Την ώρα που ένα κρίσιμο ποσοστό του πληθυσμού παραμένει ανεμβολίαστο κατά του κορονοϊού και οι αρνητές της νόσου και των εμβολίων γεμίζουν τις ΜΕΘ με τη λίστα των θυμάτων του ιού να μακραίνει, η δημοσιοποίηση της συγκλονιστικής ιστορίας μιας ασθενούς της Covid-19 έρχεται να σοκάρει με στόχο να αφυπνίσει την ελληνική κοινωνία. Η 54χρονη Βολιώτισσα, ζώντας έναν πραγματικό εφιάλτη τους τελευταίους 8 μήνες από τη στιγμή που νόσησε από κορονοϊό και – διαπιστώνοντας ότι οι θεωρίες συνωμοσίας και οι παραλογισμοί των αρνητών επηρεάζουν και αποτρέπουν πολλούς από τον εμβολιασμό τους – περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα στάδια της λοίμωξης και τις ατελείωτες μέρες στη ΜΕΘ, που σημάδεψαν την ζωή της.
«Νόμιζα ότι ήμουν κρεμασμένη
από το ταβάνι ανάποδα»
Η περιπέτεια της 54χρονης, που αποτελεί ένα ακόμα δυνατό καμπανάκι κινδύνου για όσους ανεμβολίαστους εξακολουθούν να παρασύρονται από τις επικίνδυνες θεωρίες των αρνητών, έχει ως εξής: «Επειδή ζητήσατε να σας πω την ιστορία μου και αυτό που δημοσίευσα χτες δεν μπορείτε να το διαβάσετε, σας μεταφέρω όσα έζησα μέχρι 27 Ιουλίου. Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να έχω σοβαρά προβλήματα υγείας με εξάρτηση από οξυγόνο, καθώς και κινητικά. Ας γράψω κι εγώ την ιστορία μου. Στις 11 Μαρτίου 2021 το βράδυ άρχισε να με ενοχλεί λίγο ο λαιμός μου και με έπιασε ξερόβηχας. Επειδή φυλαγόμουν πολύ και κυκλοφορούσα με ποδήλατο, υπέθεσα ότι κρύωσα. Ωστόσο, την επόμενη μέρα ένιωσα κόπωση και είχα δέκατα. Επικοινώνησα με τον γιατρό μου και επειδή ήταν Παρασκευή πριν την Καθαρά Δευτέρα, μου συνέστησε να πάω στο νοσοκομείο για έλεγχο.
Σάββατο, 13 Μαρτίου, πάω στο νοσοκομείο Βόλου και υποβάλλομαι σε εξετάσεις και μοριακό τεστ, το οποίο την Καθαρά Δευτέρα, 15 Μαρτίου, βγήκε θετικό. Εντωμεταξύ ο βήχας και τα δέκατα συνεχίζονταν. Αρχίζω κορτιζόνη, αντιβίωση και σιρόπι για το βήχα. Την Τρίτη, 16 Μαρτίου, αρχίζει ρίγος και ξαφνικά παθαίνω ακαμψία. Το σώμα μου ήταν σαν ένα ξύλο που δεν μπορούσε να λυγίσει. Ούτε το δέρμα μου δεν είχε ελαστικότητα. Ήταν αδύνατο να λυγίσω το χέρι να πιάσω το θερμόμετρο. Κάποια στιγμή βάζω δύναμη και σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι και έκανε κρατς το σώμα μου. Σαν να τσακίστηκε. Είχα 39,5. Όλη νύχτα δεν έπεφτε με ατελείωτα αντιπυρετικά και ντους. Έπεσε το πρωί. Επικοινωνώ με τον γιατρό στο νοσοκομείο και μου συστήνει να πάω για έλεγχο το μεσημέρι. Πηγαίνω και τους λέω έχω covid, με στέλνει ο γιατρός (διευθυντής της νοσηλευτικής υπηρεσίας) και είπε να γίνει έλεγχος. Μέρα βροχερή και με κρύο. Επί δύο ώρες ήμουν έξω όρθια και παρακαλούσα να με δει γιατρός, μέχρι που απελπίστηκα και γύρισα σπίτι. Δεν άντεξα. Αυτό ήταν και η χαριστική βολή.
