ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η καύση των σκουπιδιών

η-καύση-των-σκουπιδιών-471009

Του Κώστα Λούλη

Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι τους γονείς μου να μου μιλούν σχετικά με τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τη διαχείριση των σκουπιδιών και τη σπατάλη τροφίμων.

Η κομποστοποίηση, η ανακύκλωση και η ξεχωριστή «ταφή» των μπαταριών ήταν για μένα «μυστικές γνώσεις», άγνωστες τότε για τους φίλους της γειτονιάς και τους συμμαθητές των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου μου.

Η αγάπη για το πράσινο είχε μπολιαστεί από νωρίς μέσα μου. Ο κήπος του σπιτιού που μεγάλωσα ήταν το καμάρι μας.

Μετά τα 12 μου χρόνια με εντυπωσίασαν δύο γεγονότα σχετικά με τα σκουπίδια:

1) Το 1969 επισκέφτηκα με τους γονείς μου στην Ελβετία ένα τεράστιο εργοστάσιο (το μεγαλύτερο στον κόσμο) κατασκευής μηχανημάτων για μύλους και μακαρονοποιΐα, που συνεργαζόμασταν από το 1894.

Ηταν για μένα κάτι το εντυπωσιακό, αλλά έμεινα κυριολεκτικά έκπληκτος όταν είδαμε εκεί ένα καινούργιο τμήμα που κατασκεύαζε μηχανήματα διαλογής επεξεργασίας και αξιοποιήσεως των απορριμμάτων! Το θεώρησα αδιανόητο! Η ευαισθητοποίηση των Ελβετών για το περιβάλλον σε συνδυασμό με τον ελληνικό λήθαργο για το τόσο σημαντικό αυτό θέμα – της διαχείρισης των αποβλήτων της καθημερινής μας ζωής – με προβλημάτισε έντονα.

2) Η καύση των «νωπών» σκουπιδιών στις χωματερές των πρωτευουσών των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, με τα καθεστώτα τότε της «αριστεράς και της …προόδου», που κατέστρεψαν το οικοσύστημα του Ευξείνου Πόντου και προξένησαν πρωτοφανή μόλυνση στο περιβάλλον, αγνοώντας τις επιπτώσεις στην υγεία, στην επιβίωση, αλλά και στην ποιότητα ζωής των πολιτών.

Ανεξίτηλη παραμένει στη μνήμη μου η απαράδεκτη εικόνα του τεράστιου σκουπιδότοπου του Βουκουρεστίου, στην περιοχή Ferendar, με την αποπνικτική βρόμα και δυσωδία, τη συνεχή έρπουσα φωτιά που το βράδυ κοκκίνιζε τον ουρανό, τα αποκαΐδια που αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα, τη μόνιμη κάπνα και τους εκατοντάδες φτωχούς ρακοσυλλέκτες στις περιοχές των «φρέσκων» σκουπιδιών πριν τη φυσική τους ξήρανση…

Αυτή την καύση των σκουπιδιών τη θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Με έκπληξη στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές άκουσα στο προαύλιο του 62ου εκλογικού κέντρου Διμηνίου ότι η ΑΓΕΤ χρησιμοποιεί σκουπίδια για καύση στους κλιβάνους της, όπως με ενημέρωσε ένας ευγενικός κύριος, που έκανε μάλιστα ένα δημοψήφισμα για να καταδικάσει αυτή την τακτική και συμφώνησα απόλυτα μαζί του.

Οφείλω να υπογραμμίσω πως δεν έχω καμία ένσταση για τη λειτουργία της ΑΓΕΤ εφόσον αυτή δεν μολύνει τα περιβάλλον.

Το ίδιο έκανα λίγες μέρες αργότερα, μετά την εκλογή μου ως δημοτικού συμβούλου, όταν ζήτησαν τη γνώμη μου συμπολίτες έξω από τον περίβολο του Αγίου Νικολάου.

Συμφώνησα μαζί τους χωρίς κανέναν δισταγμό και προσυπέγραψα μάλιστα πως είναι απαράδεκτη η καύση των σκουπιδιών, ενθυμούμενος το Βουκουρέστι την εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Ομως η επεξεργασία των σκουπιδιών, με την προϋπόθεση φυσικά να εφαρμόζονται απόλυτα οι οδηγίες και οι σχετικοί κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και η μετατροπή μέρους αυτών ως καύσιμη ύλη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, που κανείς δεν μου εξήγησε στις δύο αυτές συναντήσεις.

