Εβλεπα αυτόν τον κακόμοιρο που πέταξε τον καφέ στον Βενιζέλο έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη και σκεφτόμουνα εκείνον που του έδωσε λίγο αργότερα την αμοιβή του. Ίσως λίγα ευρώ για να πιει δύο ούζα λίγο πιο κάτω. Ίσως ο ηθικός αυτουργός που ερέθισε το χέρι του «πρωταγωνιστή» με τις ψυχικές διαταραχές να ήταν ένας από εκείνους τους «κλακαδόρους» που συγκεντρώνονται κάθε μέρα τελευταία έξω από το κόμμα, για να δουν και να ενθαρρύνουν τον φυσικό… κληρονόμο του Ηγέτη της παράταξης.
Κλακαδόροι που θέλουν να διαδηλώσουν με κάθε τρόπο την υποστήριξή τους στον αρχηγό που καταποντίστηκε. Γιατί άραγε τόσο ζήλος; Φαντάζομαι για τον αντίστοιχο λόγο που συγκεντρώνονται στο άλλο μεγάλο κόμμα της πατρίδας μας. Ένας εσμός αυλοκολάκων και κομματικών οπαδών, που από αφισοκολλητές της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 προωθήθηκαν στην δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία, διογκώνοντας και απομυζώντας ταυτόχρονα το δημόσιο κορβανά.
Δυστυχώς, φίλοι μου, ζούμε σε μία χώρα και σε μία εποχή, όπου προέχει ο κυνισμός και όχι ο κοινωνισμός. Οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή όλων των πραγμάτων αλλά την… αξία κανενός. Το εθνικό μας ελάττωμα είναι ότι θέλουμε να είμαστε ανώτεροι του ίσου και ίσοι με τον ανώτερό μας, γεγονός που προϋποθέτει άμιλλα, ανταγωνισμό και σύγκριση. Εκλείπει όμως ο ανταγωνισμός που προϋποθέτει προπαρασκευή, εξοπλισμό με γνώσεις και υπομονή. Στην εποχή της ήσσονος προσπάθειας ο ανταγωνισμός είναι επίπονη διαδικασία. Χωρίς όμως τον ανταγωνισμό κοιμάται κανείς καλύτερα τα βράδια. Και αν έχει το πιστοποιητικό με τη σφραγίδα του κόμματος, κοιμάται ακόμα καλύτερα…
Ο φραπές και οι κλακαδόροι