Την Πέμπτη, 18 Μαρτίου, το οξυγόνο μου έπεφτε στο 85 μέχρι να πάω τουαλέτα. Τηλεφώνησα ασθενοφόρο και άρχισε ο Γολγοθάς μου. Βρέθηκα στη μονάδα covid. Δύο μέρες αργότερα λόγω επιδείνωσης στη μονάδα αυξημένης φροντίδας (ΜΑΦ) άλλες 2 μέρες και λόγω περαιτέρω επιδείνωσης στη ΜΕΘ covid για 19 μέρες. Δύο φορές ήρθαν να με διασωληνώσουν και αρνήθηκα. Υπέγραψα ότι αναλαμβάνω την ευθύνη. Βγαίνω αρνητική και πηγαίνω λίγες μέρες ΜΕΘ απλή και στη συνέχεια 12 μέρες σε παθολογική κλινική. Έχω πάθει 2 πνευμονικές εμβολές. Οι πνεύμονες έχουν μεγάλες ζημιές. Όλο αυτό το διάστημα της παραμονής στο νοσοκομείο δεν σηκωνόμουν φυσικά από το κρεβάτι. Ήμουν κατάκοιτη με καθετήρα και λερωνόμουν σε πάνες, εκτός από την ΜΕΘ που με είχαν εντελώς γυμνή. Γύρω μου διασωληνωμένοι, τραχειοστομίες, επεμβάσεις που γίνονταν μπροστά μου, ασθενείς που έφευγαν από την ζωή από ασφυξία και έρχονταν με το φορείο με τον άσπρο σάκο και με στοίχειωνε ο ήχος του φερμουάρ, είχα παραισθήσεις, ιλίγγους, είχα χάσει την αίσθηση του χώρου, του χρόνου, πολλές φορές νόμιζα ότι ήμουν κρεμασμένη ανάποδα από το ταβάνι και φώναζα να με κατεβάσουν και γραπωνόμουν από το κρεβάτι να μην πέσω κάτω.
«Νιώθω απίστευτη εξάντληση από τη long covid»
Μόνη επαφή με τον έξω κόσμο μηνύματα από το κινητό ή από γιατρούς και νοσηλευτές που μου έφερναν χαιρετίσματα από συγγενείς ή φίλους. Μέσα στη ΜΕΘ covid μόνο τα μάτια και τα ιδρωμένα μέτωπα πίσω από τις άσπρες στολές ήταν η παρηγοριά μου. Οι μάσκες που αναγκάστηκα να υποστώ για λήψη οξυγόνου ήταν ασφυκτικές. Είχε γίνει σαν σόλα ο λαιμός και το στόμα μου. Προσευχόμουν να ζήσω για να ξαναδώ την μονάκριβη κόρη μου. Τελικά τα κατάφερα και έζησα. Η παραμονή μου στην παθολογική κλινική μετά ήταν τραυματική. Κόλαση. Χωρίς προσωπικό. Αναγκάστηκα και πήρα 12 βράδια αποκλειστική νοσοκόμα (720 ευρώ). Και 23 Απριλίου παίρνω εξιτήριο.
Πάω σπίτι μου, όπου με αναλαμβάνει επί 24ώρου βάσεως νοσηλεύτρια. Είχα καθετήρα, οξυγόνο, εντελώς ανάπηρη. Στο νοσοκομείο μπόρεσα να κινήσω μόνο χέρια και πόδια με τις φυσικοθεραπείες. Άρχισα φυσικοθεραπεία σπίτι καθημερινά. Στην αρχή να μπορώ να κάθομαι στο κρεβάτι. Μετά να μπω στο αναπηρικό καροτσάκι. Μετά να κάνω βήματα με το πι και αργότερα με μπαστούνι. Μπάνιο είχα να κάνω κανονικά 2 μήνες. Άλλαξα δέρμα σαν φίδι. Έπαθα ουρολοίμωξη από κακή τοποθέτηση καθετήρα. Το σπίτι μου έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο. Τη νοσοκόμα την είχα 2 μήνες σε 24ωρη βάση και τώρα την έχω 8 ώρες την ημέρα κι ας έχουν περάσει 4,5 μήνες. Με βγάζει βόλτα λίγα μέτρα έξω από το σπίτι. Έχω οξυγόνο ακόμη. Και στον ύπνο μου. Τελευταία άρχισα να κάνω μικρές διακοπές στη λήψη οξυγόνου. Παίρνω κορτιζόνη. Αντιπηκτική θεραπεία. Διουρητικά. Πήρα 2 μήνες εισπνοές με νεφελοποιητή κάθε 6 ώρες και τώρα κάνω εισπνεόμενη φορητή συσκευή 2 φορές την ημέρα. Έχω πνευμονική υπέρταση. Οι γιατροί πηγαινοέρχονται στο σπίτι.
Πήγα πριν 20 μέρες στο post covid ιατρείο στην ιατρική σχολή στη Λάρισα όπου μου έκαναν εξέταση διάχυσης και μου έδωσαν κι άλλη κορτιζόνη. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν. Νιώθω απίστευτη εξάντληση. Για την long covid δεν μου μίλησε κανείς. Τυχαία ανακάλυψε την ομάδα μια συνάδελφός μου και σας βρήκα. Αν είχα προλάβει να εμβολιαστώ δεν θα νοσούσα τόσο βαριά. Εύχομαι να γίνουμε όλοι γρήγορα καλά. Κουράστηκα. Διαλύθηκε η ζωή μου. Περάσατε από εντατική εσείς; Συγγνώμη, αλλά αν οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται, να τις διαγράψω. Βίντεο δεν τόλμησα να βάλω. Απλά ήθελα να περιγράψω το μαρτύριο μου».
