Δεν χρειάζεται να έχει αποφοιτήσει κανένας από τη Διπλωματική μας Ακαδημία. για να θαυμάσει τις «επιτυχίες» της ανύπαρκτης εξωτερικής μας πολιτικής. Εύκολα μπορεί να συμπεράνει, πέρα από αυτά που ακούγονται, βλέπονται και γράφονται, όσα συμβαίνουν σήμερα στην Τυνησία και την Αίγυπτο και αύριο στην υπόλοιπη Μεσογειακή Αφρική, τη γειτονιά της και κυρίως ολόκληρη τη Μαύρη Ήπειρο. Διότι κατά τις γραφές και τις λεζάντες η αποικιοκρατία είχε πεθάνει, στην πραγματικότητα όμως είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Πολυκέφαλη και πολυπλόκαμη. Αθάνατη, με προσωρινές εξαφανίσεις κατά τις οποίες προετοιμάζει τη νέα μορφή και το νέο σκηνικό της, εκπληρώνοντας έτσι το σοφό ρηθέν ενός μεγάλου της ελληνικής δημοσιογραφίας* κατά το οποίο: «Οι αιώνες και οι απατεώνες αντιγράφουν αλλήλους».
Και ενώ όλοι κηρύσσουν ότι το αγαθό της ελευθερίας είναι υπέρτατο, ότι η ελεύθερη έκφραση και τα απορρέοντα από αυτήν είναι τα σπουδαιότερα αγαθά που δικαιούται ο άνθρωπος αναίμακτα, δεν κατάφεραν να τα κατοχυρώσουν ούτε σ΄ αυτόν τον καινούργιο αιώνα χωρίς ροή αίματος, χωρίς να εκπλήττονται από την αντιφατική πολιτική των «μεγάλων» οι οποίοι μέχρι προχθές συνεργάζονταν στενά και αγκάλιαζαν το Μουμπάρακ και τον Μπέν Αλή αλλά ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ήταν στυγνοί δικτάτορες.
Απούσα η Ε.Ε. από τα διεθνή δρώμενα – Ερωτηματικά
Η διεθνής πολιτική της Ε.Ε. κοντόφθαλμη και αντιφατική. Η γαλλική πολιτική εξωπραγματική, ιδιαίτερα όταν σκέφτεται κάποιος την βαρύτιμη θεατρική παράσταση της Μεσογειακής Ένωσης του Σαρκοζί. Τις χθεσινές δηλώσεις της κας Κλίντον που αίρουν τις προχθεσινές, την αθέατη πολυπραγμοσύνη της σκιάς που ακούει στο όνομα Βαν Ρομπούη, προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την κενοκέφαλη κα Κάθριν Αστον μαζί με τις κοόρτεις των 3.700 ατόμων που επέλεξε γι΄ αυτήν το Βρετανικό Φόρεϊν Οφις, για να επανδρώσει την Υπηρεσία Εξωτερικών Δράσεων που θα προέβαλε και ισχυροποιούσε τη διεθνή προσωπικότητα της Ε.Ε., αλλά που την αποδεικνύει να κοιμάται ύπνο βαθύ.
Έτσι η Ε.Ε. παρέμεινε ανίκανος θεατής στην κρίση της Τυνησίας και της Αιγύπτου παρότι από το 2007 έχει υιοθετηθεί Κοινό Σχέδιο Δράσης μεταξύ ΕΕ και Αιγυπτίου και ακόμη η Ε.Ε. έχει δεσμευθεί στις σχέσεις της με τις μεσογειακές χώρες να προωθήσει το κεκτημένο της Βαρκελώνης, που σκοπός του είναι η ειρήνη, η σταθερότητα και η ευημερία σε όλη την περιοχή της Μεσογείου. Επί πλέον η Αίγυπτος είναι συνεταίρος της Ε.Ε. στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας.
Γιατί; Αλήθεια είναι μόνο αυτό που φαίνεται; Ή, τι κρύβεται πίσω από όλη αυτή την ξαφνική σειρά των εξεγέρσεων; Υπάρχει και ποια είναι η ξένη παρέμβαση, συμμετοχή ή και ενίσχυση; Είναι σύμπτωση ο γεωγραφικός εναγκαλισμός της Λιβύης του Καντάφι; Είναι πάλι στόχος το κανάλι του Σουέζ;
Οι εξοπλισμοί τροφοδοτούν τα αφρικανικά ηφαίστεια
Ας δούμε όμως την αλληλουχία των οργανωμένων και ξαφνικών «συμπτώσεων» της σειράς των βόρειο-αφρικανικών ή αφρικανο-μεσογειακών εξεγέρσεων στην Τύνιδα και την Αίγυπτο, που αποτελούν υψίστου ενδιαφέροντος στρατηγικά σημεία και που δεν είναι άσχετες με τις συνεχείς συγκρούσεις, τις ανατροπές και τις εξελίξεις στην ενδότερη ή νοτιότερη Αφρική. Γιατί η αφρικανική ήπειρος είναι εκείνη που κυριολεκτικά ρημάζεται από συγκρούσεις. Στα επίσημα στοιχεία του Στρατηγικού Άτλαντα του 2008 από 35 μεγάλες συγκρούσεις που σημειώνονται σε όλο τον κόσμο οι 13 είναι αφρικανικές, όπου 15 από τις 53 χώρες της «πάσχουν» Κρίσεις Μεσαίας ή ανωτέρας έντασης. Οι συγκρούσεις αυτές κατανέμονται σε:
Συγκρούσεις Εθνικές: αιτία ο καθορισμός συνόρων χωρίς υπολογισμό της ιστορίας, της κοινωνικής οργάνωσης και των πολιτιστικών στοιχείων της αφρικανικής ηπείρου, σε
Συγκρούσεις Πολιτικές που προέρχονται από ανεύθυνες Κυβερνήσεις, που προωθούν τα συμφέροντα των κυβερνώντων πριν από εκείνα των τοπικών πληθυσμών παρά τη φτώχεια τους.
