Ακούμε το «απεταξάμην», αλλά δεν το βλέπουμε

Κατά την διάρκεια του τελευταίου τριημέρου της εβδομάδας που πέρασε ακούσαμε πολλές φορές τόσο από τον πρωθυπουργό όσο και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης το «απεταξάμην την οξύτητα» σε διάφορες παραλλαγές. Απεταξάμην τις ύβρεις, απεταξάμην τη λάσπη και λοιπά.
Η αποκήρυξη αυτού του είδους της «πολιτικής αντιπαράθεσης» ή όπως το αποκαλεί ο λαός «σκυλοκαβγά των πολιτικών», είναι βεβαίως ευχάριστη όταν ακούγεται. Κυρίως όμως είναι αναγκαία για τον τόπο όταν γίνεται πράξη. Και αυτό δυστυχώς τους τελευταίους μήνες δεν το βλέπουμε. Και ούτε πρόκειται να το δούμε, αν δεν ξεφύγετε από τη λογική του να αναδεικνύεται, και από τις δυο πλευρές, ως ύψιστο ζητούμενο, το πόσο κακός, ανάξιος, ανεπαρκής, πρόχειρος, ψεύτης, κλέφτης, φαύλος, παλαιοκομματικός, είναι ο άλλος και όχι πόσο καλύτερος είναι έκαστος.
Για να είμαστε δίκαιοι, στη φάση αυτής της οξύτητας μπήκαμε κυρίως από τότε που κάποιοι καταφέραν να πείσουν τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι η «δυναμική αντιπολίτευση» είναι ταυτόσημη με την πλήρη άρνηση. Αλλάζοντας την ίδια την φυσιογνωμία του ηγέτη τους, αυτήν που πρόβαλε ο ίδιος ως κάτι νέο στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι οι γνωστοί κυνηγοί εντυπωσιασμού που τους βλέπουμε κατά σύστημα στα τηλεπαράθυρα. Και οι οποίοι αντί να στρώσουν τον πισινό τους να δουλέψουν στον τομέα τους, όπως π.χ. η Άννα Διαμαντοπούλου που εργάσθηκε για την επεξεργασία ενός προγράμματος, αναζητούν ευκαιρίες για να προβληθούν μέσα από τον κιτρινισμό της πολιτικής. Που είναι δίδυμο αδελφάκι του κιτρινισμού της ενημέρωσης.
Απέναντι στους «πράσινους»… κίτρινους, από την στιγμή που καταφάνηκε η αδυναμία αυτής της κυβέρνησης να πείσει ότι δεν έχει πρόθεση να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, με το άγχος της πολιτικής επιβίωσης, πήραν φόρα και οι «γαλάζιοι»… κίτρινοι.
Δεν αρκεί κ. Πρόεδρε η δική σας αποκήρυξη της οξύτητας και των ύβρεων. Αν δεν μπορείτε να επιβάλετε οριζοντίως και καθέτως στο κόμμα σας αυτή τη «γραμμή», τότε αναποφεύκτως θα πάμε στις εκλογές, οψέποτε γίνουν τελικώς, με ένα κλίμα πολιτικής αθλιότητας και αχρειότητας, χωρίς να μπορείτε να πείσετε ότι το κόμμα σας είναι αμέτοχο.