Ανίκανοι για διάλογο, γενικώς ανίκανοι

Να γιατί, παρά τα κέρδη που κατέγραψε στις τελευταίες εκλογές η εκείθεν του ΠΑΣΟΚ Αριστερά, παραμένει ουσιαστικά στο περιθώριο, με τους δυο κομματικούς σχηματισμούς της να μην μπορούν να ξεφύγουν από το μονοψήφιο ποσοστό τους.
Πριν ακόμη ο κ. Μαγγίνας διατυπώσει την πρόσκλησή του σε διάλογο, για το χαρακτηριζόμενο από όλους ως το πλέον ακανθώδες πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, το ασφαλιστικό, τα δύο κόμματα έσπευσαν να αρνηθούν την συμμετοχή τους στο διάλογο. Και φυσικά το ίδιο κάνουν οι συνδικαλιστές που ανήκουν σε αυτά.
Όταν όμως αποδεικνύουμε με την καθημερινότητά μας ότι δεν έχουμε μάθει να διαλεγόμαστε, γιατί οι πολίτες να στηρίξουν επιλογές που απαιτούν κυβερνήσεις συνεργασίας και άρα προϋποθέτουν κόμματα ικανά να διεξάγουν καλόπιστο και εποικοδομητικό διάλογο σε αναζήτηση βιώσιμων λύσεων;
Γεννημένος και ανδρωμένος στο χώρο της Αριστεράς, δεν θυμάμαι ποτέ να διδάχθηκα ως ιδανικό και συστατικό της δημοκρατίας τον… μη διάλογο.
Τι θα γίνει λοιπόν στην πράξη αν δεν γίνει διάλογος; Θα βγουν οι οργανωμένοι στους μηχανισμούς των δύο κομμάτων, με τις «ντουντούκες» και τα λάβαρά τους στους δρόμους να κραυγάζουν ότι «ο λαός απαιτεί…».
Αν αυτό δεν είναι αλαζονεία, να ισχυρίζεσαι ότι εκπροσωπείς τον λαό, εσύ με το μονοψήφιο ποσοστό λαϊκής επικύρωσης και όχι εκείνοι που έχουν πάρει την πλειοψηφία, τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.
Ελπίζω τουλάχιστον, όποια ηγεσία και αν προκύψει το ΠΑΣΟΚ, να επιδείξει μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Και να προσέλθει στον διάλογο με θέσεις, με προτάσεις. Και αν η κυβερνητική παράταξη επιδείξει αλαζονική συμπεριφορά, οδηγώντας τον διάλογο στο ευτελισμό της προσχηματικής διαδικασίας, τότε να τον καταγγείλει.
Μη μας υποτιμάτε τους πολίτες. Μπορούμε να διακρίνουμε ποιος πράγματι αγωνιά, ποιος πράγματι προσπαθεί να βρει λύση και ποιος παίζει θέατρο. Όπως γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά ότι τίποτε χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί από το να μείνουν τα πράγματα ως έχουν στο θέμα της κοινωνικής ασφάλισης. Μεταφέροντας απλώς το πρόβλημα σε ακόμη οξύτερη μορφή, στα κεφάλια των παιδιών μας.
Αυτή είναι η «λύση» που υπηρετούν με την στάση τους, όσοι αρνούνται να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά.