ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ
Με το να κάθεται σούζα η συγκυβέρνηση σε κάθε διαταγή της τρόικας και με το να παρακολουθεί ο κόσμος της εργασίας το καταστροφικό τους έργο σαν παραλυμένος, η ξένη ολιγαρχία προχωράει ανεμπόδιστα στην υλοποίηση των στόχων της. Ποιων στόχων; Αξίζει να αναφέρουμε τη χτεσινή δήλωση του αρχιεπισκόπου Κύπρου, ο οποίος λέει ότι απώτερος στόχος της τρόικας είναι το κυπριακό φυσικό αέριο και η άσκηση πίεσης σε ό,τι αφορά το Κυπριακό κι ο αναγνώστης ας ψάξει τις προφανείς αναλογίες με την Ελλάδα.
Αν εξαιρέσουμε την προπαγάνδα των εξαγορασμένων από την εξουσία ΜΜΕ ή των ΜΜΕ που ανήκουν απ’ ευθείας σε Έλληνες ολιγάρχες, τις πολιτικές κενολογίες των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη περί σωτηρίας της χώρας, οι οποίοι αναμασούν τα «σκονάκια» που τους δίνει η τρόικα, καθώς και τους ύμνους των διαφόρων Ντερμπεντέρηδων που επαναλαμβάνουν το νόημα των λόγων της κυβερνητικής τριανδρίας, τώρα τελευταία ο ελληνικός λαός στήνει το αυτί του να ακούσει και άλλες προσεγγίσεις που εμβαθύνουν στο θέμα. Αφήνει έτσι πίσω του τις πολιτικές μωρολογίες του μνημονιακού θιάσου κι αρχίζει δειλά – δειλά να αναζητάει διέξοδο από την κρίση με όρους συμφέροντες για την κοινωνία και για τη χώρα μας.
Οι χτεσινές συζητήσεις και συμφωνίες συνεπώς της τρόικας με τη συγκυβέρνηση πάνω στην επιχειρούμενη ληστεία του λαού και της χώρας μας (διάσταση την οποία η πλειοψηφία των ΜΜΕ λησμονεί να αναφέρει και οι μνημονιακοί πολιτικοί δεν αποδέχονται) καταχωρούνται με εντελώς ήσυχη συνείδηση από τους Έλληνες πολίτες ως ένα ακόμη επεισόδιο στην παράσταση με τίτλο «Το ξεπούλημα της Ελλάδας» και με δεύτερο τίτλο «Το μεγάλο φαγοπότι». Η προσέγγιση αυτή του ελληνικού λαού έχει κάποια αξία, αλλά είναι μόνον ποσοτική. Δεν φτάνει στην άρθρωση πολιτικού λόγου και στην ξεκάθαρη τοποθέτηση για το δέον γενέσθαι. Φαίνεται ότι η ψυχολογική βία και τρομοκρατία που ασκείται πάνω του από τους φορείς της μνημονιακής πολιτικής και τα εξαπτέρυγά της εξακολουθεί, αν και λιγότερο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, να τον επηρεάζει. Ωστόσο ήδη αμφισβητούνται οι καλές προθέσεις τρόικας και συγκυβέρνησης και οι μεταξύ τους συμφωνίες αντιμετωπίζονται ως προϋπόθεση εμβάθυνσης της κρίσης και όχι εξόδου από αυτήν. Με δυο λόγια αναδύονται στην κοινωνική συνείδηση η μνημονιακή πολιτική και οι φορείς της -τρόικα και συγκυβέρνηση- ως εργαλεία της ληστείας εις βάρος του λαού και της χώρας.
Κοντολογίς, ο ελληνικός λαός αρχίζει να αντιτίθεται στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει, αρνείται να την αποδεχτεί, λέει όχι στην πρόταση που του εμφανίζουν τρόικα και συγκυβέρνηση. Από το επίπεδο συνειδητότητας που έχει φτάσει, μέχρι το επίπεδο στο οποίο θα ενεργήσει συνειδητά για να αποτινάξει την υποτέλεια ο δρόμος είναι μεγάλος. Είναι όμως αναπόφευκτο ο ελληνικός λαός, μην μπορώντας να ζήσει μέσα σε τούτη την κατάσταση, να τον διανύσει.
