Σα δεν ντρέπονται οι…προδότες

Είμαστε για γέλια. Ή και για κλάματα. Όπως το πάρει κανείς. Αν οι Γάλλοι πολίτες ομιλούσαν την ελληνική, τι θα έλεγαν άραγε διαβάζοντας τα σχόλια ελληνικών «προοδευτικών», ως θέλουν να αυτοχαρακτηρίζονται, εφημερίδων για απόφαση του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί να χρησιμοποιήσει διακεκριμένα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε σημαντικές θέσεις όχι μόνο του κυβερνητικού μηχανισμού αλλά και σε διεθνείς ή εθνικούς οργανισμούς;
Ούτε λίγο ούτε πολύ εμείς οι Έλληνες ξερόλες, εμφανίζουμε τους Γάλλους σοσιαλιστές που αποδέχονται τέτοιες θέσεις ως… προδότες. Μια δε εφημερίδα ξεπέρασε τα όρια του κωμικού, εμφανίζοντας τον πρώην υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, γνωστό στην Ελλάδα για τις σχέσεις του με το ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα για την στενή συνεργασία και φιλία του με την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, με ένα σχόλιο που παρέπεμπε στον συνειρμό «θα τρίζουν τα κόκαλα της Μελίνας.
Ο Ζακ Λαγκ είναι ο τρίτος επιφανής που προτείνεται από τον Σαρκοζί για μια σημαντική θέση, την ηγεσία της επιτροπής που θα μελετήσει την αναθεώρηση όλων των σημαντικών θεσμών της χώρας. Και δεν ξέρω αν ο άλλοτε στενός συνεργάτης του Φρανσουά Μιτεράν, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των νέων, θα αποδεχθεί τελικά την πρόταση ή θα φοβηθεί τα περαιτέρω σχόλια των… ελληνικών μέσων ενημέρωσης. Είχε προηγηθεί ο γνωστός σοσιαλιστής και ιδρυτής του κινήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στον οποίο ο Σαρκοζί εμπιστεύθηκε το υπουργείο των Εξωτερικών. Και ο διεκδικητής της ηγεσίας των Σοσιαλιστών Ντομινίκ Στρος Καν, τον οποίο πρότεινε για την προεδρεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Δυστυχώς για μας δεν εκπαιδεύονται όλοι οι λαοί στη λογική της παραταξιακής καθαρότητας όπως εμείς. Γι αυτό και βλέπουμε τέτοιες… αθλιότητες. Όπως ας πούμε παλιότερα στη Σουηδία, όταν η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών επέλεξε να στείλει ως αντιπρόσωπο της χώρας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών τον ηγέτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια ντροπή των σοσιαλδημοκρατών που επέλεξαν τον… εχθρό και άλλη μια εκείνου που αποδέχθηκε να υπηρετήσει τον… εχθρό, δηλαδή τη χώρα του υπό… ξένη κομματική κατοχή.
Θα απαλλαγούμε καμιά φορά από τα σύνδρομά μας;