Τον τελευταίο καιρό διερωτόμαστε όλο και περισσότερο για ένα φαινόμενο που μεταξύ, εκείνων των κρατών που θεωρούνται ευνομούμενα και προηγμένα, η χώρα μας έχει το προνόμιο να παρουσιάζει. Μια θλιβερή πρωτιά που οι νομοταγείς και λογικά σκεπτόμενοι πολίτες θεωρούν ότι μόνο σε κάποια καθεστώτα τριτοκοσμικά συμβαίνει. Θεωρητικά, λοιπόν, το κράτος και οι νόμοι μας προστατεύουν από όλους εκείνους τους συμπολίτες μας που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά. Από όλους εκείνους που απειλούν το συμφέρον και την ακεραιότητα των πολιτών. Ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Έτσι τουλάχιστο γίνεται ή έτσι θα έπρεπε να γίνεται.
Θεωρητικά επίσης ο νόμος θα έπρεπε να μας προστατεύει και από την κρατική παραβατικότητα, από όλες εκείνες τις περιπτώσεις που το κράτος με την στάση και τις ενέργειές του λειτουργεί ενάντια στο συμφέρον των πολιτών. Αλήθεια τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις εκείνες που κάποιος φορέας εξουσίας, είτε πρόκειται για την κυβέρνηση της χώρας μας, είτε για κάποιο δήμο ή κάποια νομαρχία, ή ακόμη και για κάποια κρατική υπηρεσία παρουσιάζει αντικανονική και παραβατική συμπεριφορά έναντι των πολιτών; Των ανυποψίαστων, στην πλειοψηφία τους, πολιτών, οι οποίοι μην έχοντας την δυνατότητα να γνωρίζουν τους νόμους, τις τροποποιήσεις τους, και τις όποιες διαδικασίες, είναι έρμαια ουσιαστικά αποφάσεων και ενεργειών κάποιων που θεωρούν εαυτούς έξυπνους ή πονηρούς.
Κάποιων ανίδεων και πέραν κάθε φαντασίας ανόητων κυβερνητών, που δυστυχώς τους ψηφίζουμε και τους αναδεικνύουμε σε θέσεις ευθύνης. Οι οποίοι όμως είναι ανίκανοι να διαχειριστούν αυτή τους την εξουσία προς όφελος των πολιτών, όπως κανονικά θα έπρεπε. Που νομίζουν ότι μπορούν να λειτουργούν εις βάρος του συμφέροντος των πολιτών, υποχθόνια και παρασκηνιακά, με την βεβαιότητα ότι κανείς «δεν θα το πάρει μυρωδιά». Άλλωστε η πρακτική ενισχύει αυτή τους τη συμπεριφορά, καθώς κάτι τέτοιο συμβαίνει στην χώρα μας εδώ και χρόνια. Δηλαδή οι κάθε λογής κυβερνώντες να βάζουν το χέρι στην τσέπη μας και να καταδυναστεύουν το βιός μας, όχι πάντα νόμιμα, ισοπεδώνοντας κάθε έννοια νομιμότητας ή προβλεπόμενης από το νόμο διαδικασίας. Ενώ, το άκρως εντυπωσιακό είναι ότι κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και κανείς δεν πληρώνει το τίμημα αυτών των ευθυνών του. Όπως θα συνέβαινε με κάποιον από εμάς, κάποιον απλό πολίτη.
Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με το σκάνδαλο του αιώνα, το περιβόητο πλέον σκάνδαλο των «κρυφών» ομολόγων. Μια περίπτωση που πλέον έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Κανείς όμως δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, παρά το γεγονός ότι τα πάντα συντελούν προς την κατεύθυνση ότι μιλάμε πλέον για την μεγαλύτερη κυβερνητική απάτη σε βάρος των Ελλήνων πολιτών, στην ιστορία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Ειδικά μετά την απόφαση του τραπεζικού οργανισμού που διαχειρίστηκε το ομόλογο να ακυρώσει ουσιαστικά το εν λόγω ομόλογο.
