Εργα μαθητών του 6ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας πλαισίωσαν τις προχθεσινές εκδηλώσεις μνήμης
Συγκλονιστικά είναι τα ζωγραφικά έργα των μαθητών του 6ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας, που ζωντανεύουν στιγμές της πιο δραματικής περιόδου της ιστορίας. Τα παιδιά προσέγγισαν με ευαισθησία και μέσα από τη δική τους ματιά το Ολοκαύτωμα και αποτύπωσαν τα συναισθήματά τους στα ζωγραφικά έργα που κοσμούν την πρόσκληση για τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης που πραγματοποιήθηκαν προχθές στον Βόλο.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Οι ζωγραφικές δημιουργίες των παιδιών φυλλομετρούν την πιο μελανή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας και μιλούν εύγλωττα για την ειρήνη που αποτελεί διαχρονικό αίτημα της ανθρωπότητας, ενώ η εργασία του Δημοτικού Νέας Ιωνίας διανεμήθηκε στους επίσημους προσκεκλημένους της προχθεσινής εκδήλωσης μνήμης.
«Η διδασκαλία του Ολοκαυτώματος είναι μια ευκαιρία να βοηθήσουμε τα παιδιά να στοχαστούν πάνω στην ανθρώπινη φύση και τις ανθρώπινες αξίες. Ιδιαίτερη τιμή για το σχολείο μας και ένας δημόσιος έπαινος για τους μαθητές μας, που έγραψαν τις σκέψεις τους και ζωγράφισαν για το Ολοκαύτωμα, ήταν η πρωτοβουλία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου οι ζωγραφιές των παιδιών να κοσμούν τη φετινή πρόσκληση της εκδήλωσης μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος. Επίσης μαθητές μας άναψαν το 7ο κερί της λυχνίας κατά την εκδήλωση στη μνήμη των θυμάτων», υπογραμμίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η Αγάπη Ξανθοπούλου, διευθύντρια του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ν. Ιωνίας Βόλου.
Βιωματική προσέγγιση
«Ψυχή» του εκπαιδευτικού προγράμματος για το Ολοκαύτωμα ο δάσκαλος του σχολείου Γεράσιμος Τσιμπλούλης, ο οποίος σημειώνει από την πλευρά του ότι: «Η διδασκαλία του Ολοκαυτώματος αποτελεί τμήμα της ευρύτερης παιδείας μας, γιατί επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο, τις αξίες που μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές, αλλά και από τις οποίες εμπνέονται οι δικές μας πράξεις. Πώς, όμως, μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας για όσα συνέβησαν; Πώς θα τους εξηγήσουμε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, που σίγουρα θα τα στενοχωρήσει και θα τα μπερδέψει;».
Κατά την περσινή σχολική χρονιά μέσα από ένα πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που την επιστημονική ευθύνη έχει ο επίκουρος καθηγητής Κώστας Μάγος και με τη δασκάλα -μουσειοπαιδαγωγό Θεοδοσία Ράπτου που έχει την ευθύνη υλοποίησής του, οι μαθητές προσέγγισαν βιωματικά το θέμα, υλοποιώντας παράλληλα σειρά δραστηριοτήτων στο σχολείο.
«Με παρουσίαση εικόνων σε power point, με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της Βάσως Σταματίου «ΒΑΡΟΥΜ; Γιατί;» και φύλλα εργασίας διδάξαμε το Ολοκαύτωμα. Καρπός ήταν η εργασία μας, που προσφέραμε στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κατά την επίσκεψή μας στο Προεδρικό Μέγαρο».
Οι μαθητές προσέγγισαν το Ολοκαύτωμα φέτος μέσα από απλά κείμενα ιστορικά και μαρτυριών, φωτογραφικό υλικό και την κινηματογραφική ταινία «Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα». «Τα σχόλια των μαθητών σε φωτογραφίες, η δημιουργία χαϊκού ποιημάτων και τα ζωγραφικά τους έργα αποτυπώνουν κατά ένα μέρος τη διδακτική μας προσέγγιση και προσπάθεια. Το όλο πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με επίσκεψη στην Εβραϊκή Συναγωγή» υπογραμμίζει ο κ. Τσιμπλούλης.
Τι λένε τα παιδιά
Οι μαθητές της Στ΄ τάξης εξέφρασαν τις σκέψεις τους με έμμετρο λόγο, υιοθετώντας την ιαπωνική ποιητική φόρμα χαϊκού που είναι επιγραμματική ποίηση.
