Η νέα ανάπτυξη συμβαδίζει με την κοινωνική συνοχή, η οποία με τη σειρά της απαιτεί ένα αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής προστασίας – ένα σύγχρονο Κοινωνικό κράτος.
Για να επιτύχουν οι αναπτυξιακοί στόχοι, πρέπει να υπάρχει αντίστοιχη πρόοδος στον κοινωνικό τομέα. Να μην αναβάλλονται ή να ακυρώνονται απαραίτητες αλλαγές εξαιτίας κοινωνικών φόβων και ανασφαλειών. Να μην βασίζεται η ανάπτυξη πάνω στην ανέχεια τμημάτων του πληθυσμού που δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Η επίτευξη της κοινωνικής συνοχής δεν είναι μια πολυτέλεια, είναι απαραίτητη προϋπόθεση της επιτυχίας στον οικονομικό τομέα.
Η Ελλάδα και οι πολίτες της χρειάζονται ένα αναπτυξιακό κοινωνικό κράτος. Ένα κοινωνικό κράτος που να είναι προσανατολισμένο στο μέλλον και στις μελλοντικές ανάγκες, του οποίου όμως η καταξίωση να πηγάζει από την ποιότητα υπηρεσιών για τις σημερινές ανάγκες. Έχουμε ανάγκη από μια δημοκρατική κοινωνική μεταρρύθμιση που θα εισάγει νέους τρόπους και εργαλεία πολιτικής, βρίσκοντας μια νέα ισορροπία ανάμεσα στις γενικές και τις στοχευμένες κοινωνικές παροχές.
Μια τέτοια μεταρρύθμιση θα βασίζεται σε τρεις αλληλένδετους πυλώνες: Πρώτον την επάρκεια χρηματοδότησης, που θα πηγάζει από μια καλύτερη διασύνδεση του κοινωνικού και οικονομικού τομέα. Δεύτερον, την ευρεία διαβούλευση και ευρύτατη συναίνεση. Τρίτον, τις νέες δομές και υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας.
Θα θέτει συγκεκριμένους και φιλόδοξους στόχους, όπως για παράδειγμα την ελάττωση του ποσοστού φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις σε επίπεδα σημαντικά χαμηλότερα του σημερινού 20%, τη ριζική μείωση του ποσοστού μακροχρόνιας φτώχειας για τα άτομα κάτω των 65 κατά τα δύο τρίτα, τη μείωση της μακροχρόνιας ανεργίας που παρατηρείται και στα δύο φύλα κατά 50%, την περαιτέρω αποκλιμάκωση του ποσοστού του πληθυσμού που ζει σε οικογένειες όπου κανείς δεν εργάζεται μέσα από πολιτικές ενίσχυσης της απασχόλησης, την εισοδηματική ενίσχυση ασθενών ομάδων (χαμηλοσυνταξιούχων και οικογενειών με χαμηλό εισόδημα), την παροχή πραγματικά δωρεάν πρόσβασης σε σύγχρονες υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής προστασίας.
Οι παραπάνω στόχοι για να πραγματωθούν θα απαιτήσουν, πρωτίστως τη ριζική αύξηση της αποτελεσματικότητας των κοινωνικών δομών. Κομβικό ρόλο σε αυτό θα παίξει η αποκέντρωση και η ανάληψη πρωτοβουλιών και αρμοδιοτήτων σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Για την επίτευξη του στόχου αυτού θα χρειαστεί βαθμιαία αύξηση των κοινωνικών δαπανών (τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν σημαντικά και σήμερα αντιστοιχούν στο 27% του ΑΕΠ), που μπορούν να αντληθούν από την αυξημένη προστιθέμενη αξία της οικονομίας με τον ταυτόχρονο περιορισμό της διαφθοράς και της παραοικονομίας.
Η διεύρυνση της απασχόλησης και η διάχυσή της σε όλο τον πληθυσμό αποτελεί και το πιο αποτελεσματικό μόνιμο μέτρο για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. H ύπαρξη δύο εισοδημάτων στην οικογένεια αποτελεί τον πιο σίγουρο τρόπο να αποτραπεί ο κίνδυνος φτώχειας, ενώ η τόνωση του εισοδήματος των συνταξιούχων αποτελεί μια διέξοδο για τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Τέλος κρίσιμος πυλώνας του κοινωνικού κράτους είναι η βιωσιμότητα, η επάρκεια και ο εκσυγχρονισμός του ασφαλιστικού συστήματος. Δεν είναι πολιτικά υπεύθυνη η αναβλητικότητα και οι σκιαμαχίες που σήμερα καλλιεργεί η Κυβέρνηση της ΝΔ. Απέναντι σε συντηρητικές λογικές «επίλυσης» του ασφαλιστικού με μείωση των παροχών, αύξηση των εισφορών και μονομερή επιμήκυνση του εργασιακού βίου, μπορεί να δομηθεί μία μεταρρυθμιστική πρόταση με βασικά στοιχεία:
• ένα συνολικό πρόγραμμα ανταπόκρισης στη γήρανση με έμφαση στις πολιτικές αύξησης των ποσοστών απασχόλησης για τη βελτίωση των οικονομικών του ασφαλιστικού συστήματος και την τόνωση της επάρκειας των συντάξεων
• έμφαση στην προστασία των χαμηλών εισοδημάτων και τόνωσης των κατώτερων συντάξεων, έτσι ώστε το ασφαλιστικό σύστημα να παίζει ουσιαστικό ρόλο στην καταπολέμηση της φτώχειας των ηλικιωμένων.
• έμφαση σε πολιτικές για την άρση αδυναμιών του σημερινού συστήματος, με παράλληλη δράση σ
