ΤΟΠΙΚΑ

50 Θεσσαλοί σώθηκαν από τον θάνατο

50-θεσσαλοί-σώθηκαν-από-τον-θάνατο-364092

«Σπάσε τη σιωπή» το μήνυμα της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Κλίμακα»

Συνολικά 25 φορές περισσότερες είναι οι απόπειρες αυτοκτονίας στην Ελλάδα σε σχέση με τις αυτοκτονίες. Τη διετία 2017 – 2018 τουλάχιστον 50 Θεσσαλοί σώθηκαν από τον θάνατο. Μεταπείσθηκαν και σήμερα πατούν σε γερά θεμέλια στη ζωή τους. Οι άνθρωποί τους έχουν ικανοποιηθεί.

Η Ολγα Θεοδωρικάκου, υπεύθυνη έργου και στρατηγικής της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Κλίμακα», στο πλαίσιο της οποίας λειτουργεί η 24ωρη γραμμή παρέμβασης για τις αυτοκτονίες 1018, με την υποστήριξη του υπουργείου Υγείας, λέει ότι άφησαν πίσω τους τις τραυματικές εμπειρίες.

Πολλές φορές τα πράγματα στη ζωή εξελίσσονται με τρόπους, που δεν μπορούμε να φανταστούμε, ούτε να προβλέψουμε.

Στη γραμμή παρέμβασης την επίμαχη διετία έγιναν 30.000 κλήσεις και στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν ανώνυμες. Δεκάδες από τους ανθρώπους που ζήτησαν βοήθεια είναι από Βόλο, Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα.

«Αισθάνονταν ότι βρίσκονταν παγιδευμένοι σε αδιέξοδο και ήταν σε οριακό σημείο απελπισίας και απόγνωσης. Εμείς είμαστε εδώ για να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλη λύση», επισημαίνει η ίδια.

Πρέπει να σπάσει η σιωπή

Οταν η κατάσταση που βιώνει κάποιος είναι τόσο επώδυνη και ο ψυχικός πόνος τόσο βαρύς, πολλά άτομα αντιλαμβάνονται τον θάνατο σαν μόνη διέξοδό τους. Σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε έκφραση της πρόθεσης θανάτου και την πρόθεση αυτή χρειάζεται να τη λαμβάνουμε στα σοβαρά.

«Είναι λάθος καταχρηστικό να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος αυτός επιδιώκει μόνο την προσοχή μας. Ενα αυτοκαταστροφικό άτομο χρειάζεται βοήθεια από επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Ποτέ κανένας δεν πρέπει να χειρίζεται μία τέτοια κατάσταση μόνος», σημειώνει.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά σε μία τέτοια κατάσταση είναι λάθος να πιστεύουν ότι εάν μιλήσουν με τον συγγενή ή τον φίλο τους που έχει αυτή την πρόθεση θα του βάλουν κάποια ιδέα. «Δεν υπάρχει περίπτωση να ωθήσουμε κάποιον στην αυτοκτονία απλά και μόνο ρωτώντας τον αν σκέπτεται να κάνει κακό στον εαυτό του.

Αντίθετα σε περίπτωση που κάνουμε αυτή την ερώτηση μπορούμε να τον διευκολύνουμε να μιλήσει για αυτά που νιώθει και σκέπτεται. Οσο περισσότερο έχει προγραμματίσει τις πράξεις του, τον τρόπο με τον οποίο θα εκτελέσει την αυτοκτονία και τα μέσα, τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει», προειδοποίησε.

Για την υποστήριξη των ατόμων με αυτοκτονικές τάσεις και των οικογενειών τους η γραμμή παρέμβασης για τις αυτοκτονίες 1018 λειτουργεί σε 24ωρη βάση 365 μέρες τον χρόνο.

Υπάρχει πάντοτε επιθυμία για τη ζωή

«Εκτός από την πρόθεση για θάνατο, υπάρχει πάντοτε και η επιθυμία για ζωή». Αυτό το μήνυμα στέλνει στους ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις η Ολγα Θεωδορικάκου.

Οπως εξηγεί «θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αυτοκτονία δεν αφορά σε περίεργους ή ιδιόρρυθμους ανθρώπους. Η αυτοκτονία είναι αρκετά συχνή και ο καθένας από εμάς μπορεί να βρεθεί σε ανάλογη θέση. Να αισθανθεί ότι ο θάνατός είναι η μόνη λύση στο αδιέξοδο. Ωστόσο τα συναισθήματά του είναι αμφιθυμικά».

