Ο ίδιος ο Ζήσης τηλεφώνησε στην αστυνομία για να πει ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε κάποιον κι ότι αν θέλουν να τον προλάβουν πρέπει να κάνουν γρήγορα. Κι όταν οι αστυνόμοι έφτασαν στο βενζινάδικο, τριάντα πέντε λεπτά μετά απ το τηλεφώνημα, τους υποδέχτηκε ο ίδιος και τους είπε να περάσουν μέσα. Εμείς τρέξαμε όλο περιέργεια. Ο Ζήσης ήταν ο ξένος, ο διαφορετικός, που είχε έρθει στα μέρη μας πριν από κάμποσα χρόνια και πρώτα άνοιξε καφενείο κι ύστερα βενζινάδικο.
Όλα αυτά τα χρόνια τον βλέπαμε σπάνια να κυκλοφορεί στην πόλη, αλλά συχνότερα στα χωριουδάκια γύρω από την πόλη και στα δυο τρία μαγαζιά κοντά στο σπίτι του. Ήταν γύρω στα πενήντα, ψηλός, ξερακιανός, με πρόσωπο ψυχρό, αδιάφορο αλλά πανέξυπνο (σ αυτό παίρναμε όρκο όλοι) με αργόσυρτη φωνή, που διηγούνταν ιστορίες για μέρη που εμείς ποτέ δεν είχαμε γνωρίσει -ένας ταξιδευτής που γύριζε τον κόσμο, όπως ο ίδιος έλεγε, χωρίς να μένει πουθενά για πολύν καιρό. Τον πρώτο καιρό που ήρθε στον τόπο μας έγινε σε όλους μας γνωστός γιατί κορόιδευε με τρόπο εκνευριστικό για μας και όλο περιφρόνηση τα χούγια και τις συνήθειές μας, χωρίς ποτέ από μέρους μας να τον προκαλέσει κάποιος ή να του δώσει αφορμή. Κορόιδευε τη συνήθειά μας να σκύβουμε το κεφάλι και να υποτασσόμαστε στη μοίρα μας δίχως να αντιδρούμε, κορόιδευε το χούι μας να ανακατεύουμε το τσίπουρο με νερό, πράγμα που ο ίδιος έβρισκε πως μόνο γυναικωτοί μπορούν να κάνουν κι όχι άντρες αληθινοί, ενώ αυτός κατέβαζε σκέτη τη βότκα, κορόιδευε κι άλλα πολλά, σημαντικά κι ασήμαντα, και γέλαγε απαίσια για τους τρόπους μας, πράγμα που μας έκανε να τον μισήσουμε και που του στοίχισε την πελατεία στο καφενείο, υποχρεώνοντάς τον ύστερα ν ανοίξει βενζινάδικο.
Κι έπειτα, εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ τηλεφώνησε στην αστυνομία για να πει ότι είχε πυροβολήσει και τραυμάτισε έναν νεαρό που ήρθε να τον ληστέψει και συνάντησε τους αστυνόμους στην πόρτα του βενζινάδικου και είπε: “Τον έσυρα από πίσω, να μην τον βλέπει ο κόσμος. Τηλεφώνησα για ασθενοφόρο, αλλά ακόμα έρχεται. Γι αυτό μη χάνετε τον καιρό σας με δαύτους”.
“Καλά έκανες και τον έκρυψες. Έρχονται εδώ και μικρά παιδιά με τους γονείς τους” είπε ένας από τους αστυνόμους και συμπλήρωσε: “Ήταν αυτοάμυνα. Έτσι είπες, νομίζω”.
“Κακώς νομίζεις” είπε ο Ζήσης.
Κι αυτό ήταν όλο…
Η φυλακή