Τα ποιήματα των μαθητών της Στ2΄ τάξης αναφέρουν: «Εβραίοι πάνε στα συρματοπλέγματα, παντού θάνατος» (Δέσποινα Μπασιά), «Λύπη και φόβος στα συρματοπλέγματα, κλαίνε τα παιδιά» (Αννα Στρούγγη), «Παιδιά του κόσμου πόνο, λύπη, θάνατο δεν τα θέλουνε» (Διονύσης Παπούλιας), «Φοβούνται παιδιά, πεθαίνουν οι γονείς τους, αίματα παντού» (Δημήτρης Λεβέντης), «Κλαίνε τα παιδιά, τον θάνατο φοβούνται, πείνα φοβερή» (Σοφία Ζωγράφου), «Σε στρατόπεδο, συρματόπλεγμα μακρύ, ήρθαν οι νεκροί» (Ρούλα Μακρή), «Φωνάξτε παιδιά, ο ρατσισμός πονάει και θυμό φέρνει» (Αγγελος Σέρινυι), «Θρηνούν άνθρωποι σε ολόκληρη τη Γη, Εβραίοι νεκροί» (Ερικ Πρίφτι), «Πάνε τα παιδιά ζωντανά στη φυλακή, νεκρά θα φύγουν» (Βασίλης Πλιάκας), «Ρατσισμός παντού, θάνατος επικρατεί στα στρατόπεδα» (Λαμπρινή Σούμπαση), «Φοβούνται τα παιδιά, στρατόπεδα κλεισμένα, θάνατος φτάνει» (Μαρία Τζιαμτζή – Κοντού), «Ποτέ τη χαρά δεν φέρνει ο πόλεμος, μόνο θάνατο» (Θοδωρής Τζιώρτζης), «Χαρά δεν φέρνει ο πόλεμος φίλε μου, μόνο θάνατο» (Κασσιανή Παπαργυροπούλου), «Παιδιά κλαίνε, αναζητούν στους δρόμους φαΐ να φάνε» (Ορέστης Σαντικάι) και «Παιδιά ουρλιάζουν, στρατιώτες ρημάζουν, χιλιάδες νεκροί» (Χριστίνα Γουσουτίδη).
«Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω»
Εξίσου συγκλονιστικά είναι τα κείμενα που έγραψαν οι μαθητές παρατηρώντας φωτογραφία που έδειχνε Εβραιόπουλα πίσω από συρματοπλέγματα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
«Βλέπω παιδιά, κυρίως αγόρια, να βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Εχουν τεράστια λύπη μέσα τους. Κλαίνε, πεινάνε. Η κούραση τα έχει νικήσει. Μακάρι να μπορούσα να τα βοηθήσω. Δεν θα ήθελα με τίποτα να βρισκόμουν στη θέση τους. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Γερμανοί έκαναν τέτοιο κακό στα καημένα τα παιδιά…», γράφει η Δέσποινα Μπασιά.
Με έναν συγκλονιστικό διάλογο περιγράφει τις σκέψεις του ο Θοδωρής Τζιώρτζης, ο οποίος γράφει: « -Παιδιά τι θέλουμε εδώ; Πού είναι οι γονείς μας;
-Δεν ξέρω, θα ρωτήσω αυτόν τον στρατιώτη. Κύριε, κύριε… Γιατί δεν απαντάει;
-Μάλλον θα είναι κουφός.
-Παιδιά, κάποιος έρχεται, σωθήκαμε.
-Πού μας πάνε;
-Ακουσα ότι θα μας πάνε για μπάνιο.
-Τέλεια! Γιατί μυρίζουμε πολύ άσχημα.
Μετά από λίγο στο μπάνιο.
-Τι μυρίζει έτσι; Δεν αισθάνομαι καλά.
-Ούτε εγώ…».
Η Ελένη – Μαρία Σκόπη περιγράφει τα συναισθήματα που της δημιούργησε η φωτογραφία σε έναν μονόλογο που ανταλλάσσουν δύο μικρά κορίτσια, η Σάρα και η Ρεβέκκα, που βρίσκονται αντιμέτωπες με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
«Σάρα: Τι θα μας κάνουν;
Ρεβέκκα: Εγώ φοβάμαι, με πήραν από την οικογένειά μου, ό,τι πιο σημαντικό είχα.
Σάρα: Ηρέμησε, μη στενοχωριέσαι.
Ρεβέκκα: Μα πώς, δεν μπορώ… Οσο σκέφτομαι πως είμαι μόνη φοβάμαι και στενοχωριέμαι περισσότερο.
Σάρα: Σε καταλαβαίνω. Να, θα δεις μαζί θα νικήσουμε τον φόβο.
Ρεβέκκα: Η μάνα μου έλεγε να πιστεύω σε έναν ήλιο πάντα. Πού είναι όμως αυτός ο ήλιος τώρα που τον χρειάζομαι; Πού είναι; Τι μας ξημερώνει; Μήπως έσβησε;».
Τη δική της άποψη αποτυπώνει στην εργασία της για το Ολοκαύτωμα η Αννα Στρούγγη, η οποία γράφει: «Είμαι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, εδώ και ένα μήνα. Από τότε που μετέφεραν εδώ από την Αθήνα, δουλεύω όλη μέρα, κάθε μέρα χωρίς διάλειμμα. Εχω ταλαιπωρηθεί αρκετά, αλλά δεν πρέπει να παραπονιέμαι γιατί εγώ, σε αντίθεση με τον Ηλία, ζω. Μόλις ήρθαμε στο στρατόπεδο μας χώρισαν σε άντρες και γυναίκες με παιδιά. Χθες είδα από μακριά τον πατέρα μου. Δεν το ρισκάραμε να μιλήσουμε, γιατί οι Γερμανοί στρατιώτες μας είχαν περικυκλώσει. Αν σταματούσαμε τη δουλειά, ποιος ξέρει τι θα είχαμε πάθει. Σήμερα είμαστε τυχεροί, μας έφεραν λίγη σούπα…».
Οι εργασίες των μαθητών δείχνουν την ευαισθησία με την οποία προσέγγισαν το Ολοκαύτωμα, τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η εικόνα των παιδιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέσα από τα κείμενα και τις ζωγραφιές τους στέλνουν τα πιο δυνατά μηνύματα που μιλούν για ειρήνη σε έναν καλύτερο κόσμο.
