Ο άρχων Κωνσταντίνος είχε βυθιστεί σε βαθιά περισυλλογή. Το μπλε στρατόπεδο, που ποτέ δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί ότι θα υπήρχαν τέτοιου είδους εξελίξεις, ξέχασε τα πάντα, ακόμα και να κλείσει το στόμα του, που έχασκε ορθάνοιχτο.
Στο μεταξύ η βέσπα με τα οχτώ άλογα πέρασε την αψίδα της Ρηγίλλης και κατευθύνθηκε προς τον άρχοντα. Οι αυλικοί, οι ακόλουθοι, οι υπηρέτες όρμησαν όλοι μαζί μπροστά, η βέσπα τους ξέφυγε με έναν ελιγμό, σταμάτησε κι αυτός που κατρακύλησε απ’ τη σέλα στην αγκαλιά των παρατρεχάμενων του άρχοντα, δεν ήταν άλλος από τον λόρδο Byron von Polydoren, γνωστό και ως Μπάιρον Χολμς λόγω ποιητικής και αστυνομικής συνάμα δεινότητας.
Στο πολιτικό μέγεθος ο λόρδος δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να συγκριθεί με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ή τον Ντισραέλι, γιατί πέρα από το γεγονός ότι το πολιτικό του ανάστημα δεν ξεπερνούσε τους ενενήντα πόντους, το ένα τρίτο αυτού αποτελούνταν από ένα πελώριο κεφάλι, το οποίο στόλιζαν ευχάριστα μια μακριά, γαμψή, ακροδεξιά μύτη και δύο γουρλωτά ματάκια έμπλεα φαιών ιδεών. Καθώς το κορμί ήταν αρκετά μακρύ, περίσσευαν περίπου είκοσι πόντοι για τα πόδια. Τα μικροσκοπικά αυτά μέλη ήταν τα πιο όμορφα, τα πιο βασιλικά που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Είναι αλήθεια ότι έτσι αδυνατούτσικα έμοιαζαν σίγουρο πως δεν μπορούσαν να μεταφέρουν το βάρος της φιλελεύθερης ιδεολογίας μαζί με τις ακροδεξιές εκφάνσεις της, που και τα δύο στήριζε το αξιότιμο κεφάλι. Ο λόρδος έχανε εύκολα την ισορροπία του και κάθε τόσο παρεξέκλινε και έπεφτε προς τα δεξιά, μα τόσο μικροσκοπικός που ήταν ξαναστηνόταν όρθιος καταπληκτικά γρήγορα, με αποτέλεσμα οι πτώσεις του να μοιάζουν με τις ωραίες φιγούρες ενός θαυμάσιου χορού. Ισομεγέθη περίπου πολιτικά αναστήματα με τον Βύρωνα ήσαν όλοι όσοι κατοικοέδρευαν στη Ρηγίλλης.
Μόλις ο λόρδος άγγιξε το χώμα, προχώρησε αμέσως προς τον άρχοντα Κωνσταντίνο, τον έπιασε από τα πέτα του σακακιού και με τα δυο του χέρια, ορθώθηκε ως το πηγούνι του και του είπε με φωνή πολύ πιο δυνατή από ότι θα περίμενε κανείς να βγει από ένα τόσο μικροσκοπικό σωματάκι: «Ω, Κωνσταντίνε, Κύριε, απόλυτε άρχοντα όλης της Επικράτειας! Εδώ πληρώνονται όλα! Πολύ με αδίκησες και έχω απασφαλίσει!» και τον φίλησε στο παχουλό, το ροδοκόκκινό του μάγουλο. Αμέσως μετά κατρακύλησε με επιδεξιότητα, σκαρφάλωσε στη βέσπα και έγινε καπνός.
Ο άρχων Κωνσταντίνος έμεινε αποσβολωμένος. Ύστερα χλώμιασε. Τα μάτια του είδαν πρασινοκόκκινα αστεράκια. Το γαλάζιο πλήθος των κολαούζων έγινε άσπρο σαν το πανί και περισσότερα από σαράντα ανθρωπάκια, υπουργοί μαζί και υφυπουργοί, σα να υπάκουαν στο νεύμα κάποιας αόρατης ορχήστρας της οποίας μαέστρος ήταν ο λόρδος, άλλα όρθια, άλλα κουτρουβαλώντας, άρχισαν να χορεύουν χορούς πυρρίχιους, τροχαίους, σπονδές, δακτύλους, ιάμβους κι ήταν απόλαυση να τα παρακολουθεί κανείς μέσα στην τέλεια παραζάλη τους.
Η εκδίκηση του λόρδου von Polydoren, του επονομαζόμενου και Μπάιρον Χολμς λόγω ποιητικής και αστυνομικής συνάμα δεινότητας, μόλις είχε αρχίσει…
