Ποια καταδίκη του δικομματισμού;

Φοβάμαι ότι μερικοί αναλυτές χάνουν την αίσθηση του μέτρου. Τρεις μέρες πριν από τις εκλογές, καιρός να σοβαρευτούμε.
Πού την βλέπετε ορισμένοι, ακόμη και αν προβλέπετε μια κάποια άνοδο των μικρών κομμάτων, την καταδίκη του «δικομματισμού»; Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα είναι πια εδραιωμένα τόσο, ώστε να μπορούν να αλλάζουν ηγέτες χωρίς να διαλύονται, όπως συνέβαινε άλλοτε; Όταν παρά τις διαφωνίες, τις διαμαρτυρίες ή τις γκρίνιες, οι τέσσερις στους πέντε συμπατριώτες μας -και κάτι παραπάνω- ψηφίζουν αυτά τα δύο κόμματα, που κανείς δεν προβλέπει ότι θα πάρουν αθροιστικώς κάτω από το 80 % και αυτή τη φορά, αυτό είναι… καταδίκη του δικομματισμού;
Στα σοβαρά, αν ένα κόμμα ανέβει από το 3 και κάτι στο τέσσερα και κάτι, αυτό είναι το… δικόγραφο που αποδεικνύει ότι ο ελληνικός λαός καταδίκασε τον δικομματισμό; Η μήπως απλώς αποδεικνύει ότι στην πολιτική μας ζωή υπάρχουν μικρά κόμματα με μεγάλη φωνή -για να θυμηθώ μια φράση του Λεωνίδα Κύρκου- αλλά και ηχεία αλαλάζοντα στη δημοσιογραφία;
Καμία πρόθεση δεν έχω να υπερασπισθώ το δικομματικό σύστημα. Αλλά δεν είναι δική μου ευθύνη, ούτε κανενός άλλου πολίτη η επιβολή αυτού του συστήματος. Είναι πρωτίστως ευθύνη των ηγετών της Αριστεράς που δεν είναι ικανοί να βρουν αυτά που τους ενώνουν. Που ο λόγος και οι πράξεις τους δεν βρίσκουν απήχηση στο λαό. Φταίνε οι άλλοι που η Αριστερά έχει καθηλωθεί στο ένα δέκατο του εκλογικού σώματος;
Είναι επίσης ιστορική ευθύνη -άνευ πλέον πρακτικής αξίας- των άλλοτε ηγετών του Κέντρου η διάλυση του «μεσαίου χώρου» τον οποίο κατέλαβαν οριστικώς τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλάζοντας και τα ίδια το πρόσωπο, τα πρόσωπα και το πρόγραμμα τους ώστε να γίνουν πιο κεντρώα.
Δεν είναι κακό το ότι έχουμε δύο μεγάλα κόμματα αρχών. Το κακό είναι ότι είναι λιγότερο κόμματα αρχών και περισσότερο αρχηγικά. Και προς τα έξω και προς τα μέσα.
Και ότι λειτουργούν με τέτοιο τρόπο και με τέτοιες κάστες, ώστε πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να προσφέρουν φρέσκες ιδέες και αξιόλογο έργο, να αποστρέφονται την πολιτική διαδικασία. Και να διαιωνίζεται η πελατειακή σχέση από επαγγελματίες βουλευτές, με το ρουσφέτι που εξαθλιώνει τους πολίτες και εξαχρειώνει του πολιτικούς.