Του
ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΥΜΕΝΙΔΗ
Τοπογράφου Μηχανικού
“on the way to Moscow, we used navigation technology as our guide, and the travel joy as our drive”. Πρόκειται για το μότο του πόστερ, που αναρτήσαμε μπροστά από τη Γραμματεία του 23ου Διεθνούς Χαρτογραφικού Συνεδρίου (4-10 Αυγούστου 2007), το οποίο παρουσίαζε τη διαδρομή που ακολουθήσαμε από την Αθήνα μέχρι τη Μόσχα πάνω σε χάρτη πλαισιωμένο με φωτογραφικό υλικό. Δεν μετράει ο προορισμός, το ταξίδι μετράει κι’ αυτό θέλαμε να ζήσουμε, και το ζήσαμε. Ως μέλη της Χαρτογραφικής Επιστημονικής Εταιρίας Ελλάδας, (Χ.Ε.Ε.Ε.), που από την ίδρυση της, συμμετέχει ανελλιπώς στα διεθνή χαρτογραφικά συνέδρια της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας (I.C.A.), είχαμε ήδη συμμετάσχει σε πολλά παγκόσμια χαρτογραφικά συνέδρια, στην Κολωνία (Γερμανία) 1993, Πεκίνο (Κίνα) 2001, Λα Κορούνια (Ισπανία) 2005. Η πρωτοτυπία όμως, όσον αφορούσε το φετινό συνέδριο, ήταν η κοινή ιδέα με τον Νικόλαο Παγώνη, Τοπογράφο Μηχανικό από την Πολεοδομία του Δήμου Αθηνών, να ταξιδέψουμε με τις μοτοσικλέτες μας στη Μόσχα και να συμμετάσχουμε ως εισηγητές στο συνέδριο.
Αυτή η ιδέα ήταν και η αφετηρία για την πραγματοποίηση ενός ονειρεμένου ταξιδιού. Το όλο εγχείρημα χαρακτηριζόταν από έναν μικρό βαθμό επικινδυνότητας καθώς επρόκειτο να διασχίσουμε και να επισκεφθούμε χώρες που δεν έχουν πολλές επαφές με τον τουρισμό όπως η Μολδαβία, η Ουκρανία και η Ρωσία. Τόσο το καλύτερο λοιπόν, καθώς το ταξίδι καθ εαυτό θα αποτελούσε και μία μικρή πρόκληση. Η ομάδα συμπληρώθηκε με τον Θοδωρή Βαβέκη, που εκτελούσε χρέη δημοσιογράφου και αφού προετοιμάσαμε τις μοτοσικλέτες μας, ξεκινήσαμε στις 27 Ιουλίου. Μετά από διανυκτέρευση στο Άγκιστρο, κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, μπήκαμε στη Βουλγαρία, (28η Ιουλίου) όπου τα «σαραντάρια» που χτυπούσε ο καύσωνας, μας συνόδεψαν μέχρι τη Σόφια. Στην προσπάθεια μας να διασχίσουμε την «καβάλα» στις μηχανές, συναντήσαμε βούλγαρους αστυνομικούς που μας αγριοκοιτούσαν. Εκεί καταλάβαμε την αξία του πρωτοσέλιδου του «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ», της 27-7-2007, με την φωτογραφία μου και τον μεγάλο τίτλο «Βόλος – Μόσχα με μηχανή». Αφού επιδείξαμε την εφημερίδα καταλήξαμε, δύο αστυνομικοί με τις μηχανές τους, ένας μπροστά και ένας πίσω, να μας συνοδεύουν, μέσα στο πάρκο και τους πεζόδρομους, για να φτάσουμε στη παραλία, να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί και αφού αποχώρησαν, καθίσαμε να πιούμε το καφεδάκι μας.
Θα πρέπει να αναφέρω, ότι στον σχεδιασμό, δεν είχαμε προγραμματίσει να διασχίσουμε τη Μολδαβία, γιατί επρόκειτο για την πιο ανασφαλή χώρα και όλα όσα είχαμε διαβάσει από ταξιδιωτικές εμπειρίες άλλων μοτοσικλετιστών οδοιπόρων, ήταν απαγορευτικά. Μάλλον, όλα αυτά λειτούργησαν αντίστροφα και κατευθυνθήκαμε για την πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Μάλιστα, δεν μπήκαμε στη χώρα από την κύρια συνοριακή είσοδο, αλλά αμέσως μετά το Γκαλάτι, από δευτερεύοντα σύνορα. Αμφιβάλλω αν είχανε ξαναδεί οι τελωνιακοί Έλληνες και μάλιστα με μηχανή. Μετά την πρώτη εμπειρία μας με σύνορα εκτός ΕΟΚ, και αφού χρησιμοποιήθηκε τα γνωστό μας ατού, το πρωτοσέλιδο του «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ», κατευθυνθήκαμε για την πρωτεύουσα, το Κισινάου. Ο δρόμος σε τραγική κατάσταση, η διέλευση μας μέσα από πάμφτωχα χωριά, όπου κυριαρχούσανε τα κάρα και η συνύπαρξη των μηχανών μας με αγελάδες και φορτηγά, ανεβάσανε την αδρεναλίνη μας.
Μετά από πολλές ενδιάμεσες στάσεις, στις 4 Αυγούστου είμασταν στο αεροδρόμιο της Μόσχας, για να παραλάβουμε τον Μιχάλη Πολυμενίδη (τον γιό μου), για την συνέχεια του ταξιδιού. Πορευτήκαμε προς το Κιούρσκ, το Ζελένογκορσκ, ενώ την 6η Αυγούστου ήταν καιρός να ασχοληθούμε και με τον σκοπό του ταξιδιού μας, το Χαρτογραφικό Συνέδριο, όπου αφήσαμε πολύ καλές εντυπώσεις. Συνεχίσαμε δυτικά για την Λετονία, την Λιθουανία, την Πολωνία, την Σλοβακία, την Σερβία και στον καφέ της 18ης Αυγούστου, διαπιστώσαμε μετά λύπης ότι το ταξίδι μας είχε τελειώσει. Διασχίσαμε γρήγορα την Π.Γ.Δ.Μ και ξεκινήσαμε για τα σπίτια μας.Βέβαια, δεν φτάσαμε κατευθείαν στο Βόλο, γύρω στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, φτάσαμε στον Αη Γιώργη – Βελεστίνου, για τα απαραίτητα κοντοσούβλ
