ΑΧΜΕΝΤ ΙΣΜΑΗΛ ΚΑΤΙΜΠ, 12 ετών, αγοράκι από την Παλαιστίνη που σκοτώθηκε από Ισραηλινούς στρατιώτες στην πόλη Τζενίν της Δυτικής όχθης, όταν αυτοί θεώρησαν αληθινό το ψεύτικο όπλο με το οποίο έπαιζε και τον πυροβόλησαν στο σώμα και στο κεφάλι.
Ο Αχμέντ ξεψύχησε στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε εκεί, οι γονείς του παιδιού επέδειξαν σπάνιο αλτρουισμό και δώρισαν τα όργανά του, τα οποία ήδη μεταμοσχεύτηκαν σε 6 Ισραηλινούς – 5 παιδιά και μία γυναίκα 58 ετών.
«Για μένα το να σώζεις ανθρώπινες ζωές είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ οποιαδήποτε θρησκεία. Αισθάνομαι πως το παιδί μου έχει μπει τώρα στην καρδιά κάθε ισραηλινού πολίτη.
Δεν αισθάνομαι μίσος για εκείνους που το σκότωσαν. Εκείνοι πρέπει μέσα τους να τακτοποιήσουν τώρα τα αισθήματά τους» είπε ο πατέρας του μικρού Ισμαήλ. Από την στήλη της Ελευθεροτυπίας “πρόσωπα και προσωπεία” της 09/11/05.
Με κατέχει πλημμυρίδα συναισθημάτων καθώς μετά δύο χρόνια θα βρίσκομαι και πάλι στην περήφανη Παλαιστίνη.
Η αναχώρηση από το αεροδρόμιο του Ισραήλ «Μπεν Γκουριόν» για την Ιερουσαλήμ με αφήνει άναυδο από τα νέα τείχη του αίσχους, της ντροπής, που έχουν κατασκευαστεί από το 2005. Την ίδια έκπληξη συναντώ πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Βηθλεέμ. Τείχη που σου κόβουν την αναπνοή, που σε χωρίζουν από τους δικούς σου, τείχη που είναι εμπόδιο να συναντήσει ο γονιός τα παιδιά του, ο αδελφός την αδελφή, τους παλιούς του φίλους. Τους παίρνουν τη γη τους, τους καρπούς τους, πόρους για να ζήσουν. Μεθοδική εξόντωση. Απόλυτος ασφυκτικός εναγκαλισμός. Έχουν καταστήσει την Παλαιστίνη απέραντη φυλακή. Θέλουν με αυτό τον τρόπο να τους οδηγήσουν στην πείνα, στην αθλιότητα, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Φίλος Παλαιστίνιος μου λέει ότι «το μόνο που του απέμεινε είναι να βάζουν μετρητή στον αέρα που αναπνέουμε».
Επισκέψεις στην Παλαιστίνη ηγετών του κόσμου ειδικά του περίφημου Κουαρτέτου (Ο.Η.Ε., Ε.ΕΝΩΣΗ, ΡΩΣΙΑ, Η.Π.Α.). Είχα την ελπίδα ότι κάτι θα έχει αλλάξει, ότι θα έχουν βελτιωθεί τα πράγματα. Δυστυχώς είναι χειρότερα από πριν είναι η απόλυτος ντροπή του Δυτικού Κόσμου που ακούει Μπετόβεν, Μπαχ, Βιβάλντι, πηγαίνει στην εκκλησία, αλλά αδιαφορεί για το ξεκλήρισμα, ενός αγέρωχου λαού. Η Ευρώπη του Διαφωτισμού, του ουμανισμού πού είναι; Πώς ανέχεται το έγκλημα που διαπράττεται στην Παλαιστίνη;
Αναχωρώ από την Ιερουσαλήμ Μεγάλη Τρίτη για την Αγαπημένη μου πόλη Τζενίν. Πλημμυρίζω από οργή, θυμό, από τα καινούργια τεράστια τείχη (φωτογραφία).
Το ταξίδι για την Τζενίν είναι ανάσταση ψυχής. Θα συναντήσω πρόσωπα αγαπημένα, την Λοΐζα, τον Καμάλ, τις οικογένειες της Χάνα, του Χάλετ, την αγέρωχη Τζενίν.
Στο πρώτο Τσέκ-Πόιντ (σημείο ελέγχου), πηγαίνοντας πρωτόγνωρη εμπειρία στα 6 ταξίδια που έχω κάνει, πεζός με το διαβατήριο στο χέρι, σε απόσταση τουλάχιστον 30 μέτρων από το στρατιωτικό τεθωρακισμένο όχημα και είναι ο στρατιώτης που θα σου κάνει νόημα να προχωρήσεις. Στο πρώτο βήμα που κάνω, φόρο σταυρωτή ένα μικρό σακίδιο, ο επικεφαλής κάτι φωνάζει και με σκοπεύει. Το ίδιο κάνουν και άλλοι στρατιώτες που ήταν στο πίσω μέρος του οχήματος καθώς και άλλοι που ήταν στα χωράφια. Ευτυχώς και εγώ αντέδρασα σωστά καθώς και οι στρατιώτες. Ο επικεφαλής, αφού μου έλεγξε το διαβατήριο μου ευχήθηκε «καλώς ήλθατε» (Αλίμονο στους λαούς που θέλουν ήρωες. Μπρεχτ).
