Ξαναβγάζει από το συρτάρι της, ελλείψει άλλων πολιτικών, η κυβέρνηση το νομοσχέδιο για τη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας, ουσιαστικά για τον επανακαθορισμό των εκλογικών περιφερειών. Επειδή άλλοι σχεδιασμοί της κρίνονται τολμηροί (μείωση περιφερειών σε εννέα, αιρετός περιφερειάρχης που μπορεί να προκύψει «πράσινος» κ.λ.π.) και άλλοι «μία από τα ίδια» (μόνη αλλαγή ο δεύτερος «Καποδίστριας» για 600 Δήμους), προωθείται η γνωστή ενδιάμεση αλλαγή, με τη συγκρότηση πέντε υπερπεριφερειών που, υποτίθεται, συγκροτούνται για την καλύτερη διαχείριση των πόρων του Δ’ ΚΠΣ.
Ισως εκεί ακριβώς είναι η ουσία του κυβερνητικού προβληματισμού. Ποιοι θα διαχειριστούν τα 30 δις ευρώ, από τα συνολικά 42 του Δ’ ΚΠΣ, που θα καταλήξουν στην ελληνική περιφέρεια.
Με τις πέντε υπερπεριφέρειες που θα λειτουργούν με διορισμένο επικεφαλής και θα έχουν την υποχρεωτική δημοσιονομική εποπτεία από το υπουργείο Οικονομικών, επιτυγχάνονται δύο στόχοι: Πρώτον, απορροφάται η πράσινη εκλογική υπεροχή σε Κρήτη, νησιά Αιγαίου και δυτική Ελλάδα, αφού ο διορισμένος θα είναι ελεγχόμενος από την κυβέρνηση. Δεύτερον, παρουσιάζεται ως επίτευγμα η διοικητική αναδιάρθρωση και ελέγχεται απόλυτα η διαχείριση των κοινοτικών πόρων απ’ ευθείας από το κράτος, χωρίς την ενοχλητική μεσολάβηση της Αυτοδιοίκησης.
Οι υποσχέσεις για διασφάλιση της οικονομικής αυτοδυναμίας των ΟΤΑ, μέσω μιας προσεκτικής αλλά γενναίας φορολογικής αποκέντρωσης, χωρίς επιβολή νέων φόρων, πάλι ξεχάστηκαν.
Η αναδιάρθρωση για την… «κουτάλα»;
