Το σπίτι του κυρίου Υπουργού, απλό και αξιοπρεπές, βρισκόταν κάπου στα βόρεια προάστια. Διέμενε σ αυτό μαζί με τη γυναίκα του που τη λάτρευε, αν και την παραμελούσε συχνά δουλεύοντας ακόμα και τη νύχτα πάνω σε θέματα Αναπτύξεως, προσπαθώντας να χτίσει ένα μνημείο πολιτικών παρακαταθηκών για τον ίδιο. Η γυναίκα του ενοχλούνταν από την απουσία του, γεγονός που δεν τον δυσαρεστούσε.
Εκείνο που δυσαρεστούσε και τους δύο ήταν ότι δεν είχαν πολλά λεφτά. Δεν πλουτίζουν από την θέση τους οι Υπουργοί της Δημοκρατίας όσο πιστεύει ο κόσμος. Ο καθένας παίρνει ό,τι μπορεί, αλλά οι σφετερισμοί του, περιορισμένοι από τους σφετερισμούς των άλλων, αποφέρουν μικρά έως μέτρια ποσά. Έτσι οι Υπουργοί δεν μπορούν να πλουτίσουν παρά σε περιόδους μεγάλων έργων. Και έτσι εξηγείται ο χρόνος κατά τον οποίο γίνονται οι παραινέσεις των Αρχηγών των Κυβερνήσεων προς τους Υπουργούς τους για σεμνότητα, ταπεινότητα και αυστηρότητα ηθών. Προκειμένου να έχουν έστω και σχετική επιτυχία, γίνονται πάντα σε περιόδους που δεν υπάρχουν μεγάλα έργα.
Ο κύριος Υπουργός ήταν από εκείνους που παρασκευάζουν το μέλλον. Η πολιτική του δεν ήταν πολιτική που καινοτομεί, αλλά πολιτική που αμύνεται. Έτσι το Υπουργείο του, χωρίς να κάνει τίποτα, θεωρούνταν πολύ προχωρημένο κι ολόκληρη η Κυβέρνηση τον είχε σε υπόληψη. Υποστηρίζοντας παρακινδυνευμένα προγράμματα που δημιουργούσαν προοπτικές εύκολου πλουτισμού, έστρεψε εναντίον του τα λαϊκά στρώματα που ζημιώνονταν και βέβαια την Αντιπολίτευση και τον Τύπο. Βλέποντας τη γενική δυσαρέσκεια η Κυβέρνηση, προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από τις γνώμες του και τα προγράμματά του, αλλά ήταν γι αυτήν κάπως αργά.
Ο κύριος Υπουργός εξακολουθούσε να διατηρεί τη θέση του, αλλά υπέφερε τα μαρτύρια μιας τυραννικής απομόνωσης. Οι εβδομάδες περνούσαν χωρίς να υπάρχει τίποτα που να μπορεί να καταλαγιάσει τον πόνο του. Κάθε πρωί έπαιρνε το ύφος του ισχυρού άνδρα που νομιζόταν πως είναι και πήγαινε στο Υπουργείο, αναζητώντας τη γαλήνη στη δουλειά και στις τιμές. Η δραστηριότητά του όμως δεν τον απάλλασσε από τον πόνο της γενικής καταφρόνιας ούτε από τη λύσσα που έβραζε μέσα του εναντίον των άλλων Υπουργών, που τώρα τον πετροβολούσαν. Κάποιες φορές έχανε τα λογικά του, χωρίς όμως να μπορεί να επισημανθεί η παραφροσύνη του μέσα στη γενική παραφροσύνη και την τρέλα που επικρατεί ανέκαθεν στους κόλπους των Υπουργικών Συμβουλίων.
Τελικά έχασε ολωσδιόλου τον έλεγχο. Καταρρακώθηκε εντελώς. Από την καταστροφική πνευματική του πτώση δεν γλίτωσε κι αυτή ακόμα η κοινοβουλευτική αίσθηση να έχει ξεκαθαρισμένη αντίληψη της θέσης στην οποία βρίσκεται κάθε φορά το πολιτικό στίγμα των υποθέσεων που τον αφορούν. Δεν παραιτήθηκε λοιπόν εγκαίρως…
Υποχρεώθηκε ο Αρχηγός της Κυβερνήσεως να τον αποπέμψει…
Ο κύριος Υπουργός