Αλίμονο αν θα διαφωνούσα με κάτι που εφαρμόζεται με επιτυχία σε πάρα πολλές πολιτισμένες χώρες του κόσμου και μάλιστα με μια τεχνολογία που έχει σαφώς βελτιωθεί σημαντικά, από εκείνη που πρωτογνώρισα ακριβώς πριν μισό αιώνα.

Τα δύο εργοστάσια καύσης απορριμμάτων για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, που είδα τα τελευταία χρόνια να λειτουργούν μέσα στη Βιέννη και στη Ζυρίχη, χωρίς κανένα κίνδυνο μολύνσεως του περιβάλλοντος, είναι κυριολεκτικά άξια θαυμασμού. Ολοι μας έχουμε όμως καθήκον να ελέγχουμε το τεχνολογικό επίπεδο και τη σωστή λειτουργία των μονάδων αυτών.

Σέβομαι απόλυτα τις ανησυχίες των οικολόγων και συμμερίζομαι τους προβληματισμούς τους.

Βέβαια όπως σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους υπάρχουν πάντοτε ακραία στοιχεία της υπερβολής, που γίνονται ορισμένες φορές γραφικά και τελικά βλάπτουν το διεθνές κίνημα των οικολόγων και αυτό είναι πραγματικά λυπηρό.

Προσωπικάμπορεί να μην είμαι μέλος κάποιας οργανώσεως σιωπηρών ή διαμαρτυρομένων οικολόγων, όμως κατασκεύασα τον πρώτο μύλο στην Ελλάδα με ΜΗΔΕΝΙΚΑ στερεά, υγρά και αέρια απόβλητα, φύτεψα στη ζωή μου περισσότερα από 1.000 δέντρα, δημιούργησα ένα πρότυπο αγρόκτημα μεταλλάσσοντας μια βραχώδη περιοχή σε όαση, που βρίσκεται τώρα η ΚΙΒΩΤΟΣ, στο Διμήνι, όπου υπάρχει η μεγαλύτερη τράπεζα σπόρων σε ελληνικό κτήμα, με εγκατάσταση κομποστοποίησης και επεξεργασίας κοπριάς με ενεργούς μικροοργανισμούς. Επίσης έγραψα δύο βιβλία με τους προβληματισμούς μου σχετικά με τη μόλυνση του περιβάλλοντος, που στο ένα μάλιστα έδωσα τον τίτλο «Οικοφονία», μιας λέξης που είναι δικής μου έμπνευσης (φόνος του οικοσυστήματος).

Για αυτούς τους λόγους θεωρώ τον εαυτό μου έναν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο οικολόγο με ΠΡΑΚΤΙΚΑ μάλιστα δείγματα γραφής.

Σε ό,τι δε αφορά στη δήθεν διάσταση απόψεων με τον δήμαρχο κύριο Αχιλλέα Μπέο θέλω να διευκρινίσω πως οι απόψεις μας γενικά και ειδικά σε αυτό το θέμα ταυτίζονται, αλλιώς δεν θα του ζητούσα να με συμπεριλάβει στον συνδυασμό του. Εκτός αυτού όμως υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό.

Εχω ως αρχή, όταν είμαι μέλος μιας ομάδας υπό την ηγεσία κάποιου που επιλέγω να ακολουθώ και να στηρίζω, σε ενδεχόμενη διάσταση απόψεων αν δεν πείσω αναφέροντας τα επιχειρήματά μου, τότε θα συντάσσομαι απόλυτα στα δημοτικά συμβούλια με την άποψη του δημάρχου και της πλειοψηφίας της ομάδας μας.

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ διευκρινίζει ότι, εκ παραδρομής δε δημοσιεύτηκαν στην έντυπη έκδοση οι δύο τελευταίοι παράγραφοι του άρθρου του Κώστα Λούλη, όπως πλέον περιλαμβάνονται στην παραπάνω ηλεκτρονική ανάρτηση.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου