ΤΟΠΙΚΑ

Αδέσποτη εξουσία -Του Κώστα Πώποτα

αδέσποτη-εξουσία-του-κώστα-πώποτα-285999

Εντάξει, το καταλάβαμε όλοι. Ο δικομματισμός πέθανε, ζήτω ο διπολισμός. Γδύσαμε τα δύο μεγάλα «πολυσυλλεκτικά» κόμματα, και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μανιχαιστικά, δυιστικά, τις δυνάμεις του καλού και του κακού. Μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, ευρωπαϊστές-αντιευρωπαϊστές οι διάσπαρτες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να ανασυνταχθούν γύρω από νέους πόλους.

Στο παιχνίδι αυτό χάθηκε το λουρί της εξουσίας (θυμηθείτε πως παίζαμε ως παιδιά «τρεις και το λουρί της μάνας», εκείνος που είχε δανείσει τη ζώνη του είχε δυσκολίες να τρέξει γιατί του έπεφτε το παντελόνι!).

Το ΠΑΣΟΚ κρατούσε την εξουσία δεμένη για δύο χρόνια – αλλά είχε πάψει να την ταΐζει επαρκώς – η ΝΔ προσπαθούσε να τη λύσει και να την οδηγήσει κρατώντας αυτή το λουρί, εκούσα-άκουσα, απέναντι, το ΚΚΕ δεν επροτίθετο να το παίξει «μάνα» αλλά έμενε στο παιχνίδι διότι επιθυμούσε να παίξει αμπεμπαμπλόμ ανταυτού και θέλει να πείσει τους άλλους να αλλάξουν παιχνίδι, του ΣΥΡΙΖΑ δεν του αρέσει το χρώμα του λουριού και θέλει να το αλλάξει και γι΄αυτό προσπαθεί να γίνει μάνα, το ΛΑΟΣ απαγόρευσε στους φίλους του να παίξουν αλλά αυτοί δεν τον άκουσαν και τον άφησαν μόνο εκτός παιχνιδιού, και διάφοροι άλλοι που τώρα ήλθαν στη γειτονιά ή είχαν παίξει και είχαν βγει από το παιχνίδι, ξαναμπήκαν και τώρα είμαστε στη φάση που αυτός που είχε το λουρί το έχει δώσει στη μάνα αλλά η τελευταία δεν έχει βρει σε ποιόν να το δώσει.

Πλην η μάνα είναι ο ελληνικός λαός που παρά τα όσα του σούρνουμε επιδεικνύει σοφία περισσή – συλλογικά βεβαίως. Αυτός εντέλει κρατά το λουρί και το δίνει και το παίρνει όπως νομίζει. Μόνο που σε κάτι σταυροδρόμια σαν το σημερινό μπερδεύεται. Γιατί καταλαβαίνει ότι το παιχνίδι δεν παίζεται αποκλειστικά και μόνο στη δική του γειτονιά αλλά και στις άλλες γειτονιές με τις οποίες πρέπει να διατηρεί σχέσεις διότι όταν χαλάσει το δικό του λουρί μπορεί οι γείτονες να του δανείσουν το δικό τους για να συνεχίσει να παίζει. Εκτός αν τον πιάσει το παιδικό πείσμα και αρνηθεί να επιστρέψει το λουρί που του δανείσανε.

Αρκετά όμως με αυτά τα σιβυλλικά, καιρός να πούμε τα πράγματα και με το όνομά τους. Θα σας μιλήσω λοιπόν τώρα από την σκοπιά του «ευρωκράτη» (με την καλή έννοια), κάποιου που ξόδεψε 25 χρόνια και βάλε στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Από την δική μου οπτική γωνία η οποία έχει διαμορφωθεί αναγκαστικά με συνεισφορά συναδέλφων μου απ’όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης ακούγονται κοινότοπες οι διαπιστώσεις ότι «το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα της Ευρώπης». Σας διαβεβαιώνω ότι στην Ευρώπη το ξέρουν πολύ καλά, αλλά αποτελεί μέρος της λύσης του προβλήματος η τακτική να μην αυτό-ξεφωνίζεσαι. (Φαντάσου πχ την Μ. Βρετανία να αντιδρούσε σαν υστερική νοικοκυρά σε ειδήσεις όπως αυτή http://www.tullettprebon.com/announcements/strategyinsights/notes/2010/SIN20120514.pdf που ανοικτά και ενυπόγραφα θέτουν θέμα επιβίωσης της βρετανικής οικονομίας) . Χώρια που ακούγεται και εγωιστικό γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι το μόνο πρόβλημα της Ευρώπης, πλείστες όσες (όλες δηλαδή) οι χώρες της Ευρώπης έχουν πρόβλημα ή αγωνιούν με την κρίση (ακόμη και το μικρό και πλούσιο Λουξεμβούργο που προετοιμάζει τα δημοσιονομικά του και τις δημόσιες επενδύσεις του). Κάνετε λάθος αν πιστεύετε ότι οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν την έκταση της κρίσης και τον παγκόσμιο – όχι απλά ευρωπαϊκό – χαρακτήρα της. Αλλά είναι σε θέση να καταλαβαίνουν πόσο αντιφατικό είναι να λές από την μια μεριά: « ε κουτόφραγκοι!

