Οπως και το 1994, η Αθήνα αποδείχθηκε γούρικη για την Μίλαν, καθώς επικράτησε 2-1 της Λίβερπουλ στο ΟΑΚΑ, στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κατακτώντας τον 7ο τίτλο της ιστορίας της. Αντίθετα η Λίβερπουλ δεν μπόρεσε να επαναλάβει το θαύμα του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, παρά το γεγονός ότι έπαιξε αρκετά καλό ποδόσφαιρο, κυρίως στο πρώτο μέρος. Σκόρερ και των δύο τερμάτων για τους «ροσονέρι», ήταν ο Πίπο Ιντσάγκι (+45΄, 82΄) ενώ για τους Άγγλους μείωσε ο Κούιτ (89΄).
Η Μίλαν παρατάχθηκε με τρεις αμυντικούς μέσους (Αμπροζίνι, Ζέεντορφ, Γκατούζο) και με δεύτερο προωθημένο τον Κακά. Ο Μπενίτεθ δεν τοποθέτησε προσωπικό αντίπαλο στον Βραζιλιάνο, που ωστόσο είχε τη… διακριτική επιτήρηση του Ντάνιελ Αγκερ, όποτε οι «ροσονέρι» επανακτούσαν την κατοχή της μπάλας.
Από την άλλη πλευρά, η Λίβερπουλ παρατάχθηκε επίσης με έναν κλασικό επιθετικό, τον Ντιρκ Κούιτ, δίνοντας μεγάλο βάρος στα άκρα, με τον «Μπόλο» Ζέντεν αριστερά (έδινε βοήθειες ο Τζέραρντ) και τον Πέναντ δεξιά. Δημιουργικά η Μίλαν δεν υπήρχε, παρά μόνο όποτε έπαιρνε τη μπάλα ο Κακά, ο οποίος προσπαθούσε να ανοίξει το παιχνίδι στα άκρα, για τους Γιανκουλόφσκι, Οντο. Με τους Αλόνσο, Μασεράνο να κάνουν σπουδαία δουλειά στο κέντρο, οι «κόκκινοι» είχαν το «πάνω χέρι» σε όλο το πρώτο ημίχρονο και έφτασαν κοντά στο γκολ με τους Πέναντ (10΄), Τσάμπι Αλόνσο (27΄), έστω κι αν δε δημιούργησαν την κλασική ευκαιρία.
Κόντρα στη ροή του αγώνα, όμως, η Μίλαν πήρε το προβάδισμα σ΄ ένα καθοριστικό χρονικά σημείο. Με τη συμπλήρωση του 45λεπτου, ο Κακά κέρδισε φάουλ στην ευθεία του τέρματος και περίπου τρία μέτρα έξω από την περιοχή. Το εκτέλεσε ο Αντρέα Πίρλο, η μπάλα βρήκε στον Ιντζάγκι και ξεγέλασε τον Ρέινα για να καταλήξει στα δίχτυα. Οι «ροσονέρι» πήραν από το… πουθενά το προβάδισμα και -όπως είχε συμβεί πριν από δύο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη- πήγαν με πλεονέκτημα στα αποδυτήρια. Τότε, είχαν τρία γκολ να υπερασπιστούν, τώρα είχαν μόνο ένα…
Το 2005 το 3-0 του ημιχρόνου σίγουρα είχε ως συνέπεια των εφησυχασμό των «ροσονέρι». Στην Αθήνα ήταν πολύ πιο προσεκτικοί και στο δεύτερο μισό του αγώνα μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να μην αφήσουν (και) αυτό το τρόπαιο να φύγει από τα χέρια τους. Περιόρισαν τη δραστηριότητα του Πέναντ, έδωσαν χώρο στη Λίβερπουλ και έβγαζαν γρήγορα μπροστά τους Ιντζάγκι, Κακά στην «κόντρα» επίθεση.
Ο Μπενίτεθ άλλαξε τη διάταξη της ομάδας του στο 78΄, τοποθετώντας δεύτερο επιθετικό τον Πίτερ Κράουτς, με σαφή προσανατολισμό να «φορτώσει» την περιοχή της Μίλαν. Οσο ο χρόνος κυλούσε, η Λίβερπουλ έβγαινε όλο και πιο μπροστά, με αποτέλεσμα να μένει ανοιχτή στην άμυνα. Ετσι, οι «ροσονέρι» περίμεναν την ευκαιρία να «τελειώσουν» το ματς και το κατάφεραν στο 83΄ με τη μαγική ασίστ του Κακά στον Ιντζάγκι. Ο κορυφαίος Ιταλός σκόρερ όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων πέρασε και τον Ρέινα και «έγραψε» το 2-0 χαρίζοντας στη Μίλαν το 7ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της. Το γκολ του Ντιρκ Κούιτ στο 89΄ από θέση οφσάιντ, προσέφερε ένα τετράλεπτο σασπένς στον τελικό, αλλά δεν ήταν δυνατόν να αλλάξει τον ρου του αγώνα, παρά μόνο να διαμορφώσει το τελικό 2-1.
Με το σφύριγμα της λήξης από τον εξαιρετικό Γερμανό Χέρμπερτ Φάνκελ, άρχισε το πάρτι για τους Ιταλούς οπαδούς, που έφτασαν σε κατάσταση… έκστασης, όταν ο Μισέλ Πλατινί παρέδωσε την κούπα στον Πάολο Μαλντίνι.
Νωρίτερα, μαζί με το Θοδωρή Ζαγοράκη είχαν μοιράσει τα μετάλλια σε νικητές και ηττημένους.
Διαιτητής: Χέρμπερτ Φάντελ
Κίτρινες: Γκατούζο, Γιανκουλόφσκι – Μασεράνο, Κάραγκερ
Οι συνθέσεις:
ΜΙΛΑΝ (Κάρλο Αντσελότι): Ντίντα, Οντο, Νέστα, Μαλντίνι, Γιανκουλόφσκι (79΄ Καλάτζε), Αμπροζίνι, Γκατούζο, Ζέεντορφ (+90΄ Φαβάλι), Πίρλο, Κακά, Ιντζάγκι (88΄ Τζιλαρντίνο)
ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ (Ραφαέλ Μπενίτεθ): Ρέινα, Φίναν (88΄ Αρμπελόα), Αγκερ, Κάραγκερ, Ρίισε, Αλόνσο, Μασεράνο (78΄ Κράουτς), Τζέραρντ, Πέναντ, Ζέντεν (59΄ Κιούελ), Κούιτ
