«Εφυγε» για το μεγάλο ταξίδι η Μαριγούλα Πώποτα, σύζυγος του αείμνηστου πρώην εκδότη του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ Αλέκου Πώποτα και μητέρα του νυν εκδότη Γιώργου Πώποτα, καθώς επίσης του Κώστα Πώποτα, νομικού στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, του Σοφοκλή και της Κατερίνας Πώποτα.
Υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία. Αφήνει πίσω της πλούσια παρακαταθήκη ανθρωπιάς και προσφοράς στην τοπική κοινωνία.
Ηταν δυναμική και δραστήρια γυναίκα. Ολοι τη γνώριζαν με το μικρό της όνομα. Είχε συνδεθεί άρρηκτα με την πορεία του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, τον οποίο θεωρούσε «οικογένειά» της.
Ηταν η ψυχή της εφημερίδας. Με τις συμβουλές και τις νουθεσίες της είχε γίνει «ένα» με τους δημοσιογράφους, τους οποίους θεωρούσε παιδιά της.
Δεν υπήρχε μέρα που να μην επικοινωνήσει με τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, προκειμένου να ενημερώσει για ζητήματα που υπέπιπταν στην αντίληψή της και απασχολούσαν την πόλη.
Συνομιλούσε με τους δημοσιογράφους με περισσή ευγένεια και τους παρότρυνε με την πένα τους πάντα να βοηθούν τον συνάνθρωπο.
«Ο δημοσιογράφος δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ λειτουργεί για να είναι στο πλευρό των πολιτών. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό» συνήθιζε να λέει.
Ετεινε αγόγγυστα χείρα βοηθείας σε όποιον είχε ανάγκη, ακούραστη και πάντα με το χαμόγελο και έναν καλό λόγο στα χείλη.
Δεν δίσταζε, όταν έκρινε πως χρειαζόταν, να απευθυνθεί στους τοπικούς άρχοντες, προκειμένου να διεκδικήσει λύσεις που θα ανακούφιζαν τον κάθε συμπολίτη που είχε ανάγκη συνδρομής, για αυτό και έχαιρε της εκτίμησης όλων.
Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Πνεύμα ανήσυχο, υπήρξε ο στυλοβάτης της οικογένειας, όταν τη δεκαετία του ’90 έχασε τον πολυαγαπημένο της σύζυγο Αλέκο, με τον οποίο μοιράστηκαν κοινή διαδρομή δεκαετιών. Η κυρίαρχη έγνοια της ήταν τα παιδιά της. Μιλούσε με περηφάνια για αυτά, ενώ η μεγάλη της αγάπη ήταν τα εγγόνια της και η δισέγγονή της. Είχε αφιερωθεί στην οικογένειά της.
Η καταγωγή της ήταν από την Καρδίτσα, το γένος Αργυρίου. Μεγάλωσε στον Βόλο, καθώς ο πατέρας της ήταν σταθμάρχης στον Θεσσαλικό Σιδηρόδρομο και πρώην αντιδήμαρχος Βόλου.
Με τον Θεσσαλικό Σιδηρόδρομο η ίδια είχε μία «καρμική σχέση». Παντρεύτηκε σιδηροδρομικό, ενώ και η ίδια υπηρέτησε τον σιδηρόδρομο, ως προϊσταμένη, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε από τον ΟΣΕ Βόλου.
Στον Θεσσαλικό Σιδηρόδρομο είχε αναπτύξει έντονη συνδικαλιστική δράση, ενώ επίσης ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη στον Σύλλογο για το Τρενάκι του Πηλίου, τον θρυλικό Μουτζούρη.
Επίσης διατέλεσε αρθρογράφος στην Ενωση Συνδικαλιστικού Τύπου, ενώ επί χρόνια ήταν μέλος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Βόλου, αναπτύσσοντας πλούσιο κοινωνικό έργο.
Αφησε την τελευταία της πνοή δίπλα στα παιδιά της, στα εγγόνια και τη δισέγγονή της.
