Με τον κ. Τσιτουρίδη δεν έχω προσωπικά. Τα έχω γενικώς με τους αχάριστους. Ο εν λόγω πολιτικός ήταν ο πρώτος που δημιούργησε πρόβλημα στην δημόσια εικόνα της κυβέρνησης, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε λειτουργήσει με το πνεύμα του νεποτισμού και της φαυλότητας για να εξασφαλίσει την μεταγραφή του παιδιού του από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης -το και καλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας- στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δίνοντας έτσι πολλαπλά μηνύματα:
* Μήνυμα πρώτο, η περιφρόνηση της περιφέρειας και η αποθέωση του αθηνοκεντρισμού. Διότι, αν και βουλευτής της περιφέρειας, αντιμετώπισε την φοίτηση του χαϊδεμένου τέκνου του σε ένα περιφερειακό πανεπιστήμιο ως… εξορία.
* Μήνυμα δεύτερο, η απαξίωση και ακύρωση των διακηρύξεων εκείνου που τον έκανε υπουργό. Διότι ο ίδιος διακήρυξε με την πράξη του, προς τους πολίτες, ότι τίποτε δεν άλλαξε και ότι το κράτος δικαίου και ισονομίας των πολιτών υπάρχει μόνο ως ρητορική του πρωθυπουργού, αλλά δεν ισχύει για τους υπουργούς.
Παρά ταύτα ευνοήθηκε με την επιστροφή του στην κυβέρνηση. Ακολούθησε η υπόθεση των «κουμπάρων» που όζει επιλογών υποταγμένων στην επιδίωξη του κ. Τσιτουρίδη να… φτύσει την φτωχή εκλογική του περιφέρεια, το Κιλκίς, που τον ανέδειξε, για να γίνει «Θεσσαλονικάρχης». Μια υπόθεση που την φορτώθηκε η κυβέρνηση συνολικώς επειδή ο κ. Τσιτουρίδης δεν θέλησε να επιδείξει πολιτική ευαισθησία παραιτούμενος ή έστω απομακρύνοντας το «δεξί του χέρι», τον Ευγένιο Παπαδόπουλο.
Και φτάσαμε στην υπόθεση των ομολόγων. Που δεν θα είχε προσλάβει την μορφή που έχει σήμερα αν ο κ. Τσιτουρίδης προέβαινε σε μια πράξη πολιτικής αυτοθυσίας, αποδεχόμενος το αυτονόητο. Ότι δηλαδή κάθε υπουργός ευθύνεται για τις πράξεις ή παραλείψεις εκείνων που εποπτεύει, έστω και αν έχουν γίνει εν αγνοία του.
Παρά ταύτα τον κρατήσατε κ. Πρόεδρε, με νύχια και με δόντια στην καρέκλα του ως το Σάββατο. Και αυτό είναι το δικό σας προσωπικό λάθος. Πορευθήκατε σαν τον… κερατά του ανεκδότου, που έπιασε την άπιστη στο κρεβάτι με τον κουμπάρο, αλλά επειδή φορούσε ακόμη το εσώρουχο, είχε ακόμη την… απορία, αν τελικώς τον είχε απατήσει.
Και η κατάληξη ανέδειξε την χειρότερη πλευρά της ψυχής του ανδρός. Όταν επιτέλους του ζητήσατε την παραίτηση, σας πέταξε μια ξερή φράση, χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ για όσα κάνατε υπέρ αυτού του… φίλου σας.
Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τον θες τον Παπανδρέου;
Οταν έχεις τέτοιους φίλους…
