Ξεχασμένοι από τους δικούς τους ανθρώπους, κηδεύτηκαν από γείτονες και συγχωριανούς – Μάστιγα η αποξένωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εκτός από την απειλή που βίωσαν οι άνθρωποι για την ίδια τους τη ζωή, εξαναγκάστηκαν σε πρωτόγνωρες συνθήκες, που όρισαν τα lockdown. Η κοινωνική αποξένωση για λόγους δημόσιας υγείας ήταν από τις πλέον επώδυνες επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κόστισε ακόμη και σε ζωές.
Ρεπορτάζ: ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
Ακόμη και στον Βόλο υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων, που εντοπίστηκαν πεθαμένοι μετά από μέρες, διότι ελέω πανδημίας δεν βρέθηκε κανείς να τους χτυπήσει την πόρτα νωρίτερα. «Εσβησαν» μόνοι τους και αβοήθητοι.
Επιπροσθέτως όμως η πανδημία βρήκε «παράθυρο» ανοιχτό να διαβρώσει ακόμη περισσότερο προβληματικές σχέσεις στο οικογενειακό περιβάλλον και να αποξενώσει μία για πάντα μέλη οικογενειών.
Σ’ αυτό το μοτίβο συγκλονίζουν οι ιστορίες δύο ηλικιωμένων συμπολιτών, που έρχονται σήμερα στο φως από τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Πρόκειται για γυναίκα, ηλικίας 83 χρόνων, από χωριό του Νοτίου Πηλίου και άνδρα, ηλικίας 85 χρόνων, από τον Βόλο.
Αμφότεροι νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα στο νοσοκομείο Βόλου, όχι με κορονοϊό, αλλά εξαιτίας άλλων παθολογικών προβλημάτων υγείας.
Η γυναίκα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα νεφρικής ανεπάρκειας. Όσο διάστημα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ήταν μόνη της. Μετά από έρευνα που έγινε από τη νοσηλευτική και την κοινωνική υπηρεσία διαπιστώθηκε πως είχε μία κόρη, η οποία όμως όταν έμαθε ότι είναι υιοθετημένη, έκοψε κάθε σχέση με τη θετή της μητέρα και πλέον διαμένει στη Βόρειο Ελλάδα. Μοναδικός συγγενής της ηλικιωμένης ο αδερφός της, ο οποίος όμως επίσης αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και αδυνατούσε να της παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια.
Η ηλικιωμένη άφησε την τελευταία της πνοή στο κρεβάτι της Παθολογικής. Τις τελευταίες ώρες το χέρι της κρατούσαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές της κλινικής.
Οταν «έφυγε» ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για την ταφή της. Η θετή κόρη αρνήθηκε. Δεν έκαναν όμως το ίδιο ο ιερέας του χωριού και οι συγχωριανοί της.
Μόλις ενημερώθηκαν για την απώλειά της, χωρίς δεύτερη σκέψη απευθύνθηκαν στις αρμόδιες υπηρεσίες του νοσοκομείου, γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους να αναλάβουν τις δαπάνες για την κηδεία της και η 83χρονη «αναπαύεται πλέον εν ειρήνη», χάρη στην ανθρωπιά που επέδειξαν οι συγχωριανοί της.
Η σπιτονοικοκυρά έδωσε τη λύση
Η δεύτερη περίπτωση που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις τελευταίες εβδομάδες οι υπηρεσίες του νοσοκομείου, αφορούσε σε 85χρονο ηλικιωμένο που νοσηλευόταν επίσης στην Παθολογική Κλινική. Δυστυχώς πέθανε μόνος.
Ο άτυχος ηλικιωμένος ζούσε μόνος του. Σύμφωνα με πληροφορίες ο σύζυγός του είχε αποβιώσει πριν από πολλά χρόνια. Ο ένας του γιος διαμένει χρόνια στο εξωτερικό. Ο δεύτερος διαμένει μεν σε κάποια πόλη της επικράτειας, δεν έχει καμία σχέση όμως με τον πατέρα του.
Όταν μετά το θάνατο του 85χρονου τον αναζήτησαν οι υπηρεσίες, απέστειλε υπεύθυνη δήλωση με την οποία ενημέρωνε πως δεν επιθυμεί να αναλάβει την ταφή του πατέρα του.
Αυτό που ωστόσο δεν θέλησε να κάνει ο γιος του, το έκανε η σπιτονοικοκυρά του 85χρονου.
Μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατό του έσπευσε στο νοσοκομείο και εξέφρασε τη βούληση να αναλάβει τα έξοδα της κηδείας του.
«’Ήταν ένας αξιοπρεπής και υπερήφανος άνθρωπος.Τον γνώριζα χρόνια. Δεν του άξιζε που του γύρισαν την πλάτη. Θα αναλάβω προσωπικά τα έξοδα της κηδείας του για να αναπαυτεί η ψυχούλα του», φέρεται να είπε η ίδια συγκινημένη. Το δράμα του 85χρονου μόλις είχε τελειώσει. Αφού ολοκληρώθηκαν οι διατυπώσεις έγινε η κηδεία του.
Η πανδημία αποξένωσε τους ανθρώπους
Οι δύο παραπάνω συγκλονιστικές ιστορίες συμπολιτών που «έφυγαν» ξεχασμένοι δεν είναι οι μοναδικές που έχει κληθεί να διαχειριστεί το έμψυχο δυναμικό του νοσοκομείου.
Απλά κατά τη διάρκεια της πανδημίας έχουν αυξηθεί τα περιστατικά με τους λόγους κάθε φορά να ποικίλουν.
Αυτό που ωστόσο επιβεβαιώνεται με αφορμή τα δύο συγκεκριμένα περιστατικά είναι ότι σ΄ αρκετές οικογένειες που και πριν την πανδημία υπήρχαν προβλήματα επικοινωνίας, η αποξένωση έγινε μεγαλύτερη.
«Δυστυχώς οικογένειες που ήταν απομακρυσμένες, αποξενώθηκαν τελείως και αυτό το βλέπουμε σε περιστατικά με ασθενείς που «φεύγουν» μόνοι τους.
Η υγειονομική κρίση επιβάλλοντας περιορισμούς στις μετακινήσεις προκάλεσε μεγαλύτερες δυσκολίες στην επικοινωνία των ανθρώπων», σχολίασε σχετικά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η Κατερίνα Χαρανά, διευθύντρια της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας στο Αχιλλοπούλειο.
Μεγάλη γραφειοκρατία
H γραφειοκρατία αναφορικά με τις σορούς αγνώστων στοιχείων αλλά και τις σορούς που οι συγγενείς τους για διάφορους λόγους δεν μπορούν να αναλάβουν τα έξοδα της κηδείας είναι μεγάλη.
Ο νόμος προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες που θα πρέπει να ακολουθηθούν.
Εφόσον δεν υπάρχουν τα στοιχεία του ανθρώπου και κανένας συγγενής δεν τον αναζητά ενημερώνεται η δικαιοσύνη από τις κοινωνικές υπηρεσίες και γίνεται εντολή για να γίνει η τελετή δημοσία δαπάνη.
Όταν μία σορός ανήκει σε έναν αλλοδαπό, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι ακόμα μεγαλύτερες, καθώς η Αστυνομία θα πρέπει να επικοινωνήσει με το αρμόδιο Υπουργείο και το Υπουργείο με την πρεσβεία της χώρας στην οποία ήταν υπήκοος ο θανών. Έπειτα, ανάλογα με την απόφαση, η σορός είτε θα μεταφερθεί στην εκάστοτε χώρα είτε θα μείνει στην Ελλάδα.
