Καλές και άγιες οι «επιτροπές σοφών», δηλαδή εμπειρογνωμόνων, που συνιστούν οι κυβερνήσεις, πότε υπό τον Σπράο, πότε υπό τον Αναλυτή, για την μελέτη του ασφαλιστικού συστήματος. Αλλά να ακούτε και κανέναν μεροκαματιάρη με απλή λογική -στοιχείο δυστυχώς που σπανίζει στο πολιτικό μας εποικοδόμημα.
Διότι δεν είναι δυνατόν να λύσετε όλα τα προβλήματα με μια απλή επιμήκυνση της ηλικίας για συνταξιοδότηση «επί δικαίων και αδίκων». Δεν μπορεί η ηλικία να είναι το μοναδικό κριτήριο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη και ο συνολικός χρόνος παραμονής στην παραγωγή.
Αν εγώ είμαι ένας ακαμάτης που παρίστανα τον φοιτητή «κοινωνικών επιστημών» ως τα τριάντα μου και κατάφερα να διοριστώ στο δημόσιο στα 35, αλλά ο αδελφός μου είχε βγει στο μεροκάματο από τα 18, είναι δίκαιο να βγούμε και οι δυο στη σύνταξη στα 65, όταν εκείνος θα έχει συμπληρώσει 47 χρόνια σκληρής δουλειάς και εγώ τριάντα χρονάκια βολέματος;
Ένα σύστημα για να είναι βιώσιμο, πέραν των αριθμητικών δεδομένων του, πρέπει να έχει και λογική και δικαιοσύνη.
Σήμερα για τον δημόσιο τομέα ισχύει η τριακονταπενταετία. Αν είναι να αλλάξει και να καθιερωθεί κάτι άλλο, αυτό θα πρέπει να ισχύει για όλους. Να γνωρίζει κάθε πολίτης ότι για να πάρει τη σύνταξή του, υπό κανονικές συνθήκες υγείας και σωματικής ακεραιότητας, χρειάζεται να εργασθεί τόσα χρόνια, όσα και κάθε άλλος. Με τις εύλογες ειδικές ρυθμίσεις για τα πράγματι βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα -και όχι τις εκφωνήτριες και τους μουσικούς της κρατικής ραδιοφωνίας.
Αλλά και με μια ειδική ρύθμιση άμεσα συνδεδεμένη με το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Αν εγώ είμαι κατ’ επιλογή «μαγκούφης», γιατί δεν θέλησα να φορτωθώ ευθύνες, αλλά η αδελφή μου έχει αναστήσει τρία ή τέσσερα παιδιά, ενώ παράλληλα εργαζόταν, με ποια λογική και ποια ηθική θα βγούμε και οι δύο στη σύνταξη στην ίδια ηλικία εν ονόματι μιας κραυγαλέα ψεύτικης και άδικης «ισότητας» και«ισονομίας»;
Καλοί είναι οι κύριοι καθηγητές και τεχνοκράτες για να κάνουν μελέτες και διαπιστώσεις. Να προχωρούν και σε προτάσεις. Αλλά οι αποφάσεις είναι ευθύνη των πολιτικών.
Και οι πολιτικοί οφείλουν να αποφασίζουν με αίσθημα δικαίου. Έτσι ώστε εκείνα που αποφασίζουν να είναι βιώσιμα και πράγματι αποτελεσματικά.