Ήρθε όταν εγώ δεν ήμουν σε θέση να τον προσέξω ή δεν μπορούσα να προσέξω τίποτε άλλο πέρα απ τον εαυτό μου. Κι ούτε τον πρόσεξα όσες φορές κι αν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, κι αν με ρωτούσε κάποιος, δε θα ’μουν σε θέση ν’ αναφέρω έστω ένα του χαρακτηριστικό.
Τον είχα λοιπόν απλώς ακουστά όταν όλοι οι υπόλοιποι τον είχαν προσέξει κι απ όσο θυμάμαι έλεγαν πως ήταν εύστροφος, οικείος, αδιόρθωτα φαφλατάς, αδιόρθωτα απεραντολόγος, που πάντα είχε κάτι αληθινό και λίγο παράξενο να πει που έμοιαζε να μην αφορά κανέναν.
Τον πρόσεξα πρώτη φορά, όταν τον είδα στο άλογο. Ήταν άνοιξη, όπως τώρα, και τίποτε στον κόσμο δεν υπάρχει που να μπορεί να διεγείρει στο έπακρο όλες μας τις αισθήσεις, κι αυτές που είναι γνωστές και τις άλλες, τις άγνωστες, όπως η άνοιξη. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν όχι ένας άνθρωπος πάνω στο άλογο αλλά ένας άνθρωπος και ένα άλογο μαζί, ένας κένταυρος, που διέσχιζε το δρόμο με τη σκληράδα του ατσαλιού στο πρόσωπο, μια σκληράδα στεγνή και δίχως γένος. Αρσενικό και θηλυκό απουσίαζαν από αυτό το πρόσωπο με το περίεργο μέταλλο, που φαίνονταν -τώρα το έβλεπα καλά- να καλύπτει ολόκληρο το σύμπλεγμα, άνθρωπο κι άλογο μαζί, ένα σύμπλεγμα που ’βγαινε κατευθείαν απ την αρχαία ποίηση.
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό να ήταν που με ανάγκασε να τον προσέξω. Μέσα σε δρόμους όπου η μηχανή είχε γίνει είδωλο, ένας κένταυρος σφυρηλατημένος μ αρχαίο μέταλλο, βγαλμένο απ τα πιο παλιά όνειρα του ανθρώπου, τις πιο βαθιές επιθυμίες και τους φόβους, έτρεχε σκορπίζοντας έναν άνεμο πιο δυνατό κι από την ίδια τη συνείδηση και πολύ πιο ισχυρό απ όλη τη δύναμη του πόνου και του τρόμου και του θανάτου που διαθέτει η συνείδηση.
Γι αυτό νομίζω τώρα πως τότε μου φάνηκε ότι εκείνος ο άνθρωπος έμοιαζε ν’ αποτελεί μέρος του αλόγου του, κι όχι όπως νόμισα τότε, επειδή το άλογο ήταν η μεγάλη του αγάπη, όπως είναι τα λεφτά για άλλους ή το ποτό, ο τζόγος ή τα ναρκωτικά. Κι ακόμα, ότι η σύζευξη του ανθρώπου με το άλογο κι ύστερα η ένωσή τους και μετά η μετατροπή τους σ ένα ζώο κι ύστερα η ταύτισή τους έγινε εξ αιτίας μιας φυσικής ροπής που ενυπάρχει σ όλους μας, αλλά έχουμε ξεχάσει…
Έτσι όπως ξεχάστηκε η συνταγή του μέταλλου που τύλιγε το σύμπλεγμα ή ίσως κατέστρεψε ηθελημένα ο ίδιος ο σιδεράς…
Ο άνθρωπος και το άλογο
