Οικογενειακά κειμήλια ενός και πλέον αιώνα διαφυλάττει με μεράκι η Βολιώτισσα Μιμίκα Καβούκη – Βαγγέλα που έγραψε το πρώτο της βιβλίο
Αναμνήσεις ενός και πλέον αιώνα ζωντανεύουν σε κάθε γωνιά του σπιτιού – «λειτουργικού μουσείου» της Βολιώτισσας Μιμίκας Καβούκη – Βαγγέλα, η οποία διαφυλάττει με πολύ μεράκι την οικογενειακή παράδοση. Σπάνια και πολύτιμα αντικείμενα, οικογενειακά κειμήλια που «αφηγούνται» την ιστορία των προγόνων της, προκαλούν σχόλια θαυμασμού και μαγνητίζουν το βλέμμα.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Η πολυτάλαντη Βολιώτισσα, με καταγωγή από την Ζαγορά, έχει τοποθετήσει με πολύ μεράκι, σε κάθε γωνιά του σπιτιού της, αντικείμενα που αφηγούνται την διαδρομή των προγόνων της, την διαδρομή της οικογένειάς της, ενώ πρόσφατα, έγραψε το πρώτο της βιβλίο, με κεντρικό πρόσωπο την μητέρα της και φόντο ιστορικό γεγονότα που συνέβησαν τον περασμένο αιώνα στη Μαγνησία.
Οικογενειακές φωτογραφίες, παραδοσιακές φορεσιές, διακοσμητικά που διακρίνονται για την καλαισθησία τους, παλιά αντικείμενα που αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, χρηστικά σκεύη κουζίνας, κεντήματα και δεκάδες χειροποίητα αριστουργήματα, συνθέτουν τον διάκοσμο του εξαιρετικά καλαίσθητου σπιτιού της κ. Καβούκη.
Εντύπωση προκαλούν τα έργα της, δεκάδες χειροποίητα καράβια, με τα πανιά ανοιχτά, έτοιμα να σαλπάρουν στον χώρο και τον χρόνο, στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Όπως αναφέρει η ίδια στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, οι κατασκευές είναι το μεράκι της, μια ευχάριστη, δημιουργική απασχόληση, που γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο και την ψυχή της. Αξιοποιώντας δεκάδες διαφορετικά υλικά που χαρίζει απλόχερα η φύση, ακόμη και άχρηστα παλιά αντικείμενα, δημιουργεί αριστουργήματα.
Δημιούργησε τον δικό της «στόλο», όπως αναφέρει χαριτολογώντας, με πρώτες ύλες την φαντασία, το μεράκι της, κοχύλια, ξύλα της θάλασσας, ακόμη και άχρηστα κομμάτια ξύλου, που αλλάζουν όψη με τρόπο θαυμαστό.
Εργα των χεριών της και οι δεκάδες διακοσμητικές κολοκύθες και τα γυάλινα μπουκάλια που αποτελούν τον «καμβά» για υπέροχες ζωγραφικές δημιουργίες, οι οποίες κοσμούν τον χώρο. Δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει κανείς, στρέφοντας το βλέμμα σε κάθε γωνιά του σπιτιού, που είναι γεμάτο αναμνήσεις.
Το πρώτο βιβλίο
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός που ανέπτυξε δημοσιογραφική δραστηριότητα, η Μιμίκα Καβούκη – Βαγγέλα, μητέρα δύο υπέροχων κοριτσιών, αποφάσισε να γράψει το πρώτο της βιβλίο, αφιέρωμα καρδιάς και μνήμης στην μητέρα της. «Το όνειρο της Ελένης και η αυλή της καρδιάς της», αφηγείται την ζωή της αγαπημένης της μητέρας και όπως εξηγεί η ίδια «μέσα από την ζωή της προβάλλουν ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη Μαγνησία. Μέσα από την ιστορία της μητέρας μου, περνάει σχεδόν ένας αιώνας με όλα τα γεγονότα που συνέβησαν, τα οποία έχουν επιρροή πάνω στη ζωή της και στην ζωή μας».
Τα γεγονότα που περιγράφει στο βιβλίο της, συνδέονται με την οικογένειά της. Η μητέρα της, Ελένη Ελευθερίου, στο πατρικό της, ήταν παντρεμένη με τον Ελευθέριο Καβούκη. Ο πατέρας της, Ζαγοριανός των γραμμάτων και μέλος της πνευματικής και κοινωνικής κίνησης της εποχής, είχε αναπτύξει δημοσιογραφική δραστηριότητα ως ανταποκριτής, την περίοδο ’60 – ’70. «Φαίνεται ότι κάτι κληρονόμησα την έφεση στον γραπτό λόγο από τον πατέρα μου. Δασκάλα ήμουν όλα μου τα χρόνια. Στην περίοδο της Χούντας ήμουν απολυμένη και για επτά χρόνια εργάστηκα ως δημοσιογράφος», αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, μιλώντας για την ζωή της.
