ΤΟΠΙΚΑ

Χονγκ Κόνγκ: Αυτός ο γίγαντας…

χονγκ-κόνγκ-αυτός-ο-γίγαντας-851206

Μέρος Β΄

Και το ταξίδι στο όνειρο αρχίζει. Το Σάββατο 1η Σεπτεμβρίου συγκέντρωση στις 8 το πρωί στο Δημαρχείο του Βόλου, καθυστέρηση μισής ώρας προκειμένου να αναχωρήσουμε και κανείς από τους 31 που ξεκινήσαμε (προστέθηκαν άλλοι τρεις στο Ελευθέριος Βενιζέλος), δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα τον περίμενε στην άγνωστη και συνάμα σαγηνευτική χώρα των «κίτρινων ανθρώπων» που τρώνε μόνο ρύζι. Ο περισσότεροι είχαν την εικόνα μια χώρας με ατέλειωτους ορυζώνες, φτωχική, με ανθρώπους ρακένδυτους. Μια χώρα, που όπως πίστευαν οι περισσότεροι, ο Μάο Τσε Τουνγκ ακόμη βασίλευε, μια χώρα που οι κάτοικοι της προσπαθούσαν να εγκαταλείψουν, ερχόμενοι στην Ευρώπη και τη Αμερική. Πόσο λάθος εικόνα είχαμε…
Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Επιβίβαση στο αεροπλάνο και προορισμός η Ντόχα, η πρωτεύουσα του Κατάρ. Είχε νυχτώσει όταν φθάσαμε στην χώρα της αφρικάνικης ηπείρου, αλλά αισθανθήκαμε πολύ καλά τι σημαίνει «Σαχάρα». Από το αεροπλάνο μέχρι το λεωφορείο που μας μετέφερε στο αεροδρόμιο, ήταν αρκετό να νιώσουμε τους 40 και πλέον βαθμούς Κελσίου. Το αεροδρόμιο μικρό, καθαρό. Επρεπε να οπλιστούμε με περίσσια υπομονή, για να περιμένουμε το αεροπλάνο που θα μας οδηγούσε στην πρώτη πόλη της Κίνας, η τελευταία που περιήλθε στην κατοχή της, το Χονκ Κονγκ. Θα περιμέναμε 5 ώρες για να επιβιβαστούμε, ώρες που φάνηκαν ατέλειωτες. Όχι μόνο λόγω των ελάχιστων Duty Free που υπήρχαν, αλλά και της απαγόρευσης του τσιγάρου(!) Σε κανένα από τα καφέ δεν μπορούσες να καπνίσεις, παρά μόνο στα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια που υπήρχαν στο αεροδρόμιο. Και εκεί μέσα, συγχρωτιζόμενος με Άραβες, Κινέζους, Γιαπωνέζους, Ευρωπαίους και Αμερικανούς, ένιωθες θλίψη για το πάθος σου. Είναι από τις στιγμές που πραγματικά οδηγείσαι στην απόφαση να κόψεις το τσιγάρο. Η καλύτερη μέθοδος. Νιώθεις ότι η εξάρτησή σου έχει πλέον απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Νιώθεις περιθωριακός, άρρωστος κ.α. Και δεν ήταν μόνο δικό μου το συμπέρασμα.
Οι πέντε ώρες φάνηκαν αιώνας, όταν επιτέλους εισήλθαμε στο μεγάλο αίρμπας. Ηταν μεσάνυχτα, το ταξίδι θα διαρκούσε 9 ώρες για το Χονγκ Κονγκ, ενώ με την αλλαγή της ώρας θα προστίθονταν ακόμη πέντε. Με λίγα λόγια στις 2 το μεσημέρι θα πατούσαμε Κίνα.
Εκτός από λίγους που δεν μπόρεσαν να κοιμηθούν, οι περισσότεροι έπεσαν στην αγκαλιά του Μορφέα. Και όταν ξυπνήσαμε οι περισσότεροι, μας έμειναν μόνο δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε.

Χονγκ Κονγκ
Η πρώτη γεύση ήταν το δαιδαλώδες αεροδρόμιο της υπερπόλης, όπως χαρακτηρίζεται. Βασικές υποδομές με υπόγειο σιδηρόδρομο και λεωφορεία να μεταφέρουν τον κόσμο στις αίθουσες, όπου μπορούσαμε να προμηθευτούμε την ομαδική βίζα. Παρένθεση. Δεν είμαστε η μόνη χώρα της γραφειοκρατίας. Οι Κινέζοι μας συναγωνίζονται στον τομέα αυτό με αρκετά καλές επιδόσεις.
Η διαδρομή προς τη Νέα Υόρκη της Ανατολής μας άφησε άφωνους. Γεύση από δεκάδες (μπορεί και εκατοντάδες ουρανοξύστες) στη διαδρομή, μεγάλοι αμερικάνικοι δρόμοι, αυτοκίνητα που κινούνται από τα αριστερά, καθώς το 1997 οι Αγγλοι επέστρεψαν την περιοχή στην Κίνα (το είχα δει στην τηλεόραση).
Μεγαλούπολη με όλη τη σημασία της λέξης. Το ξενοδοχείο ακουμπούσε την προκυμαία, όπου μπορούσες να θαυμάσεις την θέα των ουρανοξυστών, όπου δέσποζε ο “Πύργος του Διεθνούς Εμπορίου”, κτήριο πασίγνωστο σε όλη την υφήλιο. Το βράδυ ήταν ελεύθερο για το γκρουπ και καμιά 10αριά νοματαίοι τραβήξαμε τον δικό μας δρόμο. Βρεθήκαμε σε ένα από τα πιο «sic» ρεστοράν της πόλης, στο Aqua, όπου από τον 27 όροφο θαυμάσαμε την απίστευτη θέα. Το βράδυ στο Χονγκ Κονγκ αποτελεί ατραξιόν, όπως και στη Σαγκάη. Τα φώτα των ουρανοξυστών αγγίζουν την τελειότητα, η εικόνα μαγική…
Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί και ο κορυφαίος Έλληνας ξεναγός για την Κίνα, ο κ. Παντελής Καρακάσης, του ταξιδιωτικού γραφείου VERSUS, το Χονγκ Κονγκ αποτελεί
«ένα καλειδοσκόπιο όπου εναλλάσσονται η Ανατολή με τη Δύση, ο πλούτος με τη φτώχεια, ο ρεαλισμός με τη δεισιδαιμονία. Αποτέλεσε Βρετανική αποικία από τα μέσα του 19ου αι. μέχρι το 1997 που επιστράφηκε στην Κίνα. Στο πλαίσιο “ένα κράτος, δύο συστ

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου