Ανήμερα της 21ης Απριλίου το 2003, μέρα σημαδιακή, έφυγε από τη ζωή ο Αλέκος Μεϊκόπουλος, γνωστός περισσότερο ως «Αλεκάκι» στη Νέα Ιωνία και τους αριστερούς αγωνιστές.
Τη μνήμη του θυμήθηκε ο Γιάννης Μαλαμούσης που είχε φροντίσει, λίγα χρόνια πριν το μοιραίο, να καταγράψει στο μαγνητόφωνο την παρακάτω συνέντευξη, περισσότερο μια διήγηση αναμνήσεων και εμπειριών.
Στη μνήμη του, δημοσιεύουμε τα περισσότερα σημεία εκείνης της καταγραφής.
Α. Μεϊκόπουλος: Από την αρχή. Γεννήθηκα το 1925 από φτωχούς γονιούς. Ο πατέρας μου ήτανε καροτσέρης, δούλευε μεροκάματο. η μητέρα μου ήταν καπνεργάτρια με προσωρινό βιβλιάριο, όπου όποτε είχε δουλειά, δούλευε. Οι γονείς μου είχανε επτά παιδιά. Καταλαβαίνετε, η φτώχεια ήταν στο κατακόρυφο.
Αφού τελείωσα την Γ΄ τάξη του Δημοτικού, προβιβάστηκα για Δ΄ Δημοτικού, μου λέει η μάνα μου, να πας να βρεις δουλειά γιατί πεινάμε. Φτάνουν τα γράμματα. Με πήρε απ’ το χεράκι, με πήγε σε Μανάβικα, σε Μπακάλικα, σε Εμπορικά, σε Κρεοπωλεία και καταλήξαμε στην οδό Ιωλκού με Ιάσονος, που ήταν το Κρεοπωλείο του Κυριακόπουλου.
Και εκεί λοιπόν παρέμεινα, έπιασα δουλειά και στη συνέχεια παρέμεινα εκεί πέρα. Μεσολάβησε η Κατοχή, το 1943 – 1942 με πιάσανε οι Γερμανοί στην οδό Κοραή με Δημητριάδος. Πήγαινα κάτι δέρματα στον Μπαντά.
Με βάλανε λοιπόν μες στην κλούβα, μας πήγανε στο λιμάνι του Βόλου.
Οι Γερμανοί αρχίσανε να λεηλατούν τη χώρα μας. Συνδέθηκα στη Μεταμόρφωση με έναν Αντώνη Τσαγκάρη, ο οποίος είχε εκεί γαζωτήριο. Με έστειλε στου Ζαπαντούλη το εργοστάσιο και εκεί οργανώθηκα. Με στείλανε μέσω του τρένου του Βόλου στην Καρδίτσα, εμένα κι έναν Αντώνη Μπουγαζανό.
Ερωτών: Οταν λες Οργάνωση, ποιαν εννοείς;
Α. Μεϊκόπουλος: Την ΕΠΟΝ. Με πήγανε σε έναν Κώστα, δεν θυμάμαι το επίθετό του, είχε πρόβατα κοντά στο σταθμό. Παίρνουν απόφαση να με στείλουνε στο Παλιόκαστρο. Φεύγοντας, μου δώσανε ψωμί και αυγά στην τσέπη.
Εν τω μεταξύ, μου είχαν δώσει και το σύνθημα. Ψιλικατζής, δήθεν πουλάω καρούλια, για να μπω στο Παλιόκαστρο και να με περιλάβει η Οργάνωση.
Ήρθα μετά στο Βόλο και κατέβηκα πρώτα στο Λατομείο και ήρθα με τα πόδια μέσω του λατομείου στη Νέα Ιωνία. Συνδέθηκα κι έφυγα για τη Φυτόκο. Από τη Φυτόκο μας πήγανε στα επάνω Κανάλια, εκπαιδεύτηκα, κι από τότε έγινα Αντάρτης, και συνεχίζω να παραμένω στα ιδανικά αυτά, που πραγματικά, αν αξιολογήσω όλη την περιπέτεια αυτή και τα λόγια που άκουσα από τους συναγωνιστές στο βουνό, είχαμε ιδανικά, είχαμε οράματα για ένα καλύτερο αύριο.
Έκτοτε παρέμεινα πιστός στα ιδανικά μου. Το ’67 με αρπάξανε πάλι και με στείλανε εξορία στη Γιάρο, με τρία παιδιά, και ρωτάει κανείς: Πού θα πάει αυτό το πράγμα δηλαδή; Οι άνθρωποι οι οποίοι αγωνίστηκαν, οι οποίοι θυσιάστηκαν αφιλοκερδώς για την πατρίδα. Εμείς είμαστε οι ήρωες ή αυτοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς; Ποια λογική το λέει αυτό το πράγμα;
Ερωτών: Αν ξαναγινόταν όλη αυτή η υπόθεση, τι θα ‘κανες;
Α. Μεϊκόπουλος: Βεβαίως, θα πήγαινα να ολοκληρώσω τα ιδανικά του κοσμάκη. Αν ήμουν νέος και μπορούσα να πάω, θα πήγαινα. Πάλι θα πήγαινα. Δεν εκπληρωθήκανε τα όνειρά μας. Είναι μεγάλη δουλειά να πιστεύεις σε ιδανικά. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα ν’ αγωνίζεσαι για κάτι, το οποίο δεν είναι προς συμφέρον σου, είναι προς το συμφέρον των λαών. Είμαστε Διεθνιστές εμείς και το πιστέψαμε αυτό το πράγμα και γι’ αυτό πολεμούσαμε.
Δεν υπάρχει καλύτερο ιδανικό, και αν πούμε, και ο Χριστός τι ήτανε; Ο Χριστός για αγάπη και δικαιοσύνη μιλούσε. Ειρήνη εν τω κόσμο. Αγάπη. Το ίδιο λέγαμε και εμείς, και ας μας λένε Αντίχριστους. Εμείς είμαστε οι πραγματικοί Χριστιανοί, που ζητάμε την αγάπη και τα χείλη ολωνών να είναι γελαστά. Όχι μαραμένα. Αυτά λέει και η Καινή διαθήκη. Αυτά λέει και ο Χριστός.
Πού είν’ η Δικαιοσύνη; Για μένα το Χριστό αυτοί τον σταυρώσανε. Γραμματείς και Φαρισαίοι, το λέει καθαρά, γιατί ήταν Αντίχριστος προς τα συμφέροντα αυτών. Δεν πιστεύουν οι Άρχοντες και οι δυνατοί στο Ευαγγέλιο και στην Καινή Διαθήκη. Τίποτα δεν πιστεύουν άλλο από το πορτοφόλι τους.
