Οι δεσμοί του ποιητή Γ. Δροσίνη με τη Ζαγορά και το Χορευτό είναι γνωστοί όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα διέμενε τα καλοκαίρια εκεί παντρεμένος από το 1891 με την Ζαγοριανή καλλονή της εποχής Μαίρη Κασσαβέτη, μετέβαινε στο Πήλιο ανελλιπώς από το 1899 έως το 1910 (ή 1911) Μάιο έως Σεπτέμβριο, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στη γραφική ακτή του Χορευτού, ασχολούμενος κυρίως με το αγαπημένο του ψάρεμα, αφού διέθετε δική του βάρκα και σύνεργα. Κάθε επαφή τερματίστηκε όταν χώρισε με τη σύζυγό του (1911) η οποία αναχώρησε μαζί με τα παιδιά τους στο εξωτερικό – γεγονός που πίκρανε πολύ τον ποιητή. Ο χωρισμός θα πρέπει να τον σημάδεψε βαθιά γιατί στις αναμνήσεις του με τίτλο “Σκόρπια φύλλα της ζωής μου” δεν κάνει λόγο για τη γυναίκα του πουθενά. Αλλά και οι γεμάτες δράση και ψαρέματα διακοπές του Χορευτού περιορίζονται σε δυο τρεις σελίδες (τόμος Α σελ. 194-196) ή σε κάποιες άλλες επιγραμματικές αναφορές στα αυτοβιογραφικά του κείμενα. Επίσης σε απόσπασμα ημερολογίου του με ημερομηνία 15 lουνίου 1943 που παραθέτει ο Ζαγοριανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Στούρνας στο βιβλίο του για το Χορευτό “Το σκολειό της θάλασσας” – χαρακτηρισμός δοσμένος από τον ίδιο τον Δροσίνη – καταγράφονται στιγμές από την διαμονή του εκεί – Γεγονός πάντως είναι πως υπήρξε μανιώδης λάτρης του ψαρέματος (και του κυνηγιού) όπως καταμαρτυρεί και ο ίδιος σε διάφορα σημεία στα “Σκόρπια φύλλα” καθ όλη την διάρκεια του βίου του. Αυτό το επιβεβαιώνουν και οι πάμπολλες προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν κοντά του στο Χορευτό τις οποίες και κατέγραψε ο γνωστός ερευνητής και συγγραφέας Γ. Θωμάς όταν διετέλεσε δάσκαλος στη Ζαγορά από το 1958 έως το 1966. Τα δημοσιεύματά του για το Δροσίνη και την παρουσία του στα μέρη ετούτα είναι ευάριθμα στον τοπικό Τύπο και αλλού.
Τα ψαρέματα όμως του ποιητή δεν “περιορίστηκαν” στο Αιγαίο, γιατί και ο Παγασητικός υπήρξε χώρος των αλιευτικών του δραστηριοτήτων κατά την ίδια χρονική περίοδο των αρχών του 200υ αιώνα, έστω και αν ο ίδιος δεν αναφέρει κάτι σχετικό στα γραπτά του. Για τούτα τα ψαράδικα γεγονότα μας πληροφορεί στα απομνημονεύματά τoυ o λαϊκός ζωγράφος του Βόλου Ν. Χριστόπουλος που καταγράφει τις κοινές αλιευτικές εξορμήσεις τους. Συνδετικός κρίκος των δύο ανδρών υπήρξε ο κοινός τους φίλος, γνωστός πολιτικός του Βόλου εκείνη την εποχή, Κ. Τοπάλης. Για τον Χριστόπουλο να σημειώσουμε πως εκτός από συνιδιοκτήτης του ναυπηγείου στα Πευκάκια, υπήρξε και επαγγελματίας ψαράς, εξαιρετικής ικανότητας, κατά γενική ομολογία, σε πολλά είδη ψαρέματος. Από τις αλιευτικές αυτές συναντήσεις βρίσκουμε στα χειρόγραφα του ζωγράφου επτά συμπαθητικές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το 1903 έως το 1910. Μάλιστα κάποια μέρα συναντήθηκαν και με τον Παπαδιαμάντη αλλά για τούτο το γεγονός, νομίζω, επιβάλλεται ξεχωριστή αναφορά. Ας δούμε δυο – τρία, τα πιο χαρακτηριστικά ιστορήματα:
“Ήρθε ο Δροσίνης στο Βόλο, μου στέλη ο Τοπάλης ένα γράμα και μου λέγη Νικόλα αύριο θα έλθη ο Δροσίνης να πάμε για ψάρεμα (γιατί ήχαν αδελφική φιλία) ρίξε ένα παραγάδη ναρθούμε το πρωί να το σικόσουμε. Εγώ μόλης διάβασα το γράμα έπιασα κοβιούς και δόλοσα ένα παραγάδη και τόριξα απο τα Πευκάκια μέχρι το φανάρη. Το πρόί όταν σικόναμε το παραγάδη πρότα πρότα πιάσαμε μια σφυρίδα 2 1/2 οκάδες, δεν ημπορό να σας παραστίσο τη χαρά που έκανε ο Δροσίνης. Οταν προχορέσαμε στη μέση του παραγαδιού εσθάνθικα ένα μεγάλο τράνταγμα. Τη ήνε Νικόλα μου λέγη ο Τοπάλης. Εχουμε κουμπάρε του λέγο ένα μεγάλο σαλάχη και πράγματη ήστερα απο πολά τραντάγματα έφερα απάνο ένα σαλάχη 52 οκάδες αλά στο ίδιο παράμαλο ήταν και ένας μπακαλιάρος 300 δράμια. Τη σιμβένη Νικόλα μου λέγη ο Δροσίνης; Σινιθιζμένα πράματα κύριε Δροσίνη, επήγε ο μπακαλιάρος να φάη τον κοβιό και αντί να τον καταπή ευγίκε ο κοβιός απο το σπάραχνο όπου το έχαψε το σαλάχη και πράγματη όταν έσχισα το σαλάχη βρίκαμε τον κοβιό μέσ στήν κιλιά του και έτση επιάσαμε 3 ψάρια σε ένα αγγίστρη.»
«1904. Ενα βράδη έρχετε ο Γιάνης ο Παπαρίγας ένας των αδελφών Παπαρίγα και μου λέγη Νίκο κατέβηκε ο Δροσίνης από τη Ζ
Ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης και τα ψαρέματά του στο Βόλο