Δυστυχώς όμως αυτή δεν είναι και η μοναδική απάτη φορέων εξουσίας εις βάρος των πολιτών και της περιουσίας του, άμεσης ή έμμεσης. Καθημερινά, δυστυχώς, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες περιπτώσεις. Περιπτώσεις που άλλοτε γίνονται ευκολότερα αντιληπτές και άλλοτε δυσκολότερα. Ενώ ενίοτε ουδέποτε γίνονται αντιληπτές. Έτσι κάποιοι ερμηνεύουν το νόμο όπως τους συμφέρει, ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που παραβιάζουν το νόμο και τις διαδικασίες που αυτός προβλέπει. Με κοινή συνισταμένη το γεγονός ότι λειτουργούν εις βάρος των πολιτών και του συμφέροντός τους.
Μια τέτοια περίπτωση υπέπεσε στην αντίληψη μας την τελευταία εβδομάδα. Μια περίπτωση που αν τελικά επαληθευτεί θα μιλάμε για μια πρώτης τάξεως κλοπή εις βάρος των πολιτών. Φαντάζομαι ότι όλοι λίγο πολύ γνωρίζετε τον περίφημο νόμο Τρίτση του 1983, που ορίζει το καθεστώς που θα πρέπει να διέπει την υπαγωγή μιας περιοχής στο Σχέδιο Πόλεως. Όπως και τις εισφορές των ιδιοκτητών γης ως αντάλλαγμα για τα αντισταθμιστικά οφέλη που λαμβάνουν.
Είμαστε σε θέση να σας πληροφορήσουμε ότι σε κάποιο δήμο της Μαγνησίας μάθανε για την διαδικασία αυτή 25 χρόνια μετά. Και δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει και στους υπολοίπους δήμους του νομού. Θα θέλαμε να εκφράσουμε λοιπόν κάποιες απορίες. Τι ισχύει τελικά με το νόμο αυτό; Ποιο είναι το καθεστώς που προβλέπει για τις εισφορές σε γη και χρήμα; Αναθεωρήθηκε ποτέ και αν ναι πότε και από ποιον; Η όποια αναθεώρηση μπορεί να προέκυψε, εφαρμόστηκε ποτέ; Αν η διαδικασία που προβλέπει ο νόμος δεν ακολουθήθηκε πιστά, είναι παράνομος ο τρόπος με τον οποίον μπήκαν κάποιες περιοχές σε σχέδιο πόλεως ή όχι; Οποιαδήποτε παρέκκλιση στην εφαρμογή του νόμου καθιστά την διαδικασία παράνομη ή όχι; Τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση; Είναι ή όχι παράνομος ο δήμος έναντι των πολιτών; Τους πολίτες ποιος θα τους υπερασπίσει και ποιος θα τους προστατέψει από αυτούς τους κυβερνώντες που ενδεχομένως μπορεί να απόσπασαν από την περιουσία των πολιτών περισσότερα από όσα θα έπρεπε; Και όλα αυτά εν κρυπτώ.
Τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι πολλά και θα πρέπει να απαντηθούν. Όπως θα πρέπει να απαντηθεί και η κεντρική μας απορία, σχετικά με το τι γίνεται με τις περιπτώσεις που οι κυβερνώντες παρανομούν εις βάρος του λαού. Ενός λαού ο οποίος έχει υποστεί και έχει υποφέρει πολλά από τους κυβερνώντες του προσδοκώντας τις καλύτερες ημέρες που κάποιος του τάζει κάθε τέσσερα χρόνια. Και ο οποίος θα πρέπει κάποια στιγμή να προστατευτεί από ένα μηχανισμό ο οποίος νομίζει ότι ως άλλος «Σερίφης του Νότιγχαμ» μπορεί να ασελγεί κάθε τόσο και λιγάκι εις βάρος των πολιτών και να καταδυναστεύει τα κεκτημένα τους, τις περιουσίες που με κόπο και ιδρώτα κάποιοι αποκτούν. Αυτή η πραγματικότητα δεν καθιστά ένα παράδοξο, που κάποτε θα πρέπει να εκλείψει;
* Ο Απόστολος Γ. Γκόγκας είναι Πτυχιούχος
Πολιτικών Επιστημών και Σύγχρονης Ιστορίας και
κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου
στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές.
