Ο απολογισμός των πρώτων καλοκαιρινών πυρκαγιών για τη χώρα μας και την περιοχή μας, στο Ν. Πήλιο, είναι τραγικός. Χιλιάδες στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων χάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες, με κορυφαία περίπτωση το θανάσιμο πλήγμα που υπέστη ο εθνικός δρυμός της Πάρνηθας με τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα του.
Δυστυχώς, τις πυρκαγιές ακολούθησε και πάλι ένας ορυμαγδός «συζητήσεων», που μονότονα επαναλαμβάνεται την τελευταία 10ετία, για το αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα με υπεύθυνους δασοπυρόσβεσης τους δασολόγους και τις δασικές υπηρεσίες ή είναι καλύτερα τώρα που αυτή η ευθύνη έχει μεταβιβασθεί στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.
Βλέποντας κανείς αυτές τις ατέρμονες αντεγκλήσεις μεταξύ αυτών των δύο ομάδων δημοσίων υπαλλήλων, αναρωτιέται: είναι δυνατό μια ευνομούμενη πολιτεία που σέβεται τους φόρους των πολιτών της, που νοιάζεται για την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των δημοσίων πόρων να μην αξιοποιεί το σύνολο των διαθέσιμων δυνάμεων του δημόσιου τομέα, τους δασολόγους, τους πυροσβέστες και τις ένοπλες δυνάμεις και να συνεχίζει πολλά χρόνια τώρα να πληρώνει πολύ περισσότερα σε αποζημιώσεις πληγέντων από το να επενδύει στην πρόληψη των καταστροφών; Είναι δυνατό να επιτρέπει σε μια μεγάλη ομάδα δημοσίων υπαλλήλων να συνεχίζει, όπως πολλοί ισχυρίζονται, μια ακήρυχτη λευκή απεργία κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών, επειδή τους αφαιρέθηκε η δασοπυρόσβεση; Είναι δυνατό να συνεχίζουμε την ευρωπαϊκή μας πορεία χωρίς να συντάσσουμε επιτέλους το Δασολόγιο και αντί αυτού να έχουμε μετατρέψει τα δασαρχεία σε υπηρεσίες παραγωγής πιστοποιητικών χαρακτηρισμού αγροτικών τεμαχίων, αν είναι δάση και δασικές εκτάσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ανορθολογική αξιοποίηση ενός σημαντικού επιστημονικού κλάδου, καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση του πολίτη, περιθώρια συναλλαγών κ.λπ.);
Ζούμε σε μια χώρα της οποίας οι κλιματολογικές συνθήκες και ο τύπος της εδαφοκάλυψης δημιουργούν συνθήκες πυρκαγιών τους καλοκαιρινούς μήνες. Ζούμε σε μια χώρα κι ένα Νομό που το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημά τους είναι το φυσικό περιβάλλον, η ιστορία και ο πολιτισμός. Είναι τα στοιχεία που διατηρούν στην πρώτη θέση της οικονομίας μας τη μεγάλη βιομηχανία του τουρισμού. Ήδη προ πολλού θα έπρεπε να είχαμε ξεφύγει από αυτού του είδους τις συζητήσεις για το ποιος κάνει την πυρόσβεση καλύτερα, γιατί και οι δύο κατηγορίες είναι δημόσιοι υπάλληλοι και θα έπρεπε το κράτος και το συντεταγμένο πολιτικό μας σύστημα να τους αξιοποιεί με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο και το ελάχιστο δυνατό κόστος για τους Ελληνες πολίτες. Αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη δεν είναι ποιος κάνει την πυρόσβεση, είναι πώς θα υπάρχουν λιγότερες πυρκαγιές, λιγότερες αποζημιώσεις σε πληγέντες και τελικά λιγότεροι φόροι και καλύτερο κοινωνικό κράτος.
Το θέμα της αντιπυρικής θωράκισης της χώρας είναι ένα εθνικό θέμα για το οποίο απαιτείται συνεννόηση. Δυστυχώς, όπως και πολλά άλλα μείζονα θέματα, μπαίνουν στην κομματική και τη συντεχνιακή διαμάχη, με αποτέλεσμα η σωστή αντιμετώπισή τους διαρκώς ν’ αναβάλλεται. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της ομόφωνης διακομματικής έκθεσης της Βουλής στη 10ετία του ’90, για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, που ακόμη περιμένει την αξιοποίησή της.
Η χώρα διαθέτει ένα σύστημα Πολιτικής Προστασίας για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών, που διαμορφώθηκε στη σημερινή του μορφή το 2002 με το Ν. 3013/02. Πρόκειται για μια σύζευξη των δυνάμεων του κράτους, της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης με τον εθελοντισμό και τους πολίτες. Μια πυραμίδα που στην κορυφή είναι η Υπουργική Επιτροπή και η Γ. Γ. Πολιτικής Προστασίας και στη βάση οι εθελοντικές οργανώσεις και οι πολίτες.
Σ’ αυτό το σύστημα έχει μεν ο καθένας διακεκριμένες αρμοδιότητες και ευθύνες, δεν υπάρχει όμως, και δεν μπορεί να υπάρξει μια αυστηρή ιεραρχική σχέση μεταξύ των διαφόρων επιπέδων. Όλοι μαζί προσέρχονται σ’ αυτό το σύστημα με την ευαισθησία και την ευθύνη ότι όλοι μαζί υπηρετούμε καλύτερα έναν σημαντικό κοινωνικό στόχο, που είναι η διαχείριση της προστασίας των πολιτών, των περιουσιών τους, των δημόσιω
Yπόθεση όλων μας οι πυρκαγιές
