Εχει γραφτεί αρκετές φορές και με διάφορες αφορμές ότι η ειρωνεία της ιστορίας βρίσκει πάντα τρόπο να εκφραστεί. Συνήθως φέροντας αποτελέσματα αντίθετα από εκείνα που επιδιώκει όποιος την… προκαλεί.
Μετά την εικόνα παιδικής χαράς που παρουσιάζει τις τελευταίες μέρες η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ., με βουλευτές να διατυπώνουν ποικιλοτρόπως αντιρρήσεις, επιφυλάξεις ή σκεπτικισμό για κυβερνητικά μέτρα, ο Κ. Καραμανλής διοχετεύει την… απειλή των πρόωρων εκλογών. Για να τους συγκρατήσει και να διατηρήσει ανέπαφη από τις πονηρές σκέψεις την ισχνή πλειοψηφία των δύο βουλευτών στη Βουλή.
Την ίδια στιγμή, δια κύκλων του, αφήνει να εννοηθεί ότι σχετικά με τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ θα επιθυμούσε ως αρχηγό στην αξιωματική αντιπολίτευση (και επόμενο αντίπαλό του) τον Γ. Παπανδρέου.
Μιλώντας για πρόωρες εκλογές, για την ειρωνεία της ιστορίας, ενισχύει τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος δια των δημοκοπήσεων, των… ιδίων δηλώσεων και των εκτιμήσεων συνεργατών του, φέρεται ως ο ικανότερος να κερδίσει τον Καραμανλή σε εκλογές. Αν γίνουν τώρα…
Μιλώντας όμως για πρόωρες εκλογές στο άμεσο μέλλον, προειδοποιεί τους αντιρρησίες βουλευτές του για εκλογές με λίστα. Με τον αρχηγό να καθορίζει τη σειρά εγγραφής των υποψηφίων στο ψηφοδέλτιο, άρα και την εκλογή τους ή όχι στη Βουλή. Ενισχύοντας έτσι (δεύτερη ειρωνεία της ιστορίας), την υποψηφιότητα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, που έτσι κι αλλιώς είναι πρόεδρος άρα απόλυτος υπεύθυνος της «λίστας».
Βέβαια θα ήταν αφελές να νομίσουμε ότι οι πρωθυπουργικές «απειλές» γίνονται με το μυαλό στην εσωκομματική διαμάχη του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, η συνεχιζόμενη φαγωμάρα μάλλον ικανοποιεί, αφού εξυπηρετεί τον Καραμανλή. Στους δικούς του βουλευτές έχει το μυαλό του ο πρωθυπουργός. Στους έστω ελάχιστους που εκτιμά ότι μπορεί να του λείψουν σε μία κρίσιμη ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό, την Παιδεία, την αύξηση του ΦΠΑ, το «Μακεδονικό» κ.λ.π. Από αυτούς κυρίως είναι που θα ’θελε να απαλλαγεί με κάποια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.
Μόνο που ξεχνά την άλλη μεγάλη ιστορική ειρωνεία που έχει επιβεβαιωθεί στην πολιτική αμέτρητες φορές. Αυτή που λέει ότι «ο ορύσσων βόθρον εις αυτόν εμπεσείται, και ο ιστών παγίδα εν αυτή αλώσεται». ‘Η, όπως θα μετέφραζε και ο Πολύδωρας, «όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα».
Κάτι που το ’χουμε δει, με κυβερνήσεις να φτιάχνουν εκλογικούς νόμους στα μέτρα τους και να χάνουν τις εκλογές (εκλογικοί νόμοι Κούβελα και Σκανδαλίδη) ή με κυβερνήσεις που επιχειρώντας να «συμμαζέψουν» ή να αποκλείσουν «ατάκτους» δια των εκλογών, πέρασαν στη θέση της αντιπολίτευσης.
Η ιστορική ειρωνεία στη λήψη αποφάσεων
