Εμβληματική προσωπικότητα αποτελεί για τους κατοίκους της Μαγνησίας και τους Ροδίτες ο 97χρονος Βολιώτης Σεραφείμ Αθανασίου, ο τελευταίος επιζών από τη δύναμη των ανδρών της Αστυνομίας που ήταν παρόντες στην τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στο Ελληνικό Κράτος, από τους Αγγλους. Με αφορμή το παραπάνω ιστορικό γεγονός, το Δημοτικό Συμβούλιο Ρόδου κατά την πρόσφατη συνεδρίασή του έλαβε ομόφωνα απόφαση να ανακηρύξει τον κ. Αθανασίου επίτιμο δημότη.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η συγκεκριμένη απόφαση, καθώς το Δημοτικό Συμβούλιο Ρόδου συνεδρίασε στις 31 Μαρτίου, ανήμερα της 75ης επετείου από την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων και την ενσωμάτωσή τους με την Ελλάδα, στις 31 Μαρτίου του 1947.
Αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας στην τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων ο κ. Αθανασίου, βίωσε τον παλμό μιας κορυφαίας στιγμής της νεώτερης περιόδου, η οποία πλαισιώθηκε από ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Με συγκίνηση δέχτηκε το τηλεφώνημα του αντιδημάρχου Ρόδου Θανάση Στάμου, ο οποίος τον πληροφόρησε για την απόδοση τιμής προς το πρόσωπό του. Η ανακήρυξη σε επίτιμο δημότη θα πραγματοποιηθεί σε ειδική τελετή, σύμφωνα με την πρόθεση του Δήμου Ρόδου. Λαμβανομένης, ωστόσο, υπόψη της αντικειμενικής δυσκολίας να ταξιδέψει στη Ρόδο ο 97χρονος Βολιώτης, υπάρχει ενδεχόμενο να μεταβούν στην οικία του οι επικεφαλής του Δήμου Ρόδου, με κλιμάκιο του Δημοτικού Συμβουλίου και δημοσιογράφους από την περιοχή, για να του επιδώσουν τη σχετική απόφαση.
Με δήλωσή του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο κ. Αθανασίου εξέφρασε τη συγκίνηση που τον διακατέχει. «Συγκινημένος αισθάνομαι, γιατί στο πρόσωπό μου τιμούν και όλους τους συναδέλφους μου, όσους πήγαν πρώτοι στα Δωδεκάνησα, που πατήσαμε για πρώτη φορά το πόδι μας από τις 27 Μαρτίου μέχρι τις 31 Μαρτίου του 1947. Ακολούθησαν και άλλες μεταθέσεις ανδρών, αλλά όσοι μετέβησαν στη Ρόδο μεταγενέστερα, δεν έζησαν τις δικές μας συγκινήσεις, την υποδοχή που μας έκαναν οι Δωδεκανήσιοι», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στη σκέψη του είναι χαραγμένη ανεξίτηλα η εικόνα εκείνης της περιόδου και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων. «Μετά τις 31 Μαρτίου του 1947, ήρθαν και άλλοι συνάδελφοί μας στα Δωδεκάνησα να υπηρετήσουν, αλλά δεν γνώριζαν τι είχε συμβεί κατά την παράδοση των νήσων» ανέφερε ο ίδιος, ενθυμούμενος «το γονάτισμα του τότε δημάρχου Γαβριήλ Χαρίτου, που παρέσυρε σαν τσουνάμι χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι γονάτισαν κατά την έπαρση της ελληνικής σημαίας, μετά από 600 και πλέον χρόνια σκλαβιάς».
Υπογραμμίζεται ότι ο ίδιος αναπτύσσει αξιόλογη συγγραφική δράση, αρθρογραφεί στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και την εφημερίδα Ροδιακή, ενώ όπως επισημαίνει με κάθε ευκαιρία, νιώθει εν μέρει Ρόδιος, έχοντας αναπτύξεις δεσμούς φιλίας με το νησί και τους κατοίκους του.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε, εξάλλου, στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, και δημοσιεύτηκε την Κυριακή 27 Μαρτίου, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Εκείνη τη μέρα, στη Ρόδο όπου είχα τοποθετηθεί, ήμουν παρών στην παράδοση και παραλαβή και έβλεπα έναν Αγγλο αξιωματικό τον Ταξίαρχο Πάρκερ, εμφανώς στενοχωρημένο, να παραδίδει τη Δωδεκάνησο στον δικό μας ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη, τα χείλη του οποίου έτρεμαν από συγκίνηση και χαρά στην αντιφώνησή του. Ο λαός της Δωδεκανήσου παραληρούσε κάνοντας τρέλες, μια που από σκλάβος γινόταν λεύτερος. Οταν αναπολώ εκείνες τις συγκινητικές στιγμές, δικαιολογημένα στα μάτια μου έρχονται δάκρυα και ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να δω τέτοιες στιγμές μεγαλείου και εθνικής ανάτασης».