Οι επιστήμονες στη γραμμή παρέμβασης για τις αυτοκτονίες δουλεύουν με ανθρώπους που θέλουν να αυτοκτονήσουν και σε αυτή τη βάση ξέρουν ότι η αυτοκτονία δεν είναι ούτε μοιραία, ούτε αναπόφευκτη.

Αναφέρουν μοναξιά και απόγνωση

Συναισθήματα μοναξιάς, απόγνωσης, απελπισίας αναφέρουν οι προσφεύγοντες για βοήθεια στη γραμμή παρέμβασης. Ισως να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δείκτες αυτοκτονιών είναι ιδιαίτερα υψηλοί στους υπερήλικες.

Η κ. Θεοδωρικάκου λέει ότι σε αυτή την ηλικιακή ομάδα συνυπάρχουν και πολλές σωματικές νόσοι με επιβάρυνση στη λειτουργικότητα.

Γενικότερα στα άτομα που ζητούν βοήθεια υπάρχουν δυσκολίες στην οικονομική και την κοινωνική ζωή, που χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Πολυπαραγοντικό το πρόβλημα

Η αυτοκτονία είναι η ακραία έκφραση ενός συνολικού τρόπου ζωής, μίας συνολικής προσωπικότητας. Ακόμη, μπορεί να έχει γονιδιακό χαρακτήρα. Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί μία νόσο και μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Η υπεύθυνη λέει ότι «η γραμμή παρέμβασης έχει χρειαστεί να συνεργαστεί ακόμη και με την Αστυνομία και το ΕΚΑΒ για να αποτρέψει μία τέτοια ενέργεια. Παρεμβαίνει με κάθε τρόπο. Κάποια από τα άτομα που ζητούν βοήθεια μπορεί για παράδειγμα να έχουν στρέψει ήδη όπλο κατά του εαυτού τους ή να έχουν καταναλώσει χάπια».

Το κρίσιμο χρονικό διάστημα

Το φάσμα της αυτοκτονικής κρίσης μπορεί να διαρκεί έως και ενάμιση με δύο μήνες. «Σε όλο αυτό το διάστημα μας τηλεφωνούν και μιλούν για τις τάσεις τους. Συγγενικά τους πρόσωπα διατυπώνουν φόβους. Υπάρχουν ενδείξεις για την αυτοκτονική κρίση. Υπάρχουν αλλαγές στη συμπεριφορά. Αλλαγές στις συνήθειες του ύπνου, της διατροφής, επιθετικές συμπεριφορές. Αλλοι κοιτάζουν να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις τους. Τακτοποιούν χρέη και συντάσσουν διαθήκες χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Αλλοι κλείνονται στον εαυτό τους και απομονώνονται. Εχουν λιγότερες επαφές με την οικογένεια, με τους φίλους. Εχουν μικρότερες επιδόσεις στην εργασία», περιγράφει η κ. Θεοδωρικάκου.

Στόχος η εξειδικευμένη βοήθεια

Τα άτομα που βρίσκονται σε αυτή τη θέση πρέπει οπωσδήποτε να λάβουν εξειδικευμένη βοήθεια από επαγγελματίες υγείας. «Εκεί πρέπει να δούμε και άλλα πράγματα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που νοσηλεύονται ή έρχονται σε επαφή με Υπηρεσίες Υγείας, ωστόσο δεν είναι εδραιωμένο ακόμη ένα σύστημα που να εξασφαλίζει ότι τα άτομα αυτά μετά τη νοσηλεία ή την απόπειρα θα πάρουν τη βοήθεια που χρειάζονται, ώστε να μην επαναληφθεί μία νέα προσπάθεια. Το χρονικό διάστημα μετά από μία απόπειρα είναι περίοδος υψηλού κινδύνου», καταλήγει η ίδια.

Δραματικές οι απώλειες

Επισημαίνεται ότι περισσότεροι από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν τα τελευταία χρόνια στη χώρα, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 5.000 πενθούντες ετησίως. Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες και μελέτες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 5 – 10 άτομα που πενθούν, βιώνοντας όχι μόνο το συναισθηματικό φορτίο του πένθους, αλλά και τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες του στίγματος της αυτοκτονίας.

Η αυτοκτονία είναι ένα μείζον πρόβλημα της δημόσιας υγείας και ως τέτοιο αναγνωρίζεται και αντιμετωπίζεται σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Δυνητικά αφορά στον καθένα, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή κοινωνικοοικονομικής τάξης. Σε αυτόν τον άξονα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει ήδη από το 1990 την καθολική αναγνώριση της αυτοκτονίας ως ζήτημα δημόσιας υγείας και την ανάπτυξη εθνικών προγραμμάτων πρόληψης, τα οποία θα είναι διασυνδεδεμένα με τις πολιτικές δημόσιας υγείας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου