Ο διχασμός του Εργατικού Κινήματος

Ξεκινάμε σήμερα ορμώμενοι από μια μεγάλη απορία που μας έχει δημιουργήσει η κατάσταση, η σχετική με την εργατική Πρωτομαγιά. Ένα αφελές, αν θέλετε, ερώτημα που όμως εύλογα προκύπτει και το οποίο δημιουργεί μια σύγχυση σχετικά με το κίνητρο και την σκοπιμότητα κάποιων ενεργειών. Αυτή τη φορά αυτή η σύγχυση περιστρέφεται γύρω από το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του. Που κάποιοι το καπηλεύονται και το εκμεταλλεύονται στον έσχατο βαθμό, στο βωμό κάποιων σκοπιμοτήτων, που δυστυχώς στη χώρα μας έχουν πια λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Που έχουν γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ακυρώνουν αγώνες δεκαετιών και να καταπατούν ακόμη και τη λογική.
Το κεντρικό σημείο αναφοράς μας για σήμερα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τις εκδηλώσεις για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς. Κινητοποιήσεις με έντονα διχαστικά φαινόμενα, που σαν κύριο χαρακτηριστικό είχαν και αυτή τη φορά –και ίσως φέτος σε ακόμη πιο έντονο βαθμό- την έντονη διάσπαση του εργατικού κινήματος της χώρας μας. Ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, με το φετινό εορτασμό να είναι ίσως η χειρότερη στιγμή με το χωρισμό σε τρεις διαφορετικές παρατάξεις. Που είχαν ως αποτέλεσμα να υπάρχουν τρεις διαφορετικοί πυρήνες εκδηλώσεων. Αυτός της –πλειοψηφικά- «πράσινης» ΓΣΕΕ, του «κόκκινου» ΠΑΜΕ, που τα τελευταία χρόνια αποτελεί την κλασική πλέον μορφή διάσπασης, και εσχάτως και της «μπλε» ΔΑΚΕ.
Τα αποτελέσματα της κατάστασης αυτής ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα. Μικρές πορείες, ουσιαστικά ανάξιες λόγου, αν τις συγκρίνουμε με τις πραγματικά μεγαλειώδεις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ’80 και του ’90, με μηδενικά μηνύματα. Αλήθεια πείτε μου αποκομίσατε κάτι από τον φετινό εορτασμό; Που είναι οι εορτασμοί παλαιοτέρων χρόνων που αποτελούσαν κατά κόρον μανιφέστα των διεκδικήσεων των εργαζομένων και των λαϊκών απαιτήσεων; Ειδικά φέτος απλά βγήκε μια υποχρέωση, τίποτε παραπάνω, σε μια περίοδο που τα προβλήματα του εργατικού κινήματος και γενικότερα των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων είναι πολλά και σύνθετα, πιο σημαντικά από ποτέ. Σε μια χρονική συγκυρία που πλήττονται βασικές κατακτήσεις και το μέλλον προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση προοιωνίζεται ακόμη χειρότερο. Σε μια περίοδο που ο αγώνας θα έπρεπε να είναι ενιαίος, μαζικός, ενωμένος και αχρωμάτιστος.
Το μόνο, αν θέλετε, συναίσθημα που μας δημιούργησε η φετινή κατάσταση είναι απογοήτευση και πικρία. Για την εικόνα κυρίως που παρουσιάζει το συνδικαλιστικό κίνημα, που μόνο ως τραγική μπορεί να χαρακτηριστεί και για τον ισχυρό κομματισμό που έχει κυριεύσει τα πάντα πλέον στη χώρα μας. Φυσιολογική συνέπεια όλων αυτών να παρουσιάζεται μια εικόνα διάλυσης, αποτέλεσμα του κομματισμού, μια έκπτωση στα ήθη και τους στόχους, μια εικόνα αποσάθρωσης. Η εικόνα ενός κινήματος, που κανονικά θα έπρεπε να είναι μαζικό, να άγεται και να φέρεται χωρίς πυξίδα ανάλογα με τις ωφελιμιστικές τάσεις του κάθε κομματικού γραφείου και τις ψηφοθηρικές ανάγκες του κάθε μηχανισμού.
Αλήθεια, ο αριστερός εργάτης έχει διαφορετικές ανάγκες από τον δεξιό; Τα προβλήματα του Νεοδημοκράτη εργαζομένου είναι διαφορετικά από αυτά του Πασοκτζή ή του Αριστερού; Ο καθένας τους δηλαδή θα συνταξιοδοτηθεί σε διαφορετικές ηλικίες και με διαφορετικά χρηματικά ποσά; Ή μήπως τα ζητούμενα της οικογένειας του καθενός από αυτούς είναι διαφορετικά ανάλογα με το κόμμα της προτιμήσεώς του; Πιστεύουμε ότι οι απαντήσεις είναι δεδομένες και έρχονται φυσιολογικά στο μυαλό όλων μας. Τα προβλήματα και τα ζητούμενα είναι τα ίδια για όλους μας. Και τα συμφέροντα κοινά και ιδίως αυτά που πλήττονται. Γιατί λοιπόν ο διχασμός; Από πού προκύπτει και ποιος τον προκαλεί ή τον υποκινεί; Είναι πλέον τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε ότι όσο ο λαός διχάζεται τόσο ασθενεί και η δυναμική των διεκδικήσεών του; Και ότι γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη η ευκολία με την οποία μπορούν να πλήττονται τα συμφέροντα και οι κατακτήσεις του;
Ποιοι λοιπόν είναι οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης; Σαφώς τα κόμματα και οι κομματικοί μηχανισμοί που με την στάση και την τακτική τους διχάζουν τον λαό, που φροντίζουν να καλλιεργούν και να συντηρούν μονίμως την πόλωση, που τόσο πολύ έχει στοιχίσει στον τόπο μας, που θέλουν τους πολίτες πιόνια, που προωθούν τη μαζοποίηση, που σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμούν πολίτες ιδεολογικά και διανοητικά αυτόνομους και ενεργούς. Που επιδίωξη τους είναι να υπάρχουν πολίτες που εύκολα θα χειραγωγούνται και θα κατευθύνονται. Τα κόμματα βέβαια κάνουν τη δουλειά τους, θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκαιο.
Το πρόβλημα μάλλον εντοπίζεται κάπου αλλού. Πρώτα απ’ όλα ένα σημαντικό κομμάτι του προβλήματος αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι των ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αυτοί που εκφράζουν και υλοποιούν το διχασμό που παρατηρείται και τις όποιες πολιτικές. Αυτοί που δήθεν εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τους εργαζομένους. Που υποδεικνύονται ουσιαστικά από τα κεντρικά γραφεία του κάθε κόμματος και που ο ρόλος τους είναι σχετικά διφορούμενος. Αλήθεια με τι είδους ανθρώπους έχουμε να κάνουμε; Πρόκειται για μωροφιλόδοξα πιόνια κάποιων κομματικών μηχανισμών ή για καιροσκόπους εκμεταλλευτές κάποιων καταστάσεων και συγκυριών με μόνο στόχο το προσωπικό τους συμφέρον και την προσωπική τους ανέλιξη; Μια ματιά στη σύνθεση της Βουλής ή των νομαρχιακών και δημοτικών συμβουλίων ανά τη χώρα μας, μας δίνει την απάντηση. Στρατιές ολόκληρες από δαύτους καταλαμβάνουν κάποιο έδρανο, ως αποτέλεσμα των υπηρεσιών που προσέφεραν. Σε ποιον τις προσέφεραν βέβαια είναι δύσκολο να το πει κανείς με βεβαιότητα.
Την μεγαλύτερη βέβαια ευθύνη την φέρουμε όλοι εμείς. Οι απλοί εργαζόμενοι, οι απλοί πολίτες που παρακολουθούμε αμέτοχοι όλα αυτά τα αστεία και συνάμα τραγικά περιστατικά. Που βλέπουμε τα συμφέροντά μας, τα κεκτημένα μας καθημερινά να πλήττονται και δεν αντιδρούμε. Που οι υποχρεώσεις μας καθημερινά αυξάνουν και που κάποιοι μας φορτώνουν καθημερινά με νέους ζυγούς. Που επιτρέπουμε σε όλους αυτούς να μας εκμεταλλεύονται και να θησαυρίζουν στην πλάτη μας. Που δεχόμαστε να αντιμετωπιζόμαστε ως μάζα, γιατί εμείς βάλαμε τους εαυτούς μας στη θέση αυτή. Που μας ενδιαφέρει πια περισσότερο ο Αρναούτογλου και η Λαμπίρη, παρά το μέλλον μας. Εμείς, μια κοινωνία που στο παρελθόν υπήρξε έντονα πολιτικοποιημένη και εξαιρετικά ενεργή και τώρα απλά καθόμαστε και παρακολουθούμε να διαμορφώνουν το μέλλον μας, χωρίς εμάς όμως.
Κάποτε αυτή η κατάσταση θα πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει να ξυπνήσουμε από το λήθαργο που έχουμε περιπέσει και να αρχίσουμε να διεκδικούμε. Αληθινά όμως και όχι κατά τον τρόπο που το εννοούν κάποιοι συνδικαλιστικοί ηγέτες. Προπάντων κάποτε θα πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το διχασμό και την πόλωση που κάποιοι άλλοι μας σερβίρουν. Γιατί οι μοναδικοί που δεν ωφελούνται από τις καταστάσεις αυτές είμαστε όλοι εμείς. Οι απλοί πολίτες, οι απλοί εργαζόμενοι.