Το πρόβλημα ΜΑΣ, είναι ευρωπαϊκό!» και από την άλλη να απαιτείς από τους ίδιους να αφήσουν κατά μέρος τα δικά τους προβλήματα – και είναι πάμπολα – και να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με σένα, να σου εξασφαλίσουν λύση κατά προτεραιότητα και κατ΄εγκατάλειψη των εθνικών τους στόχων, να σε αφήσουν ήσυχο να υλοποιήσεις τη λυση κατά τη βούλησή σου και να τους εντάσεις από πάνω ως εχθρούς σε ένα σενάριο συνομωσίας για ξεκάρφωμα.

Όταν λοιπόν με τους συναδέλφους μου συζητάμε τα προβλήματα της Ευρώπης, και τα συζητάμε ανοιχτά, μου εξηγούν τις προκαταλήψεις τις δικές τους ή της χώρας τους, και τους εξηγώ και το μέγεθος της ευθύνης του καθενός Ελληνα που συμμετείχε ή ανεχόταν τη διαφθορά, την φορο-εισφοροδιαφυγή , τα τοξικά παράγωγα χρήματος με μορφή μεταχρονολογημένων επιταγών, την υπερχρέωση, τις αρπαχτές και το πάρτυ των Κοινοτικών επιδοτήσεων που επέτρεπαν σε λίγους να ενθυλακώνουν ζεστό χρήμα που στερούσαν από τον ελληνικό λαό, τις άστοχες επενδύσεις που στόχευαν το άμελγμα του ελληνικού δημοσίου, όλους αυτούς που επωφελούνται από την κρίση και την πολιτική αστάθεια για να μη πληρώνουν φόρους και υποχρεώσεις κ.α., κ.α. πολλά.

Και έχουν όλοι αυτοί μέτρο σύγκρισης γιατί ούτε στις δικές τους χώρες ζουν άγγελοι. Εκείνο όμως που έχουμε κοινό είναι η βούληση να ξεπεράσουμε αυτές τις αθλιότητες και να λειτουργήσουμε σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον με ολοκληρωμένο πολιτικό πλαίσιο και καινοτόμες οικονομικές λύσεις.

Τώρα βέβαια θα μας κακίσω και για την κοντή μας μνήμη. Διότι το 2009 ο ψηφοφόρος υπεδέχθη ως μεσσία τον Γιώργο Παπανδρέου – περίπου όπως υποδέχεται αυτή την στιγμή τον Αλέξη Τσίπρα. Και όταν εξελέγη ο «Γιωργάκης» έγινε «Γιώργαρος». Δεν ξεχνώ τα ονόματα των ουκ ολίγων Νεοδημοκρατών που απετάξαντο τον Κώστα Καραμανλή νεότερο και που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον Γ. Παπανδρέου. Εξόρκισαν όσο εξόρκισαν το κακό έτσι και μετά ανέκρουσαν πρύμνα σε άλλες κατευθύνσεις, σηκώνοντας τη σημαία των «αγανακτισμένων» ή αναλαμβάνοντας άλλες πολιτικές σταυροφορίες, διότι ο Γιώργος τους απογοήτευσε –δείγμα ίσως αυτού που περιμένει το ΣΥΡΙΖΑ μετά την πρώτη περίοδο ευφορίας .

Θα μου πείτε, γιατί δεν μας τα έλεγες πιο νωρίς αυτά; Σας τα έλεγα δυστυχώς! Και το Φλεβάρη του 2007, σε ανύποπτο χρόνο, όταν εφιστούσα, (http://txt.gr/popotas/modules.php?name=News&file=article&sid=40) , την προσοχή στην κατάσταση της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, και τον Ιούνιο του 2008 (http://txt.gr/popotas/modules.php?name=News&file=article&sid=63) και το 2010 και το 2011 (http://www.taxydromos.gr/article.php?id=35622&cat=5 – με ψευδώνυμο) . Απλώς τότε τα υπόλοιπα ευφορίας δεν επέτρεπαν στον έλληνα να παραδεχθεί ότι το μέλλον του ήταν ζοφερό. Πράγμα που μου δίνει το δικαίωμα να πώ ότι ο καημός του βουλευτή που δεν εκλέχτηκε, η φιλοδοξία του φίλου μου υποψηφίου που δεν υποδείχτηκε, η ομάδα μας που δεν παίζει στην Λίγκα είναι δευτερεύοντα μπροστά στην ουρά της κρίσης που έρχεται και είναι δυστυχώς μεγάλη διότι οι ευρωπαϊκές απαντήσεις είναι για την ώρα όντως μικρές.

