Ηθελα να ’μουν Ηρακλής, το ρόπαλο να πιάσω
ασυνεπών πολιτικών κεφάλια για να σπάσω.
Θα τα διέλυα δια μιας, θα τα έκανα όλα σκόνη
αυτά που μας κατάντησαν, βόδια του Γυριώνη.
Κι ο Δίας ο πατέρας του, κι η μάνα η Αλκμήνη,
θα λεγαν από ασυνεπείς, κανένας να μη μείνει.
Θα έπαιρνα τον ΙόΛΑΟ και αυτός να βοηθήσει,
θα του έλεγα με τον δαυλό, ποδάρι μην αφήσει.
Σαν της Λερναίας θα έκοβα, πάρα πολλά κεφάλια,
αυτών που έφεραν το λαό, σ αυτά τα μαύρα χάλια.
Πληβείους μας κατάντησαν, αυτοί εις τις Μυκήνες,
γλεντάνε με τον Αίγισθο, την βγάζουν σαν κηφήνες.
Σαν Στυμφαλίδες όρνιθες, θα σκότωνα λαμόγια
που έφαγαν τα ταμεία μας, λένε από πάνω λόγια.
Θα ήμουνα ο τρομερός και ο αδίστακτος φονέας,
όσων μας εμφανίζονται, «λιοντάρια» της Νεμέας.
Θα εξωπετούσα κλοτσηδόν, εκ του κοινοβουλίου,
όσους ζώα μας θεωρούν, στο στάβλο του Αυγείου.
Όπως στ όρος Ερύμανθος, σκότωσε το γουρούνι,
απ όλους τους ασυνεπείς, δεν θα άφηνα ρουθούνι.
Στις εκλογές που θα έρθουνε, να κάνετε τα ίδια,
«σκοτώστε» ως ο Ηρακλής, όλα αυτά τα φίδια.
Και όσοι είναι γηραιοί και αυτοί ας βοηθήσουν
ότι θα μείνει απ αυτούς στο δρόμο, να σκουπίσουν…