Σε άλλο τσεκ-πόιντ είδα νέους Παλαιστίνιους να υποχρεώνονται να σηκώσουν τα ρούχα τους, να εξευτελίζονται. Και αυτό γίνεται καθημερινά.
Νιώθεις περίεργα στο αγνάντεμα της Τζενίν. Όλα φαίνονται ήρεμα, αλλά τόσο τραγικά, γενναία. Εδώ συναντάς τον βασανισμό του ανθρώπου για αξιοπρέπεια, ιδανικά, αξίες. Εδώ τα πράγματα είναι απρόβλεπτα συγκλονιστικά. Η αναμέτρηση με το αδύνατο είναι τρόπος ζωής.
Και να η υπέροχη Ελληνίδα Λουΐζα ξάφνου δίπλα σου χαμογελαστή, αγέρωχη. Και να ο Καμάλ, με την στωικότητά του, το μειλίχιο χαμόγελό του. Ξανά αντάμωμα με τον Χαλέτ και την οικογένειά του. Του έφερα σοκολάτες και ένα ρολόι για το υποτιθέμενο γραφείο του, κανένας ενθουσιασμός. Ήθελε ρολόι για το χέρι. Ο Χαλέτ είναι πρώτος μαθητής στην τάξη του. Πανέξυπνος, αεικίνητος, ματιά σπινθηροβόλα. Αυτό το παιδί δεν πρέπει να χαθεί. Αν μορφωθεί, έχει πολλά να προσφέρει στην μαχόμενη πατρίδα του. Μέσω της Ελληνίδας Λουΐζας που ήταν μαζί μου, ρώτησα την πανέξυπνη ευγενική μητέρα του, το τι δε φάει σήμερα ο Χάλετ. Το πρωινό ή την λίγη αραβική πίτα, βουτηγμένη στο λάδι και σε κάτι που μοιάζει με ρίγανη για πρωινό. Σήμερα δεν ήταν τυχερός ήταν τυχερός, υπήρχε κατσαρόλα, πατάτες βραστές…
Δεν θα βρείτε παιδί ή μεγάλο να απλώνει το χέρι στην Τζενίν. Οι Παλαιστίνιοι αποστρέφονται την ελεημοσύνη. Συνάντηση με την Χάνα και την οικογένειά της, έχει μεγαλώσει, έχει γίνει κοριτσόπουλο. Η ματιά της θλιμμένη και αποφασιστική, σε γεμίζει ελπίδα με τα άλλα 4 αδέλφια της για το μέλλον της πατρίδος της.
Η Ισραηλινή καθηγήτρια Γλωσσολογίας και πολιτιστικών σπουδών στα πανεπιστήμια του Τελ Αβίβ και Ουτρέχτης ΤΑΝΥΑ ΡΑΪΝΧΑΡΤ στο βιβλίο της ΙΣΡΑΗΛ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ γράφεται μεταξύ άλλων στο VIII κεφάλαιο με τίτλο «ΤΖΕΝΙΝ – ΤΟ ΑΠΟΣΙΩΠΗΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ». Μόνο ένας απίστευτα αποκτηνωμένος κόσμος μπορεί να κοιτάξει τα απομεινάρια αυτής που υπήρξε κάποτε η κατοικία 13.000 εξαθλιωμένων προσφύγων του 1948 να ξύσει το κεφάλι και να πει «δε γνωρίζουμε τι πραγματικά συνέβη στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν».
Μιλούμε για την ολική καταστροφή του προσφυγικού καταυλισμού και την δολοφονία εκατοντάδων όλων των ηλικιών του Μάρτη του 2002.
Την ημέρα που ήμουν στην Τζενίν έγινε συγκέντρωση προς τιμή των νεκρών του 2002. Ήταν όλες οι Παλαιστινιακές οργανώσεις εκεί.
Είχα την τύχη και τη χαρά να συνομιλήσω για λίγο τηλεφωνικά με την Ομάγια Τζόχα που μένει στη Γάζα. Είναι η μόνη γελοιογράφος της Παλαιστίνης και το 2001 είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο για το καλύτερο σκίτσο στον αραβικό κόσμο. Την έμαθα από συνέντευξή της που είχε δώσει στην δημοσιογράφο Χριστίνα Πάντζα στο Ε της «Ελευθεροτυπίας» στις 5-3-06.
Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι λαός τρομοκρατών όπως θέλουν να τους παρουσιάσουν. Αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους, την ελευθερία τους.
Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες αναπτύσσουν πολιτισμό αξιόλογα. Συναντούσα αφίσες που μιλούσαν για φεστιβάλ Μότσαρτ 2007, κονσέρτα, παιδικές χορωδίες, χορευτικά συγκροτήματα λαϊκή μουσική, όπερα, στην Ιερουσαλήμ, στην Ραμάλα, στην Νάμπλους, στην Βηθλεέμ.
Παλαιστίνη μου μαθες για μια ακόμη φορά, ότι στη ζωή αξίζει να σαι αντρειωμένος.
Όσα τείχη αν κατασκευάσουν οι Ισραηλινοί, όσο και να τους καταπιέζουν, φέτος οι άλικες παπαρούνες ήταν πιο όμορφες, πιο ζωντανές από ποτέ…
Στην Παλαιστίνη του Αγώνα…
