Χτες πέθανε ο Επίτροπος του Αγίου Γεωργίου κι από την ώρα εκείνη η καμπάνα δε σταμάτησε να χτυπά, διαολίζοντας τους γείτονες και κάνοντας τους υπόλοιπους ν’ αγανακτούν. Ακόμα και στο θάνατο λοιπόν υπάρχουν διακρίσεις, έλεγαν, γιατί σ’ αντίθεση με τους κοινούς θανάτους όπου ξαπόστελναν το νεκρό με δυο κωδωνοκρουσίες, μια όταν πέθαινε και μια κατά την εκφορά, στο θάνατο του Επιτρόπου η καμπάνα χτύπαγε κάθε τέταρτο, πιο συχνά κι απ’ ότι τη Μεγάλη Παρασκευή.
Κάποιος από μας θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί ο πεθαμένος δεν ήταν ένας τυχαίος άντρας, ήταν για όλους μας κάτι το ασυνήθιστο. Δεν είχε πρόσωπο ούτε όνομα. Ήταν διακριτός μόνο από την ιδιότητά του. Στην πραγματικότητα δεν είχε υπόσταση πέρα από κείνη που του ’δινε η θέση του. Δεν είχε παρελθόν, ούτε χτες, ούτε μέλλον, ήταν ο Επίτροπος, ένα είδος διαχειριστή της Απόλυτης Εξουσίας στη σχέση της με όλους εμάς τους παρακατιανούς. Ήταν ένας μύθος. Άδειος από περιεχόμενο αλλά μύθος.
Και υπήρχε και κάτι ακόμα. Ένα συμπλήρωμα ή μια προσθήκη ή κάτι σαν παράρτημα στο μύθο, ένας μύθος μέσα ή πίσω από το μύθο: Οι σχέσεις του με την επίγεια εξουσία κι ο αριστοτεχνικός τρόπος που κάθε φορά συνδύαζε τη μία με την άλλη, καταφέρνοντας τελικά να είναι ο μοναδικός αυθεντικός φορέας των δύο εξουσιών, και της ουράνιας και της επίγειας, τόσο σφιχτά αγκαλιασμένων μεταξύ τους χάρη στη διαμεσολάβησή του, που όλοι εμείς που κατοικούσαμε στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό, όπου δέσποζε ο Άγιος Γεώργιος, τρέμαμε και μόνο στην ιδέα πως θα μπορούσε κάποια μας απροσεξία ή αστοχία – κι η πιο παραμικρή- να μας φέρει αντιμέτωπους με τον Επίτροπο.
Κυκλοφορούσε λοιπόν ανάμεσά μας σα μια σκιά, χωρίς ποτέ να βγαίνει αρκετά στο φως, δίχως να υποχωρεί ποτέ ούτε στο ελάχιστο και δίχως να παραχωρεί ούτε ένα ίχνος από αυτό που θεωρούσε δικό του, ζώντας τριγυρισμένος από τα φαντάσματα της εξουσίας του, όπως μερικοί άνθρωποι ζουν τριγυρισμένοι από την αποτυχία ή το θάνατο, έχοντας μικρή σχέση με την αλήθεια, μιας και σ’ αυτή δεν υπήρχε τίποτε ικανό να τον ταράξει ή να τον δεσμεύσει. Μιλούσε ελάχιστα και μόνο όταν οι άλλοι δεν έπρεπε να καταλάβουν όσα σκέφτεται. Έβγαζε πολλά λεφτά και περίμενε κι ήταν σίγουρος ότι μια μέρα δε θα χρειαστεί να περιμένει άλλο για το μεγάλο έπαθλο…
Είχε δίκιο. Όταν πέθανε κέρδισε ένα σωρό κωδωνοκρουσίες…
