Οφείλω να αναγνωρίσω στον Βύρωνα Πολύδωρα την ειλικρίνεια με την οποία παραδέχθηκε το ανύπαρκτο της Πολιτείας στην τραγωδία του Λούσιου. Διότι δυστυχώς πολλά από αυτά που υποστηρίζονται, μετά τον παράλογο χαμό τόσων νέων ανθρώπων, δεν διακρίνονται για την ειλικρίνεια και την γενναιότητα αυτοκριτικής εκείνων που τα εκφέρουν.
Ο ρόλος του δημοσιογράφου δεν είναι να δικάζει. Είναι όμως να ξεσκεπάζει. Να ψάχνει και να βρίσκει την αλήθεια.
Δεν είναι δυνατό να εμφανίζεται ο νομάρχης Αρκαδίας, επιστήμονας με κύρος και μακρά θητεία στην αυτοδιοίκηση, να δηλώνει «η νομαρχία δεν έχει καμία αρμοδιότητα». Διότι η νομαρχία μόλις λίγες μέρες πριν, (19-22 Απριλίου) συμμετείχε στην έκθεση «Τουριστικό Πανόραμα», όπου διαφήμιζε ακριβώς «την περαιτέρω ανάπτυξη των ειδικών μορφών τουρισμού στο Νομό μας», προσβλέποντας στην «αύξηση του κύκλου εργασιών των τοπικών επιχειρήσεων». Δηλαδή είστε αρμόδιοι να καλείτε τον κόσμο να έρθει να ασχοληθεί με τις «ειδικές μορφές», αλλά… αναρμόδιοι να επιβλέψετε την ασφαλή διεξαγωγή τους;
Δεν είναι δυνατόν να μας λένε τώρα, μετά την τραγωδία, οι υπεύθυνοι της ιδιωτικής εταιρίας ότι δεν χρειάζονταν περισσότερα μέτρα ασφαλείας επειδή τάχα το πρόγραμμα που πρόσφεραν ήταν μια… πεζοπορία στο φαράγγι και άρα δεν χρειάζονταν ειδικά σκοινιά. Διότι οι ίδιοι αυτοί, αναγγέλλοντας το πρόγραμμά τους από την ιστοσελίδα τους, αυτοδιαψεύδονται. Διότι γράφουν:
Σάββατο 26/5 canyoning (διάσχιση) στο φαράγγι του Λούσιου (το μοιραίο πρόγραμμα). Και για να μη μένει καμία αμφιβολία ως προς τι εννοούν όταν λένε canyoning, διαβάστε πως το περιγράφουν: Το canyoning είναι η κατάβαση φαραγγιών με τη χρήση σχοινιών. Κατά την κατάβαση περνά κανείς μέσα από καταρράκτες και κολυμπάει σε μικρές λίμνες που σχηματίζουν οι χείμαρροι διασχίζοντας το φαράγγι ή κατεβαίνει από ύψος μέχρι και 50 μέτρων με σχοινί (rappel). Παρέχεται όλος ο απαραίτητος και σύγχρονος εξοπλισμός, καθώς και εξειδικευμένοι συνοδοί – εκπαιδευτές. Η διάσχιση πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας κυρίως τεχνικές αναρρίχησης και καταρρίχησης».
Όσο τα είδατε εσείς όλα αυτά τα σχοινιά που θα έσωζαν ζωές, άλλο τόσο τα είδαν και τα θύματα της ανευθυνότητας.
Δυστυχώς, η ανάγκη του εγκλωβισμένου στα τσιμεντένια κλουβιά ανθρώπου να έρθει σε επαφή με την παρθένα φύση, αντιμετωπίζεται όχι μόνο από ιδιωτικές εταιρίες, αλλά και από φορείς της αυτοδιοίκησης και του κράτους ως ευκαιρία… αρπαχτής.
Στο σύνδρομο της «αρπαχτής»