Η οικογένειά της θα της πει το «τελευταίο αντίο» στις 10 σήμερα το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου στο νέο Κοιμητήριο.
Ολοι εμείς οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, παλαιότεροι και νεότεροι, θα τη θυμόμαστε πάντα με αγάπη και σεβασμό. Υπήρξε για εμάς φωτεινός «φάρος». Καλό της Ταξίδι.
Σε αποχαιρετούμε με ευγνωμοσύνη
Με θλίψη απέραντη σε αποχαιρετούμε σήμερα λατρεμένη μας Μαριγούλα. Με θλίψη και λίγα λόγια, όπως ήθελες. Οσο τεράστιο, άλλωστε, ήταν το εκτόπισμά σου, όσο μακριά έφτανε η ακτινοβολία της προσωπικότητάς σου, τόσο φειδωλές επιθυμούσες να είναι οι αναφορές στο πρόσωπό σου. Δεν σε συγκινούσαν τα περισπούδαστα, τα προσποιητά, τα δήθεν. Απεναντίας. Ηθελες τα ειλικρινή, χωρίς περιστροφές, τα τσεκουράτα λόγια.
Δεν ήθελες να βλέπεις γύρω σου πρόσωπα στενόχωρα, να ακούς τους δικούς σου ανθρώπους σε απόγνωση και προβληματισμό. Είχες έναν τρόπο μαγικό να καθησυχάζεις τις ανησυχίες μας, να μας κάνεις να προχωράμε, να μας δίνεις δύναμη να αντιμετωπίζουμε ό,τι μπροστά μας φάνταζε δύσκολο.
Το πηγαίο γέλιο σου, οι συμβουλές σου, οι καλοπροαίρετες παρατηρήσεις σου, τα καλαμπούρια σου –αυτά που χρησιμοποιούσες πάντοτε σαν όπλο για να καταλαγιάσεις την πίεση, το άγχος και την ένταση που συχνά επικρατεί σε μια εφημερίδα- θα μείνουν πάντοτε στη σκέψη μας για σένα, αγαπημένη μας Μαριγούλα.
Η ευγένεια και η μεγαλοψυχία σου, η έγνοια σου για όλους και για όλα, μέχρι και για τα μικρά της καθημερινότητάς μας, σε διέκριναν. Ακόμη και αν είχαμε φάει, αν είχαμε ξεκουραστεί νοιαζόσουν. Τα τηλεφωνήματά σου ασταμάτητα για να μας ενημερώσεις και να ενημερωθείς. Γνώριζες και παρακολουθούσες τα πάντα, δεν διέφευγε τίποτε από την αντίληψή σου. Το πνεύμα σου άγρυπνο και διαυγές, το μυαλό σου σπινθηροβόλο, μέχρι τα στερνά σου. Παρούσα συνεχώς ανάμεσά μας.
Η υπερηφάνεια και η δυναμικότητα σε χαρακτήριζαν. Εστεκες διαρκώς ακούραστη δίπλα μας, δίπλα σε όποιον είχε την ανάγκη σου. Παρέμεινες σε όλα, με ό,τι και αν ασχολήθηκες, αγέρωχη, ισχυρή, δίκαιη, φιλεύσπλαχνη, δοτική. Εγραψες τη δική σου ιστορία για το καλό του τόπου σου και των ανθρώπων του, που θα μείνει ανεξίτηλη.
Τήρησα Κυρία Μαριγούλα μου την υπόσχεσή μου. Να γράψω λίγα. Διότι πολύ λίγα είναι, μπροστά στα πολλά και σπουδαία που ήσουνα.
Ολοι μας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, στη δεύτερη οικογένειά σου, σε αποχαιρετούμε με απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα μας πρόσφερες απλόχερα, από την καρδιά σου. Θα σε θυμόμαστε πάντα με μεγάλη αγάπη.
Βάσω Σαμακοβλή
