Μεσημέρι ήμουνα σπίτι και έβαλα ένα κανάλι
κι οι πέντ’ έξι τρίχες που χω, σηκώθηκαν στο κεφάλι.
Έβλεπ’ αποσβολωμένος, θα το πω χωρίς κακία,
να μιλάνε και να λένε, κάθε είδους μα…κία.
Κι είπα με τον εαυτό μου, έχω κάνει λάθος μήπως
και δεν είναι αυτό κανάλι, αλλά ζώων είναι κήπος;
Έβλεπα διάφορα «ζώα», «φίδια» και πολλά «πουλάκια»,
«κότες», «ψάρια», «ποντικάκια», «μπούφους» και «παπαγαλάκια»…
Μια μικρή αγελαδίτσα, κουτσομπόλευε μια άλλη,
που χε πάει λέει σε πάρτι κι ήταν στο κακό της χάλι.
Μια καμηλοπαρδαλίτσα έλεγε σε ένα λελέκι,
«σε μένα κάνεις τον άντρα, άντε πήγαινε παρέκει».
Ένας μαύρος πιγκουίνος, για τις ζέβρες τις καημένες,
κουτσομπόλευε ότι πάντα, είναι στα ριγέ ντυμένες.
Ένας σπάρος νευριασμένος, τα ‘σερνε στη καβουρίνα,
ότι πια έγινε μοντέλο, δε πηγαίνει στη Ραφήνα.
Μια ωραία ταραντίνα, έλεγε σε κάποια άλλη,
που ‘χε βγάλει τελευταία, κερατάκια στο κεφάλι.
«άμα δεις το σύντροφό σου, να σου κάνει πολλά χάδια,
τα μικρά τα κέρατά σου, θα γεμίσουν παρακλάδια».
Κι ένας καθιστός ελέφας, μίλαγε για ζώα κι άστρα
και δυο τσίτες οι καημένες, παρίστανε τη γλάστρα.
Μου την έδωσε στα νεύρα κι έβαλα άλλο κανάλι,
κάτι σοβαρό ν’ ακούσω, να ‘σου όμως, τα ίδια πάλι.
Πάτησα αγανακτισμένος, το τηλεμαλακιστήρι,
είπα κλείνω, να σας βλέπω, δε σας κάνω το χατίρι.
Σκέφθηκα με όσα είδα, με ετούτα και με κείνα,
«να γιατί έγιν’ η Ελλάδα, όλη μια κυρά Κατίνα».
