Ηκυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει περιμένοντας τη συνεδρίαση της 24ης Μαΐου, οι μέρες μέχρι τότε όμως δεν θα είναι σίγουρα στρωμένες με ροδοπέταλα. Ενα ακόμη πολυνομοσχέδιο σκούπα με μέτρα περίπου 5,4 δισ. θα κατατεθεί στη Βουλή για να ψήφιση, καταρρίπτοντας ίσως τις τελευταίες κόκκινες γραμμές.
Το επιπλέον αυτό κόστος οδηγεί, όχι απλά σε μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος και των συντάξεων, αλλά σε αγωνία επιβίωσης ολόκληρο τον λαό και σε πλήρες αδιέξοδο κάθε μικρής και μεσαίας επιχείρησης που άντεχε ακόμη.
Η υπερφορολόγηση, η φτώχεια, η ανεργία, η καταστροφή της επιχειρηματικότητας, η διάλυση του κοινωνικού κράτους (παιδεία – υγεία – κοινωνική ασφάλιση) δεσμεύουν τη χώρα για πολλά χρόνια στον φαύλο κύκλο μίας ύφεσης που έχει καταστρέψει κάθε ικμάδα ανταγωνιστικότητας που υπήρχε όπως επιβεβαιώνει και η μελέτη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ που δημοσιεύει στις σελίδες του σήμερα ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ.
Δυστυχώς μετά από έξι ολόκληρα χρόνια σκληρών μνημονιακών πολιτικών συνεχίζεται το ίδιο καταστροφικό μείγμα πολιτικών με αποτέλεσμα να καταρρίπτονται και οι τελευταίες αυταπάτες που μπορεί να υπήρξαν σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ότι κάτι θα άλλαζε.
Και μπορεί η κυβέρνηση να μην το παραδέχεται όμως εκτός από τα νέα μέτρα 5,4 δισ. ευρώ έρχονται και άλλες προκλητικές ρυθμίσεις για το λαό. Η θεσμοθέτηση του «κόφτη» που περιλαμβάνει μισθούς και συντάξεις ισοδυναμεί με τη θεσμοθέτηση νέων προληπτικών μέτρων. Το χειρότερο βέβαια από όλα είναι ότι δεσμεύεται η χώρα για τα επόμενα χρόνια, ενώ παράλληλα παραδίδεται μέσω του ταμείου που θα γίνει ουσιαστικά όλος ο δημόσιος πλούτος της χώρας στους πρώτα από όλα δανειστές και κατά τα άλλα εταίρους μας.
Οικονομολόγοι δεν είμαστε, για αυτό και δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η συζήτηση που φαίνεται ότι θα ξεκινήσει για το χρέος εάν μπορεί αυτή τη στιγμή να αντισταθμίσει τη νέα χασούρα, τις καινούργιες επιβαρύνσεις που έρχονται για τους πολίτες. Εάν μάλιστα αυτή η συζήτηση για το χρέος ξεκινήσει ουσιαστικά μετά το 2018, τότε σίγουρα τα όποια οφέλη μπορούν να υπάρξουν δεν μπορεί να αναμένονται πριν το 2020. Τι μέλλει γενέσθαι όμως μέχρι τότε, με ένα λαό ξεζουμισμένο, με μία οικονομία σε βαθιά ύφεση και με μία κοινωνία στα όρια της παράλυσης;
Η ανάγκη επιβίωσης του λαού και της χώρας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να βασιστεί ούτε σε εκτιμήσεις, ούτε σε γενικές αναφορές ευχολογίων και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, διότι ο χρόνος ήδη όχι μόνο κυλά αντίστροφα, αλλά μιλώντας καθημερινά ειδικά με επαγγελματίες της αγοράς, μάλλον εκπνέει.