Στο βιβλίο της αφηγείται, μέσα από την ιστορία της οικογένειάς της, ιστορικά γεγονότα, όπως η σύλληψη του πατέρα της και δεκάδων ακόμη Ζαγοριανών στην περίοδο της Ιταλικής Κατοχής, λόγω της πατριωτικής τους δράσης ενάντια στον κατακτητή. Στις σελίδες του βιβλίου της περιγράφεται, μεταξύ άλλων, η περιπέτεια του πατέρα της και πως γλύτωσε, αναδεικνύοντας άγνωστα κεφάλαια της τοπικής ιστορίας.
Η αφήγηση αρχίζει από το 1908. «Τότε γεννιέται η μάνα μου. Είναι εποχές φοβερά δύσκολες, κοριτσάκι 19 χρονών, μεσολαβεί κάποιος γνωστός της, και φεύγει από την Μακρυρράχη για την Αίγυπτο, όπου έζησε έξι περίπου χρόνια. Ηταν πολύ έξυπνη, είχε φινέτσα, έμαθε την τέχνη της ραπτικής και όταν επέστρεψε, έγινε η καλύτερη μοδίστρα του χωριού» αφηγείται η κ. Καβούκη.
Στις σελίδες του βιβλίου της περιγράφεται το όνειρο που είδε η μητέρα της, την παραμονή των Αγίων Θεοδώρων. «Είδε έναν ωραίο νέο να την πλησιάζει στο Χορευτό και την άλλη μέρα είπε στην αδελφή της «εγώ αυτό τον άνθρωπο θα παντρευτώ». Και εκεί πλέκεται η μετέπειτα ζωή της, καθώς βλέπει για πρώτη φορά τον πατέρα μου, στην εκκλησία. Στη συνέχεια αφηγείται την ζωή της με τον σύζυγό της και παράλληλα παρουσιάζονται ιστορικά γεγονότα», υπογραμμίζει.
Η ιστορία περιγράφεται σε δύο μέρη. «Αυτό που διηγείται η μητέρα μου, μιλώντας για την ζωή της και από το ’48 και μετά, τότε που ήμουν 9 ετών, συνεχίζω εγώ την διήγηση, με κεντρικό πρόσωπο τη μάνα μου και μέσα από την μητέρα μου, συνδέονται πρόσωπα της οικογένειας. Μοιάζει με χίλιες και μία νύχτες η πλοκή, καθώς, το ένα φέρνει το άλλο» επισημαίνει η συγγραφέας.
Πολύπλευρο ταλέντο
Το πρώτο βιβλίο της Μιμίκας Καβούκη – Βαγγέλα, γράφτηκε σε διάστημα δύο μηνών και αποτελεί απόσταγμα της ζωής, των συναισθημάτων και των αναμνήσεών της. Περιέχει βιογραφικά στοιχεία και μέσα από τα ιστορικά στοιχεία, αναδεικνύονται και άλλα πρόσωπα ή καταστάσεις.
Μιλώντας για την ζωή της, η συγγραφέας αναφέρει ότι πρωτοδιορίστηκε ως εκπαιδευτικός στο Τρίκερι, κατόπιν δίδαξε στον Αγιο Λαυρέντιο και στη συνέχεια πήρε μετάθεση στη Κανάλια, όπου βρίσκονταν η οργανική της θέση. Στη διάρκεια της επταετίας τέθηκε σε διαθεσιμότητα και ακολούθησε η απόλυσή της. Στη διάρκεια της επταετίας εργάστηκε ως δημοσιογράφος, για να επανέλθει, στη συνέχεια, στην πρότερη επαγγελματική της δραστηριότητα. Επανήλθε στην οργανική της θέση στα Κανάλια, τόπο καταγωγής του συζύγου της, Στέφανου Βαγγέλα, για να διδάξει στη συνέχεια στο 15ο δημοτικό σχολείο Βόλου και κατόπιν στο 41ο σχολείο Βόλου, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε.
Εχοντας στο ενεργητικό της το λαογραφικό δοκίμιο «Ο Ζαγοριανός γάμος», έγραψε το πρώτο της βιβλίο, το οποίο χαρακτηρίζει «δώρο καρδιάς προς τα παιδιά μου και ένα τραγούδι ευχαριστίας προς την μητέρα μου και την ζωή μου».
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, που η συγγραφέας χαρακτηρίζει «σκιαγραφία ηθογραφίας και βιογραφίας», αναδεικνύονται ήθη και έθιμα μιας ολόκληρης εποχής, συνήθειες, νοοτροπίες, πρόσωπα και γεγονότα, με επίκεντρο την φιγούρα της μητέρας, πρόσωπο σημαντικό και αγαπημένο.