρευαν τότε στην οδό Ακαδημίας 35 (όπου το γραφείο του Κ. Σημίτη), επιδιώκοντας ρόλο κοντά στον Πρόεδρο της επόμενης μέρας, κάτι που και σήμερα επαναλαμβάνουν, μόνο και μόνο γιατί έτσι έμαθαν να ζουν και να ανεβαίνουν…
Ο Κ. Σημίτης λοιπόν διαχειρίστηκε κι αυτός το ΠΑΣΟΚ των ετερόκλητων στοιχείων και τάσεων με πανοραμική λογική. Κι όσο κι αν σήμερα τον αμφισβητούν οι “οραματιστές του ΠΑΣΟΚ του 1981, αυτοί που επί είκοσι τρία (23) χρόνια το μετάλλαξαν σ αυτό που έγινε, δεν παύει να είναι ο Πρωθυπουργός μιας δημιουργικής Ελλάδας, μιας Ελλάδας που απέκτησε κύρος, αυτοπεποίθηση και προοπτική. Κάτω απ το σύνθημα του εκσυγχρονισμού της χώρας, πολλές δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας συνέβαλαν ώστε:
α/ Να επιτύχει η Ελλάδα την ένταξή της στην ΟΝΕ, β/ Η Κύπρος να ενταχθεί στην Ε.Ε., γ/ Η Ελλάδα να μετατραπεί σε πρωταγωνιστικό παράγοντα στον πολύπαθο χώρο των Βαλκανίων, συμβάλλοντας στην ειρήνη στην περιοχή και ξεπερνώντας τους κινδύνους που προκαλούσαν οι αλλεπάλληλες πολεμικές επιχειρήσεις των Η.Π.Α. στην περιοχή, δ/ Η Ελλάδα να διοργανώσει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μετατρεπόμενη σε ένα απέραντο εργοτάξιο.
Γράφει ο Κώστας Σημίτης για το ΠΑΣΟΚ (πο
