Τις πρώτες ώρες, μέσα στην απέραντη έκπληξή μου, σκεφτόμουν πως αυτοί που δεν πρόλαβαν να σβήσουν τη φωτιά, τώρα θα έτρεχαν μπροστά μου και θα έπεφταν στα γόνατα (αυτοί που ποτέ δεν θα μπορούσε να πέσουν στα γόνατα), σκεφτόμουν όμως, ακόμα και τις στιγμές που το κορμί μου έγινε λαμπάδα, που με είχαν σφαγιάσει, ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη, με είχαν σφαγιάσει, αυτό ήταν, εκείνοι που δεν έσβησαν τη φωτιά με είχαν σφαγιάσει, με είχαν ξεκοιλιάσει, είχαν πάρει τη σάρκα μου και το αίμα μου και τα είχαν μαγειρέψει, με είχαν κομματιάσει και με είχαν ψήσει, ήμουν σφαγμένος στη μέση του χωριού μου, αυτό σκεφτόμουν, θα είχαν έρθει μπροστά μου και θα έπεφταν στα γόνατα για να σκεπάσουν τούτη τη ντροπή, να κρύψουν πως με είχαν σφάξει, με είχαν κομματιάσει, με ξέραναν στον καπνό σαν κρέας.
Μα από την ώρα που κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνο εγώ που πέθανα άρχισα να σκέφτομαι: γουρούνια, είναι γουρούνια, αυτή είναι η μοναδική λέξη που θα μπορούσα να βρω γι’ αυτούς. Εγώ ξαπλωμένος στη μέση του χωριού μου και λίγο πιο πέρα κι άλλοι, κι άλλοι, και λίγο παρακάτω οι σφαγιαστές μου, που τους αποκαλώ γουρούνια μ’ όλο που τα σφάγια είμαστε εγώ και οι συχωριανοί μου, τα θύματα, που αυτοί είχαν κομματιάσει, οι αμνοί, οι αμνοί του Θεού, όχι, όχι του Θεού, απλώς οι αμνοί, που επειδή όμως δεν ήμασταν ποτέ ζώα, σκεφτόμασταν: Αυτοί, οι σφαγιαστές μας, ούτε κι αυτοί είναι αθάνατοι, έτσι σκεφτόμασταν με ικανοποίηση ξαπλωμένοι στους δρόμους των χωριών μας και τις πλατείες, και συλλογιζόμασταν τι να σκέφτονται τώρα αυτοί κι αν θα ’ρθουν μπροστά μας να σωριαστούν κάτω από χίλια δάκρυα και να πουν συγνώμη, συχωρέστε μας λοιπόν, δεν αξίζουμε τίποτα, είμαστε άχρηστοι. Φαίνεται όμως ότι είναι ένα είδος ανθρώπου διόλου σπάνιο, είναι σφαγιαστές και δεν έχουν καιρό για συγνώμες και για τέτοια, έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν, είναι απασχολημένοι με το πώς θα βρουν τρόπους για να ενθαρρύνουν όσους βάζουν φωτιές.
Αυτό ήταν το λάθος μου όσο ζούσα. Δεν μπόρεσα να εκτιμήσω σωστά την αξία τους. Θα μου ταίριαζε καλύτερη τύχη. Πραγματικά, όσο ζούσα μου έκαναν τη ζωή μου άθλια. Τώρα το ξέρω, αν έρχονταν μπροστά μου και έπεφταν στα γόνατα αυτό θα τους έλεγα, εκείνοι όμως τίποτα, μόνο ξέρουν να λένε: για χάρη του λαού, κι αυτό για το λαό, κι εκείνο για το λαό, όλο ο λαός… Κι εγώ δεν ήμουν τίποτα…
Τώρα όμως είμαι ξαπλωμένος στη μέση της πλατείας του χωριού μου και γλίτωσα απ’ τις χάρες τους…
Το σφάγιο