Συγκρούσεις Κοινωνικοπολιτικές που οφείλονται στην έσχατη φτώχεια, και Συγκρούσεις Εμφύλιες για τον έλεγχο των πρώτων υλών, η υπερ-καρποφόρος εμπορία των οποίων δεν αποφέρει κέρδη στους τοπικούς πληθυσμούς αλλά σε εξω-αφρικανικά συμφέροντα. Με το φαύλο κύκλο τους, οι συγκρούσεις δημιουργούν φτώχεια και εξαθλίωση που προκαλούν κοινωνικές κρίσεις οι οποίες ευνοούν την έκρηξη άλλων κρίσεων.
Αυτή βέβαια είναι μία επίσημη ταξινόμηση που εξηγεί τις συγκρούσεις.
Σε τι όμως θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν αυτές που δημιουργούνται, εξελίσσονται και χρηματοδοτούνται από εξωτερικούς παράγοντες; Ασφαλώς στην απορρόφηση, δηλαδή σε πωλήσεις (εισαγωγές) οπλικών συστημάτων.
Αρκεί να λάβει κανείς υπόψη του ότι 1ος προμηθευτής οπλικών συστημάτων της τάξεως των 5,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων πληρωμένων από τον ΟΗΕ ήταν από το 1998 μέχρι το 2005 η Γαλλία και ότι για την υπόλοιπη υδρόγειο ο ΟΗΕ πλήρωσε μόνο 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι συγκρούσεις λοιπόν αποτελούν μέσο που προσπορίζει τεράστια οικονομικά οφέλη, ενώ «οι μεγάλοι» κατάφεραν να μετατρέψουν τον ΟΗΕ σε νομότυπο προωθητή της οπλικής παραγωγής τους. Ας σημειωθεί ότι από τις 88.000 ενόπλους που έχει προωθήσει στον κόσμο ο ΟΗΕ, οι 61.000 βρίσκονται στην Αφρική, και εμπλέκονται στις μισές μόνο από τις συγκρούσεις που συμβαίνουν εκεί.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι η βιομηχανία των όπλων είναι εκείνη που κατέτμησε τα αρχικά 2 (αργότερα 4) κυρίαρχα κράτη της Αφρικής στα 53 που την αποτελούν σήμερα.
Επάνω στην ίδια αρχή βασίσθηκε και η εφαρμογή της πολιτικής Κίσιγκερ που διαίρεσε τη Γιουγκοσλαβία σε περισσότερα κρατίδια με εκτελεστή το ΝΑΤΟ, στο οποίο φρόντισαν οι ΗΠΑ να εντάξουν όλες τις χρήσιμες γι’ αυτές χώρες, προσδίδοντας εγκυρότητα μέσω της αποδοχής των χωρών-κάφρων, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Και ποιος λησμονεί το σοσιαλιστή Πρωθυπουργό Σημίτη, ο οποίος σαν γυρολόγος- πραματευτής, «γνήσιος» κληρονόμος του Ανδρέα (που «πρέσβευε» έξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ που είναι το ίδιο συνδικάτο) είχε αναλάβει περιοδεία στα Βαλκάνια υποσχόμενος στις χώρες τους την ένταξή τους στην Ε.Ε., αφού προηγουμένως θα εντάσσονταν στο ΝΑΤΟ. Όμως για το επαχθές τιμολόγιο που πλήρωσε εκεί η Ε.Ε. για τις στρατιωτικές της συμμετοχές, για την ανοικοδόμηση των καταστροφών, την ανασυγκρότηση, την αποκατάσταση και τις αποζημιώσεις δεν μιλούν ούτε πολιτικοί ούτε μίντια ούτε ασφαλώς οι υπεύθυνοι, που εξακολουθούν να διατηρούν τα πόστα τους ανενόχλητοι, αν και βασικοί συντελεστές της οικονομικής κρίσης που διερχόμαστε…
* Γιάννης Ιωαννίδης, παλιός αρχισυντάκτης και στυλοβάτης της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στην εποχή (μισή δεκαετία του 50) που είχε τη μεγαλύτερη κυκλοφορία από όλες μαζί τις αθηναϊκές εφημερίδες.
