Είναι φυσικά αυτονόητο ότι οι νέοι είναι το αύριο του τόπου, κάθε τόπου και σε κάθε εποχή. Και ακριβώς αυτό με κάνει να ανησυχώ για το πολιτικό αύριο αυτού του τόπου, κρίνοντας από το πολιτικό σήμερα της νεολαίας του.
Υποτίθεται τουλάχιστον, ότι το περισσότερο αναπτυγμένο πνευματικώς κομμάτι αυτής της νεολαίας είναι οι φοιτητές και σπουδαστές της. Οι οποίοι επί είκοσι δύο χρόνια τώρα, από το 1985, εμφανίζονται ανίκανοι να συνεννοηθούν για τα στοιχειώδη.
Αδυνατούν να βρουν γλώσσα συνεννόησης, -και μάλιστα όταν πρόκειται περί αριθμών- ώστε να εκδώσουν κοινώς αποδεκτά αποτελέσματα από τις φοιτητικές αρχαιρεσίες. Και κάθε παράταξη μας λέει τα δικά της. Τα οποία αμφισβητούνται από όλους τους άλλους.
Το χειρότερο όμως είναι ότι επί τόσα χρόνια, οχυρωμένοι πίσω από κομματικά πείσματα και μικροψυχίες, δεν καταφέρνουν ούτε καν να εκλέξουν πρόεδρο της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδος (ΕΦΕΕ).
Πρόκειται για μια πλήρη περιφρόνηση των θεσμών και των δημοκρατικών διαδικασιών. Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη στο χώρο του φοιτητικού κινήματος, που άλλοτε ήταν μήτρα γεννήσεως ιδεών και ηγετικών φυσιογνωμιών όπως οι Πάγκαλος, Κωνσταντόπουλος, ΤΖαννετάκος, Γιαννουλόπουλος, Τζουμάκας. Και τελευταίος ο Παπουτσής -μετά από αυτόν το χάος, λες και ήταν ο Λουδοβίκος Ήλιος.
Πόσο μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι αύριο, ως πολιτικοί, ως στελέχη κομμάτων και παράγοντες της αυτοδιοίκησης, θα κάνουν το δημόσιο βίο μας καλύτερο αυτοί οι άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί στην πλήρη ασυνεννοησία και την περιφρόνηση των κανόνων της δημοκρατικής διαδικασίας;
Αλλά η ευθύνη δεν είναι αποκλειστικά δική τους. Είναι κυρίως των κομμάτων στα οποία ανήκουν. Και τα οποία δεν αντιλαμβάνονται το ολέθριο μήνυμα που εκπορεύεται από αυτή την θλιβερή πραγματικότητα. Ιδίως δε τα κόμματα της Αριστεράς τα οποία αγωνίζονται υπέρ της απλής αναλογικής, εκλογικού συστήματος που προϋποθέτει πολιτικές δυνάμεις ικανές να συνεργάζονται και όχι να δημιουργούν και να συντηρούν διαρκή αδιέξοδα.
Όταν λοιπόν δια της απλής αναλογικής αναδεικνύεται η αδυναμία συνεργασίας ακόμη και σε επίπεδο φοιτητικών οργανώσεων ή άλλων σωματείων -το ζήσαμε και στην Ένωση Συντακτών με την πολύμηνη αδυναμία εκλογής προέδρου- κάποιοι σκάβουν το λάκκο εκείνων για τα οποία εμφανίζονται να κόπτονται.
Διδάγματα πικρά από τις φοιτητικές εκλογές
