Ούριος άνεμος έπνευσε στο θεατρικό καλοκαιρινό πεδίο, δημιουργώντας ισχυρούς επικοινωνιακούς δεσμούς μεταξύ του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και της Αττικής Σκηνής. Οι Αριστοφανικές “Εκκλησιάζουασες” που ανοίγουν αυλαία στις 26 και 27 Ιουλίου, από σκηνής Θερινού Δημοτικού Θεάτρου Βόλου, προσφέρουν ευρύ πεδίο σε μια εξαιρετική καλλιτεχνική ομάδα υψηλών εκφραστικών προδιαγραφών. Εκ των πρωταγωνιστών της καλοκαιρινής συμπαραγωγής που ξεκινάει με αξιώσεις το θεατρικό ταξίδι ανά την Ελλάδα, ο Γιώργος Παρτσαλάκης, ο οποίος εκλήθη να ενσαρκώσει την πληθωρική και λίαν μαχητική Πραξαγόρα. “Είναι πρόκληση ο συγκεκριμένος ρόλος, διότι έχει ενδιαφέρον να υποδύεσαι μια γυναίκα” επισημαίνει ο δημοφιλής ηθοποιός, ο οποίος δηλώνει, παράλληλα, ευτυχής διότι συνεργάζεται επί σκηνής με τον αγαπημένο του φίλο Τάσο Χαλκιά.
Υπέρμαχος του θεσμού των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, τάσσεται ανοιχτά υπέρ της στήριξης του πολιτισμού σε περιφερειακό επίπεδο, υπογραμμίζοντας ότι “ το κέντρο του κόσμου δεν είναι ο Νομός Αττικής ή η Ομόνοια, το κέντρο του κόσμου είναι η χώρα αυτή”. Η εκτίμησή του σχετικά με την πορεία του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου αποκρυσταλλώνεται στην φράση “ το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου είναι από τα θέατρα που έγραψαν ιστορία και παράγουν έργο πάρα πολύ σημαντικό”, ενώ παράλληλα επισημαίνει ότι “η πολιτεία οφείλει και πρέπει να στηρίξει τον συγκεκριμένο θεσμό”. Εχοντας το βλέμμα στραμμένο στην καλοκαιρινή θεατρική οδό, εκφράζει την πεποίθηση ότι “οι θεατές επικροτούν πάντα, κάθε αξιόλογη και αξιοπρεπή παραγωγή” δίνοντας με αυτό τον τρόπο το στίγμα της “ευχάριστης και τρυφερής” παράστασης που αναμένεται να κατακτήσει το κοινό.
-Επνευσε ούριος αριστοφανικός άνεμος φέτος, αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι συνεργάζεστε με φίλους από τα παλιά, όπως ο Σπύρος Μαβίδης και ο Τάσος Χαλκιάς…
Με το Σπύρο, ο οποίος είναι πολλά χρόνια νεότερος, δουλέψαμε αρκετά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, αλλά με τον Τάσο Χαλκιά είμαστε από το 77 μαζί, συνεργαστήκαμε δεκαπέντε χρόνια στο Εθνικό, παίξαμε όλα σχεδόν τα έργα του Αριστοφάνη, εκτός από τους “Σφήκες” και
“Βατράχους” και είναι ευχής έργον που φέτος παρουσιάζουμε τις “Εκκλησιάζουσες”. Είμαι ευτυχής, διότι βρισκόμαστε με τον Τάσο μαζί μετά από οχτώ περίπου χρόνια που κάναμε τους “Ιππείς”, με την “Θεατρική διαδρομή” και ήταν μια παράσταση που πραγματικά πήγε συγκλονιστικά. Ξαναβρισκόμαστε μαζί στο θέατρο με τις “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη, όπου υποδύομαι την “Πραξαγόρα” και ο Τάσος τον “Βλέπυρο” σύμφωνα με τα δεδομένα της αρχαιότητας όπου δεν συμμετείχαν γυναίκες στο θέατρο και τους γυναικείους ρόλους υποδύονταν, κατά συνέπεια, άνδρες.
-Είναι ρόλος έκπληξη ή πρόκληση η “Πραξαγόρα”;
Είναι πρόκληση στην προκειμένη περίπτωση, διότι είναι ένας πάρα πολύ ωραίος ρόλος. Είναι πρόκληση κι έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, διότι υποδύεσαι μια γυναίκα και όχι έναν άνθρωπο τρίτου φύλου. Ο στόχος, δηλαδή, είναι, η “Πραξαγόρα” να αποδοθεί ως γυναίκα κι αυτό είναι το ζητούμενο, διότι δεν ανήκει στο τρίτο φύλο, με όποια έννοια μπορεί να το δει κανείς, αλλά στο γυναικείο και εκεί έγκειται το ενδιαφέρον της υπόθεσης.
-Ηταν δύσκολο για σας να προσεγγίσετε την γυναικεία ψυχολογία;
Βεβαίως, διότι υπάρχει μια διαφορά τεράστια και εκεί έγκειται η ευκολία, αν θέλετε, του πράγματος. Ο Αριστοφάνης δεν είναι ψυχολογικό θέατρο. Ούτε το αρχαίο δράμα, εν γένει, είναι ψυχολογικό θέατρο. Ούτε η τραγωδία ούτε η κωμωδία. Επομένως, το να αναγκαστώ να μπω στην ψυχολογία της γυναίκας και πως λειτουργεί μια γυναίκα, δεν είναι απαραίτητο και δεν έχει και ενδιαφέρον διότι δεν κάνουμε ψυχολογικό θέατρο. Εκείνο που έχει σημασία και αυτό είναι που είναι σημαντικό, είναι πως είναι ένας άνθρωπος αγανακτισμένος. Οι γυναίκες είναι όλες αγανακτισμένες για την λειτουργία των ανδρών που έχουν τα ηνία και εξουσιάζουν, που έχουν καταστρέψει μια χώρα, και που στην αγωνία τους να την σώσουν, παίρνουν οι ίδιες τα ηνία. Κατά συνέπεια, πάνω απ όλα και πέρα απ όλα, η Πραξαγόρα είναι ένας άνθρωπος καταπιεσμένος, που διεκδικεί να ζήσει. Κατά συνέπεια το ζητούμενο είνα
