Για μία ακόμη φορά το θέμα που ξαναμπήκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας με αφορμή το ζήτημα τροποποίησης της μελέτης – σκούπα για τον περιφερειακό, επαναφέρει στο προσκήνιο όλο το πλέγμα της παθογένειας της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Τι δείχνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο το νέο πρόβλημα που ανέκυψε; Ότι δύο σημαντικά υπουργεία της κεντρικής διοίκησης, το Υπουργείο Πολιτισμού και το ΥΠΕΧΩΔΕ, λειτουργούν αποκομμένα και χωρίς συντονισμό, ακόμη και για έργα μεσαίας κλίμακας, που αφορούν ένα μεγάλο Πολεοδομικό Συγκρότημα…
Εις μάτην εδώ και χρόνια εκφράζεται το αίτημα -διατυπώθηκε εκ νέου και από τη νέα Νομαρχιακή Αρχή- ότι τα έργα του Νομού θα πρέπει να παρακολουθούνται από μία Επιτροπή Παρακολούθησης που να λειτουργεί σε τοπικό επίπεδο και η οποία θα έχει την ευθύνη συντονισμού των έργων ανάλογης κλίμακας. Είναι ακατανόητη η εμμονή τόσο της προηγούμενης, όσο και της σημερινής κεντρικής διοίκησης που παραμένει προσκολλημένη στο θέμα πλήρους κατοχής της πορείας υλοποίησης των έργων. Αδυνατούμε να συνταχθούμε με τις υπόνοιες που εκφράζονται ενίοτε σε κοινωνικές συνευρέσεις για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται από μία τέτοια ανεξήγητη εμμονή.
Στην περίπτωση του περιφερειακού, αν υπήρχε η Επιτροπή Παρακολούθησης του έργου με εκπροσώπους από την περιοχή μας, τα πράγματα θα ήταν νομίζουμε πολύ καλύτερα…
Οι καθυστερήσεις του Περιφερειακού
