Επίτιμος δημότης του νησιού ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας Μαρκ Χελντ, που συνεργάστηκε με τον Μιτεράν
Εκφραση τιμής στο πρόσωπο του διάσημου Γάλλου αρχιτέκτονα Μαρκ Χελντ, του ένθερμου φιλέλληνα, η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Σκοπέλου να τον ανακηρύξει επίτιμο δημότη. Ομόφωνη η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, που αναγνώρισε εμπράκτως τη μεγάλη προσφορά του Μαρκ Χελντ, ο οποίος ανέδειξε την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του νησιού και τις φυσικές του ομορφιές, στα βιβλία που έγραψε.
Αρχιτέκτονας εγνωσμένης αξίας, μπήκε το 1983 στο Μέγαρο των Ηλυσίων έπειτα από πρόσκληση του Φρανσουά Μιτεράν και άλλαξε όλο το σαλόνι που έβλεπε στους μεγάλους κήπους. Για πολλά χρόνια ήταν όχι μόνο ο πιο έμπιστος διακοσμητής στο παλάτι, αλλά μέλος του επιτελείου τεχνικών του τότε Γάλλου προέδρου, με τον οποίο ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση.
Μόνιμος κάτοικος του νησιού από το 1990, άφησε το Παρίσι, την Πόλη του Φωτός όπου διέπρεψε, επέλεξε τη Σκόπελο ως τόπο διαμονής και ζει σε παραδοσιακό σπίτι στο Λουτράκι, με θέα το απέραντο γαλάζιο. Παράλληλα πρόβαλε το νησί της Σκοπέλου σε ακαδημαϊκό επίπεδο με τη συγγραφή δύο βιβλίων αρχιτεκτονικής και με πολλά δημοσιεύματα σε έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά.
Με την αρχιτεκτονική του σφραγίδα σε εντυπωσιακά σπίτια της Σκοπέλου, ο διάσημος Γάλλος αρχιτέκτονας, που αγάπησε βαθιά το νησί, το χαρακτηρίζει «σπίτι μου», με δήλωσή του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ενώ δηλώνει «πανευτυχής, για την τιμή» που του επιφύλαξαν οι Σκοπελίτες, τους οποίους αποκαλεί «συντοπίτες μου».
Στην ευχαριστήρια επιστολή του προς τη δημοτική αρχή Σκοπέλου και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου, την οποία απέστειλε και στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, επισημαίνει ότι: «Η διάκριση που μου απονείματε με συγκίνησε πολύ βαθιά. Το να γίνω επίτιμος πολίτης της Σκοπέλου, ένα νησί της Ελλάδας που αγαπώ εδώ και τόσον πολύ καιρό, είναι για μένα «το κερασάκι στην τούρτα», όπως λένε εδώ. Πράγματι, η ιστορία της αγάπης μου για τη χώρα σας είναι πολύ παλιά».
Δεσμοί καρδιάς με την Ελλάδα
Αναφερόμενος στους δεσμούς που τον συνδέουν με την Ελλάδα, αποκάλυψε ότι στο τέλος του πολέμου, το 1944, «όταν ο πατέρας μου άφηνε την Αντίσταση και το αντάρτικο, όπου είχε προσχωρήσει ως σύνδεσμος- 11χρονο παιδί ήμουν τότε- είχα ως πρότυπο τον Μάρκο Βαφειάδη, τον ήρωα που συνέχισε στα βουνά τον αγώνα κατά του φασισμού. Γνωρίζετε ότι άλλαξα το επίσημο όνομά μου εκείνη την εποχή από Μαρσέλ σε Μαρκ, προς τιμήν του;».
Τον καιρό των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, πολλοί μετανάστες ζούσαν στο τότε φιλόξενο Παρίσι και «ένας από τους πρώτους κατασκευαστές μου, ο Χρήστος, ένας τεχνίτης χρυσοχέρης, όπως έχω γνωρίσει αρκετούς εδώ από τότε, ήταν ανάμεσά τους. Η Μελίνα Μερκούρη ζούσε σε απόσταση αναπνοής από μένα… Το βιβλίο του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» βρισκόταν ήδη στο κομοδίνο μου, ανάμεσα σε άλλα», θυμάται.
Πολίτης της Σκοπέλου
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν πήρε την απόφαση με τη σύζυγό του Βίλμα να ριζώσουν στο νησί, δεν ήταν, όπως φαίνεται, τυχαία.
Με τη συχνή συναναστροφή τους με τουρίστες που είχαν μαγευτεί από τις ομορφιές του νησιού, «συναντούσαμε επίσης πολλούς από τους κατοίκους του. Αυθεντικοί, λιτοί, γεμάτοι χιούμορ και χαρά για τη ζωή, πιστοί στη φιλία, απρόθυμοι στην εξουσία, αλλά παθιασμένοι με την εφευρετικότητα και πάνω απ’ όλα ανοιχτοί στους άλλους, αυτοί οι «ναυτικοί– αγρότες», αυτοί οι τεχνίτες και μαζί τους οι θαρραλέες γυναίκες του νησιού, μου θύμιζαν τον αγαπημένο κόσμο της παιδικής μου ηλικίας στην γαλλική επαρχία», υπογραμμίζει.
Ζώντας στη Σκόπελο πάνω από 35 χρόνια, απαριθμεί με αγάπη και θαυμασμό τα προτερήματα των ντόπιων και ιδιαίτερα «το πιο όμορφο και σπουδαίο από αυτά, τη φιλοξενία, τόσο σπάνια σήμερα σε αυτόν τον κόσμο του αποκλεισμού και της απόρριψης του άλλου, του διαφορετικού».
Κλείνοντας την ευχαριστήρια επιστολή του, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει την ανάγκη διατήρησης της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του νησιού.
«Ας μην μεταφέρουμε εδώ, στο νησί, τη βιασύνη μας, τις ανησυχίες μας και τους καθωσπρεπισμούς μας. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα στην ιστορία των εισβολών (ακόμη και των τουριστικών εισβολών) που, υπό το βάρος τους, καταλήγουν στο ξερίζωμα των τοπικών πολιτισμών. Ας έχουμε ως σημεία αναφοράς «μπολιάσματα» που έχουν πετύχει: να είναι ο «εισβολέας» που απορροφάται από τον νησιώτη υιοθετώντας τις ιδιότητές του. Εάν περάσετε από εδώ, προσπαθήστε να γίνετε Σκοπελίτης», τονίζει.