Οι καιροί απαιτούν ωριμότητα και ο ελληνικός λαός ωριμάζει. Πειραματίζεται είναι η αλήθεια, εκφράζει την αγωνία του πρωτότυπα μέσα από την κάλπη, πάνε όμως πια οι πολεμοχαρείς συγκεντρώσεις, οι κοπαδιακού τύπου μετακινήσεις οπαδών, έστω και αν αφήνεται χώρος έκφρασης σε περιθωριακές προς την πολιτική εκδηλώσεις.

Διότι ότι και να συμβεί δεν είναι δυνατό να τελειώσουμε με την πολιτική, όπως έλεγε ένας παλιός μου φίλος, ακόμη και το να σε φτύσω είναι πολιτική πράξη. Είμαι λοιπόν πεπεισμένος ότι ο έλληνας ψηφοφόρος στο διάστημα του ενάμισυ μηνός μεταξύ των δύο τωρινών εκλογών έχει επιλέξει τη βέλτιστη λύση.

Αρκεί οι εντολείς του να καταλάβουν μερικά βασικά στοιχεία του περιβάλλοντος στο οποίο οι πολιτικοί σχηματισμοί θα βρεθούν την επομένη των εκλογών.

Πρώτον επειδή δεν πρέπει να βρεθούμε να παίζουμε «εν ου παικτοίς» να θυμηθούμε και τους βασικούς κανόνες της θεωρίας παιγνίων και ειδικότερα σε περιβάλλον παιγνίων ανταγωνιστικών (μη –συνεργασίας κατά Nash, αναμορφωτή της θεωρίας παιγνίων). Είμαι βέβαιος ότι ο Αλέξης Τσίπρας εντρυφεί στη θεωρία παιγνίων και η πρόθεσή του είναι να διευρύνει την κατάσταση παιγνίου. Αντιγράφω από τον Βαρουφάκη: σε ένα παίγνιο, το αποτέλεσμα, εξ ορισμού, δεν εξαρτάται μόνο από τη δική σου επιλογή αλλά και από το σύνολο των επιλογών και των υπόλοιπων παικτών. Και χωρίς να ξέρουμε εκ των προτέρων ποια είναι η λύση ξέρουμε ότι κάθε παίγνιο έχει τουλάχιστο μια λύση σε ισορροπία, υπάρχει όμως μια μοναδικά ορθολογική λύση, στην περίπτωση μας εκεί όπου « η συνεργασία μπορεί να αντικαταστήσει τη σύγκρουση στη βάση δεσμευτικών συμφωνιών» . (Το λέω κρίνοντας με την βορειο-ιρλανδική μου εμπειρία σε ένα περιβάλλον σχεδόν εμπόλεμο. Τότε κάθε προσπάθεια νε βρεθεί προσέγγιση μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών κατέληγε μετά από την βροντόφωνη άρνηση του Ιαν Παίησλυ: «never, never, never”, (ποτέ, ποτέ, ποτέ). Επειδή όμως στην πολιτική ποτέ δεν λες ποτέ, το 2007 ο Ιαν Παίησλυ βρέθηκε πρωθυπουργεύων στην Βόρεια Ιρλανδία με αντιπρόεδρο τον Μάρτιν Μαγκίνες, παλιά αρχηγό του IRA.).

Έχω όσον με αφορά τη σιγουριά ότι και λύση συνεργασιών θα βρεθεί στην εθνική σκηνή και στο επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ευρώπη έχουμε και συμμάχους και παραδόσεις συνεργασίας π.χ. στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπως θύμισε πρόσφατα ο πρόεδρος του Μ. Σούλτς. Είναι κοινός τόπος εδώ ότι η προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι μια από τις μεγάλες συνεισφορές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και οι συμμαχίες στο πλαίσιο αυτό είναι σημαντικές ειδικά μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Ολάντ.

Κυρίως όμως έχει σημασία να μην αφήσουμε την εξουσία αδέσποτη από πολιτικό έλεγχο διότι ελλοχεύουν άλλοι κίνδυνοι, όχι πολιτικής εκτροπής, αλλά αδυναμίας αντιστάθμισης οικονομικών σχεδιασμών σε βάρος μας. Τα περιθώρια είναι μικρά και η πολιτική ξεροκεφαλιά δεν επιτρέπεται. Ο νοών νοείτω (όχι εγέρθητω).

voliotistas.blogspot.com

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου