Καταφύγιο στο Νοσοκομείο Βόλου έχει βρει τις τελευταίες μέρες ένας 60χρονος άνδρας που είναι άστεγος. «Κουρνιάζει» στον χώρο αναμονής του Ακτινολογικού τμήματος στο ισόγειο του κτιρίου, προκειμένου να προφυλαχτεί από το κρύο, και μόλις ξημερώσει αναχωρεί, περνώντας το υπόλοιπο της ημέρας του από εδώ και από εκεί. Πρόκειται για έναν φιλήσυχο άνθρωπο, ο οποίος μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ που τον προσέγγισε, παραδέχτηκε πως η ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα τον οδήγησαν στην εξαθλίωση. Επέστρεψε από την Αθήνα στη γενέτειρά του τη Νέα Ιωνία, όμως χωρίς συγγενείς και σπίτι «μοιράζει» τη μέρα του μεταξύ δρόμου και νοσοκομείου.
Ρεπορτάζ: ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι άστεγοι και αναξιοπαθούντες αναζητούν προσωρινή στέγη σε διάφορα σημεία του νοσοκομείου, ειδικά τις νυκτερινές ώρες. Στην πλειονότητά τους είναι άνθρωποι φιλήσυχοι, οι οποίοι το μόνο που επιδιώκουν είναι να ζεσταθούν και να κοιμηθούν σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον από τα παγκάκια και το πεζοδρόμιο.
Ο Θωμάς Κυρίτσης κατάγεται από τη Νέα Ιωνία. Μιλώντας για την προσωπική του διαδρομή στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ανέφερε πως το πατρικό του σπίτι ήταν στην οδό Παπάγου στη Νέα Ιωνία. Ο ίδιος σε νεαρή ηλικία αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στα καράβια. Έτσι μπάρκαρε ναυτικός. Ταξίδεψε για αρκετά χρόνια σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη στεριά, εργάστηκε για περίπου μία 10ετία στην Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης της Αθήνας, τη γνωστή σε όλους ΕΥΔΑΠ ως συμβασιούχος. Το πάλεψε για να μονιμοποιηθεί, όμως δεν τα κατάφερε. Οι υποσχέσεις που κατά καιρούς είχε από διάφορους μεγαλοσχήμονες, όπως λέει, αποδείχτηκαν «γράμμα κενό». Με την αποχώρησή του από την ΕΥΔΑΠ άρχισαν και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, άφησε το σπίτι που νοίκιαζε και άρχισε να μένει σε διάφορους φίλους. Κάποια στιγμή όμως προκειμένου να μη γίνεται βάρος σε κανέναν, έκανε «σπίτι του» τον δρόμο. Σιτιζόταν στις διάφορες δομές του Δήμου Αθηναίων και την ίδια στιγμή έψαχνε εναγωνίως για ένα μεροκάματο. Αποκαμωμένος και απογοητευμένος, καθώς δεν υπήρχε κανένα φως στον ορίζοντα, αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρα.
«Με έπιασε η νοσταλγία. Πάντα αγαπούσα τον Συνοικισμό (Νέα Ιωνία) όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά και τον Βόλο. Θυμάμαι ακόμη τα σοκάκια και τη γειτονιά που έπαιζα» λέει με τρεμάμενη φωνή στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ «κουρνιασμένος» σε μία πολυθρόνα στον χώρο αναμονής του Ακτινολογικού τμήματος του Νοσοκομείου Βόλου.
Το πατρικό του σπίτι στη Νέα Ιωνία φυσικά δεν υπάρχει πια. Εδώ και πολλά χρόνια στο σημείο έχει αναγερθεί πολυώροφη οικοδομή. Συγγενείς επίσης δεν υπάρχουν. Η μοναδική αδερφή του, Θωμά Κυρίτση, ζει εδώ και χρόνια στην Ιταλία. «Δεν μπορώ να την ενοχλήσω. Ζει με την οικογένειά της, έχει τη σειρά της, δεν έχω δικαίωμα να της χαλάσω την οικογενειακή γαλήνη» λέει ο ίδιος όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν αναζητά τη βοήθεια της αδερφής του.
Ο ίδιος διατείνεται πως αν του δοθεί η δυνατότητα μπορεί να εργαστεί. Επίσης σκέφτεται να διερευνήσει αν υπάρχει η δυνατότητα να συνταξιοδοτηθεί, καθώς όπως υποστηρίζει έχει αρκετά ένσημα για να μπορεί να κατοχυρώσει το δικαίωμα αυτό.
Συνομιλώντας κανείς μαζί του, συνειδητοποιεί πως η φτώχεια τις περισσότερες φορές δεν είναι επιλογή, επιλογή είναι όμως να την καταπολεμάς και να τη «διασκεδάζεις» όσες φορές και αν σε έχει ρίξει κάτω. Αυτό κάνει και ο ίδιος, καθώς παρά τα προβλήματα και τις ταλαιπωρίες του, παραμένει αισιόδοξος πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν. «Αν χάναμε και το κουράγιο μας θα είχαμε χάσει τα πάντα», μας λέει, ενώ στο τελείωμα της κουβέντας τόνισε με νόημα: «Το παλεύω, χαμογελάω και λέω έχει ο Θεός, επίσης όσο μπορώ προσέχω τον εαυτό μου. Τρώω στην εκκλησία, κάνω τις βόλτες μου στην πόλη, όλα μια χαρά. Η ζωή θέλει αγώνα, αν αφεθείς το έχασες το παιχνίδι» είπε αποχαιρετώντας μας με μία σπάνια ευγένεια και πολλά ευχαριστώ για αυτή τη συνομιλία, στον διάδρομο του Ακτινολογικού, που τις νυχτερινές ώρες «φιλοξενεί» τη μοναξιά του.
